Tarian Dabus, Sesuatu Yang Penuh Mistik
TARIAN DABUS
PENGENALAN
Dabus pada asalnya bukanlah sebuah tarian tetapi merupakan sejenis seni mempertahankan diri. Oleh itu, konsep dabus ialah kepahlawan. Justeru itu, permainan dabus menuntut kecerdasan, ketangkasan, keperwiraan dan keceriaan ketika bermain. Dabus adalah salah satu tarian tradisional di Perak yang mampu bertahan sejak lebih 300 tahun lalu. Sekalipun negara menerima arus perubahan di samping kepesatan pengaruh budaya barat, namun sehingga kini ia masih diminati dan dihayati oleh para pencinta seni. Biarpun dabus masih belum boleh dikategorikan sebagai seni popular di kalangan rakyat, namun kegiatannya yang secara terus digerakkan oleh pewaris kesenian itu sejak dulu lagi mampu mencatatkan sejarahnya tersendiri sebagai salah satu tarian tradisional yang terunggul di negeri Perak.
IDENTITI DABUS
Setiap penari atau pemain dabus mesti menggunakan sejenis besi tajam yang dipanggil ‘anak dabus’. Penggunaan anak dabus ini ialah untuk memperlihatkan keistimewaan tarian tersebut. Tanpa penggunaan anak dabus, akan hilanglah identiti dabus. Permainan dabus yang asli tidak sahaja para pemain atau penari menggunakan anak dabus sebaliknya mereka akan menggunakan beberapa senjata tajam yang lain untuk mempamerkan kehebatan permainan dabus. Selain anak dabus, antara senjata tajam yang lain yang digunakan dalam persembahan dabus ialah keris, pisau belati, kapak, batu giling dan tali.
Anak Dabus
ASAL USUL
Menurut cerita-cerita mulut, kisah bermula sejak zaman pembinaan Islam, semasa Khalifah Zainal Abidin anak kepada Saidina Hassan dan cucu kepada Saidina Ali. Dalam masa itu telah berlaku perselisihan antara dua puak hingga menyebabkan berlaku peperangan. Maka dalam usaha menakutkan pihak lawannya kumpulan yang menyokong Saidina Ali mencipta tarian dabus. Kononnya di zaman itu, penari-penari boleh meniti di atas pedang, dihimput dengan batu, meranduk dalam api, digigit ular bisa dan melukakan anggota badan dengn alat dabus. Segala luka dan rasa sakit akan pulih seperti sediakala setelah dijampi oleh ketua kumpulan. Mengikut penyelidikan yang pernah dibuat oleh pihak tertentu, pada masa ini masih terdapat peminat-peminat tarian dabus di Semenanjung Malaysia. Ia dapat dikesan dalam masyarakat di Daerah Lumut, Pasir Panjang Laut, Setiawan, Teluk Intan, Perak Darul Ridzuan. Tarian ini dipercayai telah wujud di negeri Perak lebih 200 tahun yang lampau. Apa yang jelas, tarian ini merupakan gabungan tiga jenis kesenian tradisi iaitu nyanyian, tarian dan pertunjukan tentang kebolehan serta keberanian penari penari menggunakan alat atau senjata tajam yang dicecahkan kepada anggota tubuhnya sendiri.
SEJARAH DABUS DI PERAK
Pada tahun sekitar 1600, dua orang pedagang dari Batu Bahara, Sumatera yang cuma dikenali sebagai Nakhoda Lembang dan Nakhoda Topah datang merantau ke Perak dan memulakan penghidupan di Telaga Nenas, Sitiawan. Ketika berada di situ, kedua-dua nakhoda tersebut berehat dan berlatih bermain dabus pada waktu malam sehingga menarik perhatian penduduk setempat dan terus berkembang di situ. Pedagang Batu Bahara ini tidak tinggal setempat. Mereka kemudian bermudik lagi lalu ke Pasir Panjang Laut dan mengembangkan dabus di situ. Kemudian mereka menghilir lagi sampai ke Bagan Datoh. Di situ juga dabus diperkembangkan. Selepas Bagan Datoh, mereka merantau lagi sehingga ke Kuala Selangor. Di Kuala Selangor permainan dabus terus bertapak kukuh sehingga kini langsung diangkat oleh Majlis Kebudayaan Selangor sebagai tarian tradisional untuk negeri itu.
i) Memerangi Belanda di Pulau Pangkor
Semasa kompeni menguasai perusahaan biji timah di Perak pada sekitar 1680-1690, mereka telah membina sebuah loji di Teluk Gedung, Pulau Pangkor. Pada masa yang sama, terdapat seorang pahlawan Melayu bergelar Panglima Kulop Mentok yang sangat membenci penjajahan Belanda. Beliau dikatakan berketurunan kerabat di Raja Bugis dari Sulawesi. Panglima Kulop yang tidak tahan dengan kekejaman Belanda telah membawa diri bersama-sama pengikutnya langsung membuat penempatan di Pulau Sembilan. Oleh kerana kebenciannya terhadap Belanda, beliau telah memerangi kapalkapal dagang milik penjajah itu di samping menyerang loji atau Kota Belanda di Teluk Gedung. Orang Belanda menggelarnya lanun. Panglima Kulop bersama pengikutnya diberitakan telah menggunakan ilmu kebatinan dabus ketika menyerang dan bertempur dengan askar Belanda. Ramai askar Belanda yang terkorban. Oleh kerana tidak tahan dengan ancaman Panglima Kulop, Belanda telah lari meninggalkan lojinya di Teluk Gedung.
ii) Inggeris Memperalatkan Orang Dabus
Pada tahun 1826, kerajaan Perak telah meminjamkan kawasan Pulau
Pangkor kepada Inggeris, manakala daerah Manjung (dulu Dinding) turut diserahkan kepada penjajah Barat itu pada tahun 1874. Ketika menggunakan perairan di situ untuk tujuan kepentingan perdagangan, pemerintah British di Pulau Pinang menghadapi ancaman daripada sekumpulan lanun yang megganas di perairan Selat Melaka yang diketuai oleh seorang Panglima yang digelar Daeng Mentanu. Kompeni Inggeris lalu meminta bantuan orang-orang dabus di Manjung untuk memerangi lanun berkenaan. Seramai 100 orang pahlawan dabus dikatakan berjaya menghapuskan lanun-lanun tersebut.
Penari mencucuk lengan dengan anak dabus
PERSIAPAN SEBELUM PERSEMBAHAN
Sesebuah kumpulan dabus yang asal terdiri daripada lebih kurang 22 orang termasuk pemain alat muzik dan penari. Dalam kumpulan tersebut terdapat seorang ketua dipanggil khalifah. Khalifah inilah orang yang bertanggungjawab memelihara keselamatan para pemain daripada sebarang gangguan yang boleh mencacatkan persembahan pada hari itu. Sebelum persembahan dimulakan khalifah akan merasapi dan merenjis air yang sudah dijampi ke seluruh pentas, para pemain, pemuzik dan anak dabus. Tujuannya adalah untuk mengelakkan daripada gangguan makhluk halus atau
perbuatan orang nakal yang menguji kekebalan para pemain. Selain daripada itu, khalifah juga akan bertindak memulihkan penari yang tidak sedarkan diri dan luka akibat daripada menikam lengan dengan anak dabus atau keris. Dalam permainan dabus, terdapat beberapa pantang larang yang harus dipatuhi. Pertamanya, tempat bermain hendaklah bersih, tubuh badan pemain juga hendaklah suci. Para pemain sama ada pemuzik dan penari ditegah
daripada mencarut, mengeluarkan kata-kata lucah mahupun bermusuhan. Anak dabus pula hendaklah dijaga sesempurnanya. Anak dabus tidak boleh dilangkah, malah perlu dijauhkan daripada mencucuk ke tanah. Selain itu,
orang luar yang bukan pemain dabus dilarang menyentuh semua peralatan permainan dabus. Melanggar pantang larang ini akan mengundang perkaraperkara yang tidak diingini berlaku.
1.Bertih,
2.Beras kunyit,
3.Beras - Digunakan untuk upacara buka panggung
4.Air Pemulih - digunakan oleh khalifah untuk buka panggung dan memulihkan pemain
PERSEMBAHAN
Permainan dabus akan bermula apabila alat-alat muzik dipalu dan lagu-lagu yang dipetik daripada kitab berzanji dan marhaban dinyanyian. Nyanyian dalam persembahan dabus ini mempunyai sekali hadi (korus) dan sekali jawab. Hadi biasanya dipetik daripada kitab berzanji dan jawabnya pula rekaan sendiri di dalam Bahasa Kebangsaan seperti memuji kecantikan Negara Malaysia, kecantikan seorang perempuan, puji-pujian, nasihat dan sebagainya. Hadi pertama ialah Tanagal dan jawabnya Muradiseng, hadi kedua Fa-ohesan dan jawabnya Allahummasalli. Sebahagian daripada contoh lagu yang diampaikan dalam persembahan dabus ialah :
Mu ra di seng Allah mu ra di seng
Kama la izin Allah mura … di
Mura di yah Allah mura di yah
Kama la izin Allah mura .… .di
Terdapat dua lagu dalam zikir Bahasa Arab. Tetapi kini, zikir itu telah diubahsuai ke dalam Bahasa Kebangsaan. Zikir dabus sama ada dalam Bahasa Arab mahupun Bahasa Kebangsaan semuanya memuja dan memuji kebesaran Allah serta junjungan besar Nabi Muhammad s.a.w. Salah satu senikata zikir dabus yang biasa disampaikan dalam persembahan dabus ialah:
Besi tua besi muda
Besi datang daripada Allah
Hendak makan sifat Muhammad
Takut ditimpa si kalammullah
Hullillah haillallah
Nabi Muhammad pesuruh Allah
Ingat semuanya kepada Allah
Bukannya salah permainan ini
Turun temurun semulajadi
Luar dan dalam semuanya diisi
Nyanyian disampaikan oleh pemain muzik
Para penari akan keluar dan menghormati penonton sebelum memulakan tarian. Biasanya penari akan keluar berpasangan untuk menari. Sepasang di sini, tidak semestinya terdiri daripada seorang lelaki, seorang perempuan. Sepasang di sini bermaksud berdua, mungkin kedua-dua penari lelaki atau
perempuan. Gerak langkah tarian ini ada tiga jenis yang dinamakan ‘susun sireh’, ’ayam tajak’, dan ‘helang sewah’. Susunan langkah adalah mengikut pilihan ahli-ahli tari, tetapi biasanya dimulai dengan susun sireh. Langkah tari dimulakan dengan gerak tertentu dengan melangkah ke hadapan tiga kali, kemudian duduk dan sembah, selepas iti barulah tarian seluruhnya dipersembahkan. Setiap seorang penari akan memegang sepasang buah dabus sambil menari. Gerak tari adalah mengikut irama lagu dan nyanyian. Seorang penari akan keluar menari dan setelah selesai peranannya dia akan diganti oleh penari yang lain pula, begitulah bergilir-gilir sehingga tarian tamat. Lazimnya, setiap lagu memakan masa kira-kira sepuluh minit.
Video ini ada contoh aksi-aksi seperti
-Tarian dalam persembahan dabus
-Aksi penari dabus Malaysia
-Penari menggunakan batu giling
Keistimewaan dan kelainan tarian dabus dengan tarian-tarian tradisi yang lain ialah penggunaan senjata tajam. Apabila tarian mula rancak, penari-penari mencucuk-cucukan anak dabus yang dipegang ke lengan mereka. Perbuatan ini kononnya dilakukan ketika si penari dalam keadaan tidak sedarkan diri dan simbolik kepada persembahan dabus itu sendiri yang lebih kepada persembahan kepahlawanan. Selain daripada itu, ada pula yang melakukan perbuatan melambungkan batu giling dan ditahan dengan paha. Tindakan para penari ini pastinya akan mencederakan mereka, tetapi apabila selesai persembahan, mereka yang cedara akan dipulihkan oleh khalifah dalam kumpulan tersebut.
PAKAIAN
Mengenai pakaian pula, ia bergantung kepada ketua pasukan untuk menentukan warna dan jenis pilihan pakaian ahlinya. Tetapi lazimnya bagi kanak-kanak, mereka memakai pakaian melayu berwarna hijau pucuk pisang manakala penari dewasa pula mereka memakai pakaian melayu yang lengkap dan berwarna hitam yang melambangkan kepahlawanan. Antara kumpulan dabus yang masih aktif di Perak
PENUTUP
Dabus pada zahirnya bukanlah sebuah tarian bercorak hiburan semata-mata. Tetapi peranan dan sumbangannya di dalam mempertahankan kedaulatan dan mengangkat martabat bangsa adalah cukup besar dan bermakna sekali
bagi negeri Perak khususnya.
Senandung Malaya kita nyanyikan bersama, Bidadari Kayangan turut bernyanyi bersama bertebaran, Dilaut Khalzum menjadi seharum Kasturi, Andai kau bisa derita sengsara bersamaku, Nescaya Mentari Kembali menyinar, Setelah fajar menyinsing rembulan berlalu pergi, Hanya Pungguk dipanah mentari. Masa tetap berlari lari, Tanpa peduli kanan dan kiri walau apa terjadi, Pastikan Kita berlari senada, Nescaya waktu mencemburui kita.
Followers
Preah Vihear adalah milik Empayar Islam Siam-Melayu Kedah
Preah Vihear adalah milik Empayar Islam Siam-Melayu Kedah
Preah Vihear 'not a Hindu monument'
Preah Vihear 'not a Hindu monument'
By Ambassador Julio A. Jeldres
Source: The Phnom Penh Post, July 25, 2008
Dear Editor,
My attention has been drawn to your reporting of events concerning the temple of Preah Vihear over the past week. I notice that your reporters have referred to Preah Vihear as being "a disputed 11th century Hindu monument".
May I point out that the temple of Preah Vihear is not a "Hindu monument" but a Khmer sanctuary, built by Khmer kings and dedicated to Shiva theHindu god. Indeed, construction of the temple was began under the rule of the Khmer King Yasovarman I (889-910AD) and completed during the rule of one of his successors, King Suryavarman II (1113-1145).
It should be understood that for past Khmer kings, a sanctuary was first and foremost a cosmological recreation. Thus, the construction of Khmer sanctuaries in the form of multi-tiered Pyramids meant that the place was considered a sacred cosmic mountain. This was particularly noticeable in the temples dedicated to Shiva, because of the association with the god's mountain home, Mount Kailasa. A mountain or a cliff top location, as in the case of Preah Vihear, was always the first choice for the Khmer architects building these major temples.
The fact that Preah Vihear is a Khmer sanctuary and not a "Hindu monument" has been extensively acknowledged by most experts in Khmer architecture including in such books published in Thailand by Thai authors like Professor S. Siribhadra of Silpakorn University in Bangkok in 1992, Dr Dhida Saraya in 1994 and by the Italian author Vittorio Roveda in 2000.
There is no dispute over the temple itself but rather over surrounding land that is claimed by both Cambodia and Thailand. The temple has always been Khmer, except for a period when it was occupied by Siam from 1431 to 1907. In 1431, under the reign of the Siamese King Chao Saam Phraya (Boromrajadhiraj II) who ruled from 1424 to 1448, in what is known as the Ayutthaya period of Siamese (Thai) history, the armies of Siam defeated the Khmer armies and forced the evacuation of Angkor and the capital of the Khmer Empire was moved to Oudong and then to Phnom Penh.
The Siamese armies occupied Battambang, Sisophon, Siemreap-Angkor as well as Preah Vihear and they were annexed into Siam.
------------------------------------------------------------------
Nota Penulis:
Itulah dia kekuatan tentera Siam Islam yang berasal dari Kedah (senang cerita hari ini kira 'Melayu' Kedahlah) yang memerintah sebahagian besar benua nusantara dalam usaha mengembangkan Islam pesan dari Maharaja Sai Tee Sung hasil dakwah Saad Waqas r.a amanat dari Rasullullah s.a.w. Kisahnya (bukan sehari dua tapi sejak dari 23H iaitu 1400 tahun yang lampau) dipadamkan dari lipatan sejarah kerana peranan pemimpinnya yang menegak syariat Islam (refer UUK) dan jika tidak dipadam akan menjadi penghalang besar kemasukan pengaruh yahudi-nasrani-freethinker dan majusi ke alam nusantara. Oleh itu boleh dikatakan seruan Islam sudah sampai ke seluruh pelusuk dunia tidak terkecuali Tanah Jawi seawal zaman 4 sahabat lagi. Bagi mereka yang faham, semua gerakan dakwah zaman para sahabat adalah berasaskan pegangan tauhid yang mantap. Empayar Rom dan Parsi mula menerima seruan Islam seawal zaman panglima perang, Khalifah Abu Bakar As-Siddiq.
Siaran ulangan:
Siam Islam yang berasal dari Kedah hanya memerintah dari Ayuthia @ Shahru-Naoi @ Kota Baru yang dibuka kemudian dari Kedah sehingga tahun 1767M. Selepas kejatuhan Ayuthia kepada Sukhothai, Panglima Besar Siam, Khalifah Sharif Abu Bakar dan anaknya Po Chan Koya Long berundur ke Semenanjung Siam-Malaka iaitu tanah asal Merong Mahawangsa - banjaran Titi Wangsa yang menjadi tulang belakang kepada tanah semenanjung ini sebagai buktinya. Preah Vihear yang asalnya kubu Koya Long itu kemudiannya menjadi perebutan pula antara Thai dan Khmer.
Berikutan dari pengunduran itu terjadi pula perang Siam-Thai 1821-1839 yang diketuai oleh cucu Khalifah Shariff, iaitu Syed Alang Alaudin yang mendapat gelaran Panglima Bukit Gantang kerana mempertahankan kedaulatan sebuah Empayar Islam Benua Siam-Kedah bagi menghalang kemaraan tentera jutmajut kafir buddha Thai. Peranan itu kemudiannya diambil oleh Long Jaafar anaknya sebelum berjaya dibunuh oleh puak-puak Thai dibantu oleh puak-puak Freemason dan agennya seorang Siam yang menjadi Melayu iaitu Sir. SAH KCMG. Barulah padan kisah yahudi-nasrani-majusi vs Islam...
Preah Vihear 'not a Hindu monument'
Preah Vihear 'not a Hindu monument'
By Ambassador Julio A. Jeldres
Source: The Phnom Penh Post, July 25, 2008
Dear Editor,
My attention has been drawn to your reporting of events concerning the temple of Preah Vihear over the past week. I notice that your reporters have referred to Preah Vihear as being "a disputed 11th century Hindu monument".
May I point out that the temple of Preah Vihear is not a "Hindu monument" but a Khmer sanctuary, built by Khmer kings and dedicated to Shiva theHindu god. Indeed, construction of the temple was began under the rule of the Khmer King Yasovarman I (889-910AD) and completed during the rule of one of his successors, King Suryavarman II (1113-1145).
It should be understood that for past Khmer kings, a sanctuary was first and foremost a cosmological recreation. Thus, the construction of Khmer sanctuaries in the form of multi-tiered Pyramids meant that the place was considered a sacred cosmic mountain. This was particularly noticeable in the temples dedicated to Shiva, because of the association with the god's mountain home, Mount Kailasa. A mountain or a cliff top location, as in the case of Preah Vihear, was always the first choice for the Khmer architects building these major temples.
The fact that Preah Vihear is a Khmer sanctuary and not a "Hindu monument" has been extensively acknowledged by most experts in Khmer architecture including in such books published in Thailand by Thai authors like Professor S. Siribhadra of Silpakorn University in Bangkok in 1992, Dr Dhida Saraya in 1994 and by the Italian author Vittorio Roveda in 2000.
There is no dispute over the temple itself but rather over surrounding land that is claimed by both Cambodia and Thailand. The temple has always been Khmer, except for a period when it was occupied by Siam from 1431 to 1907. In 1431, under the reign of the Siamese King Chao Saam Phraya (Boromrajadhiraj II) who ruled from 1424 to 1448, in what is known as the Ayutthaya period of Siamese (Thai) history, the armies of Siam defeated the Khmer armies and forced the evacuation of Angkor and the capital of the Khmer Empire was moved to Oudong and then to Phnom Penh.
The Siamese armies occupied Battambang, Sisophon, Siemreap-Angkor as well as Preah Vihear and they were annexed into Siam.
------------------------------------------------------------------
Nota Penulis:
Itulah dia kekuatan tentera Siam Islam yang berasal dari Kedah (senang cerita hari ini kira 'Melayu' Kedahlah) yang memerintah sebahagian besar benua nusantara dalam usaha mengembangkan Islam pesan dari Maharaja Sai Tee Sung hasil dakwah Saad Waqas r.a amanat dari Rasullullah s.a.w. Kisahnya (bukan sehari dua tapi sejak dari 23H iaitu 1400 tahun yang lampau) dipadamkan dari lipatan sejarah kerana peranan pemimpinnya yang menegak syariat Islam (refer UUK) dan jika tidak dipadam akan menjadi penghalang besar kemasukan pengaruh yahudi-nasrani-freethinker dan majusi ke alam nusantara. Oleh itu boleh dikatakan seruan Islam sudah sampai ke seluruh pelusuk dunia tidak terkecuali Tanah Jawi seawal zaman 4 sahabat lagi. Bagi mereka yang faham, semua gerakan dakwah zaman para sahabat adalah berasaskan pegangan tauhid yang mantap. Empayar Rom dan Parsi mula menerima seruan Islam seawal zaman panglima perang, Khalifah Abu Bakar As-Siddiq.
Siaran ulangan:
Siam Islam yang berasal dari Kedah hanya memerintah dari Ayuthia @ Shahru-Naoi @ Kota Baru yang dibuka kemudian dari Kedah sehingga tahun 1767M. Selepas kejatuhan Ayuthia kepada Sukhothai, Panglima Besar Siam, Khalifah Sharif Abu Bakar dan anaknya Po Chan Koya Long berundur ke Semenanjung Siam-Malaka iaitu tanah asal Merong Mahawangsa - banjaran Titi Wangsa yang menjadi tulang belakang kepada tanah semenanjung ini sebagai buktinya. Preah Vihear yang asalnya kubu Koya Long itu kemudiannya menjadi perebutan pula antara Thai dan Khmer.
Berikutan dari pengunduran itu terjadi pula perang Siam-Thai 1821-1839 yang diketuai oleh cucu Khalifah Shariff, iaitu Syed Alang Alaudin yang mendapat gelaran Panglima Bukit Gantang kerana mempertahankan kedaulatan sebuah Empayar Islam Benua Siam-Kedah bagi menghalang kemaraan tentera jutmajut kafir buddha Thai. Peranan itu kemudiannya diambil oleh Long Jaafar anaknya sebelum berjaya dibunuh oleh puak-puak Thai dibantu oleh puak-puak Freemason dan agennya seorang Siam yang menjadi Melayu iaitu Sir. SAH KCMG. Barulah padan kisah yahudi-nasrani-majusi vs Islam...
Alkohol
Dari Wikipedia Bahasa Melayu, ensiklopedia bebas.
Lompat ke: pandu arah, gelintar
Artikel ini mengenai sebatian organik yang mengandungi kumpulan siri homolog -OH. Untuk kegunaan lain, lihat Alkohol (nyahkekaburan).
Dalam kimia, satu alkohol adalah mana-mana sebatian organik dalam mana satu hidroksil kumpulan (-OH) terikat kepada atom karbon, yang mana sebaliknya juga terikat kepada hidrogen dan/atau atom karbon lain. Formula am untuk alkohol asiklik adalah CnH2n+1OH.
Dari Wikipedia Bahasa Melayu, ensiklopedia bebas.
Lompat ke: pandu arah, gelintar
Artikel ini mengenai sebatian organik yang mengandungi kumpulan siri homolog -OH. Untuk kegunaan lain, lihat Alkohol (nyahkekaburan).
Dalam kimia, satu alkohol adalah mana-mana sebatian organik dalam mana satu hidroksil kumpulan (-OH) terikat kepada atom karbon, yang mana sebaliknya juga terikat kepada hidrogen dan/atau atom karbon lain. Formula am untuk alkohol asiklik adalah CnH2n+1OH.
Ja`far ibn Abī Tālib
Ja`far ibn Abī Tālib
Ja‘far ibn Abī Tālib (Arabic: جعفر ابن أبي طالب / جعفر الطيار) (died 629), also known as Ja‘far at-Tayyār, was the son of Abu Talib ibn 'Abdul Muttalib (the uncle of the Islamic prophet Muhammad), and the elder brother of the first Shi’ah Imam, and the fourth Sunni Khalīfah, Ali ibn Abi Talib. Jafar was raised by his uncle, Abbas ibn 'Abdul Muttalib, for his father was a poor man and had to support a big family.
There was a great resemblance between Jafar and Muhammad, both in his appearance and ethics. Muhammad called him, "The father of the poor", because he used to help and support the poor with all he has of money.
Jafar left his uncle Abbas ibn Abd al-Muttalib’s house when he became a young man and got married to Asma bint Umays. They were among the very first persons to embrace Islam, and as a result suffered greatly at the hands of the Quraish. The Quraish restricted their movements and freedom until they could not bear it anymore. That is why Jafar went to Muhammed and took his permission to immigrate to Ethiopia along with a small group of Sahabas.
They settled down in this new land under the protection of Negus Ashama ibn Abjar, and for the first time since they had become Muslims they knew what freedom was, and could worship Allah without any hindrances. However, Quraish would not let them enjoy freedom and peace for long; soon they sent Amr ibn al-Aas and Abdullah ibn Abu Rabiah (who became Muslims later) in order to negotiate with Negus and get all the Muslims back to Mecca.
They took a lot of presents to the Negus, which pleased him a lot, and then told him that there is a group of wicked men moving about freely in his country and asked him to capture them before they cause any harm to his kingship as they did in Quraish. But the Negus refused to do that until he calls them and questions them regarding Quraish’s allegations. So he asked the group Muslims, among which was Jafar ibn Abu Talib, to come and meet him and the Muslims chose Jafar to be their spokesman.
The Negus asked them “what is this religion that has cut you off from your people, and made you in no need of our religion”..?
Jafar answered him saying “we were living in darkness and this religion came and commanded us to speak the truth, to honor our promises, to be kind to our relations, to cease all forbidden acts, to abstain from bloodshed. To avoid obstinacies and false witness, nor to appropriate an orphan's property or slander chaste women, Muhammed ordered us to worship Allah only and not to associate any god with Him, to uphold Salat, to give Zakat and fast in the month of Ramadan, so we believed in him and what he brought to us from Allah and we follow him in what he has asked us to do and we keep away from what he forbade us from doing.”
The Negus was eager to know more about what Jafar said, and so he asked Jafar to read him a part from what Muhammed brought concerning Allah. Jafar recited for him the first portion of Surah Maryam, which narrates the story of Jesus and his mother Mary. On hearing the words of the Quran, the Negus was moved, and said that he will never harm them.
However the two Quraish emissaries did not stop at that, they went to the Negus again and told him that the Muslims say that Jesus is a slave, and asked him to call them and ask them what they think of Jesus.
The Negus called the Muslims and asked them, so Jafar answered him saying, "Our Prophet says that Jesus is Allah’s prophet." The Negus gave back the gifts to Amr so he and his companion left broken and frustrated.
•
In Ethiopia
Jafar and his wife Asma spent about ten years in Ethiopia, which became a second home for them. There Asma gave birth to three children whom they named Abdullah, Muhammad and Awn. In the seventh year of the Hijra, Jafar and his family left Abyssinia with a group of Muslims and headed for Medina.
On their arrival at Medina, Muhammad was returning from the Battle of Khaybar and on seeing Jafar he was very happy and said, "I don't know which event is more cheerful - Jafar's coming or the Conquest of Khaybar!"
Muslims in general and the poor among them specifically were as happy with the return of Jafar as Muhammad was. And quickly Jafar became a well known as a person who was much concerned with the welfare of the poor.
In the Battle of Mu'tah
Jafar did not stay in Medina for long. In the eighth year of the Hijra, Muhammad mobilized an army to confront Byzantine forces in Syria, because a Byzantine governor had treacherously killed one of his emissaries. He appointed Zayd ibn Harithah as commander of the army and gave the following instructions: "If Zayd is wounded or killed, Jafar ibn Abu Talib would take over the command. If Jafar ibn Abu Talib is killed or wounded, then your commander would be Abdullah ibn Rawahah. If Abdullah ibn Rawahah is killed, then let the Muslims choose for themselves a commander."
Despite all the hardship they faced, the Muslim army battled the Byzantines. Zayd ibn Harithah, the beloved companion of Muhammad, was among the first Muslims who was killed in the battle. Jafar ibn Abu Talib then assumed command. Mounted on his horse, he penetrated deep into the Byzantine ranks. As he spurred his horse on, he called out: "How wonderful is Paradise as it draws near! How pleasant and cool is its drink! Punishment for the Byzantines is not far away!" Jafar continued to fight vigorously but was eventually slain.
In the battle of Mauta, Ja'far-e-Tayyar carried the Banner of Islam and was out-numbered by the enemies and killed. The two arms of one of Muhammad's bravest followers and his army's standard-bearer, Jafar-e-Tayyar (the brother of Ali ibn Abu Talib) were cut off in the battle and he was martyred. When the news reached Muhammad he cried and prayed for Jafar's soul and the angel Gabriel came down and consoled (Muhammad), saying "Jafar was a brave and loyal soldier. God has given him everlasting life, and in place of his arms which were cut off in the battle, the Lord has given him a pair of wings".
The news of the death of the three commanders reached Muhammad in Medina. The pain and grief he felt was intense. He went to Jafar's house and met his wife Asma. She was somehow prepared to receive her absent husband. Asma said: "When the Messenger of Allah approached us, I saw a veil of sadness shrouding his noble face and I became very apprehensive. But I did not dare ask him about Jafar for fear that I would hear some unpleasant news. He greeted and asked, 'Where are Jafar's children?' I called them for him and they came and crowded around him happily, each one wanting to claim him for himself. He leaned over and hugged them while tears flowed from his eyes.
O Messenger of Allah,' I asked, 'why do you cry? Have you heard anything about Jafar and his two companions?
Yes,' he replied. 'They have attained martyrdom. The smiles and the laughter vanished from the faces of the little children when they heard their mother crying and wailing.
His tomb in enclosed in an ornate shrine made of gold and silver, made by Syedna Mohammed Burhanuddin.
Sons, daughters-in-law, and grandchildren
• Abdullah ibn Ja'far married Zaynab binte Ali. Their sons were martyred in the battle of Karbala.
• Muhammad ibn Ja'far.
• Awn ibn Ja'far and he married Umm Kulthum binte Ali.
Ja‘far ibn Abī Tālib (Arabic: جعفر ابن أبي طالب / جعفر الطيار) (died 629), also known as Ja‘far at-Tayyār, was the son of Abu Talib ibn 'Abdul Muttalib (the uncle of the Islamic prophet Muhammad), and the elder brother of the first Shi’ah Imam, and the fourth Sunni Khalīfah, Ali ibn Abi Talib. Jafar was raised by his uncle, Abbas ibn 'Abdul Muttalib, for his father was a poor man and had to support a big family.
There was a great resemblance between Jafar and Muhammad, both in his appearance and ethics. Muhammad called him, "The father of the poor", because he used to help and support the poor with all he has of money.
Jafar left his uncle Abbas ibn Abd al-Muttalib’s house when he became a young man and got married to Asma bint Umays. They were among the very first persons to embrace Islam, and as a result suffered greatly at the hands of the Quraish. The Quraish restricted their movements and freedom until they could not bear it anymore. That is why Jafar went to Muhammed and took his permission to immigrate to Ethiopia along with a small group of Sahabas.
They settled down in this new land under the protection of Negus Ashama ibn Abjar, and for the first time since they had become Muslims they knew what freedom was, and could worship Allah without any hindrances. However, Quraish would not let them enjoy freedom and peace for long; soon they sent Amr ibn al-Aas and Abdullah ibn Abu Rabiah (who became Muslims later) in order to negotiate with Negus and get all the Muslims back to Mecca.
They took a lot of presents to the Negus, which pleased him a lot, and then told him that there is a group of wicked men moving about freely in his country and asked him to capture them before they cause any harm to his kingship as they did in Quraish. But the Negus refused to do that until he calls them and questions them regarding Quraish’s allegations. So he asked the group Muslims, among which was Jafar ibn Abu Talib, to come and meet him and the Muslims chose Jafar to be their spokesman.
The Negus asked them “what is this religion that has cut you off from your people, and made you in no need of our religion”..?
Jafar answered him saying “we were living in darkness and this religion came and commanded us to speak the truth, to honor our promises, to be kind to our relations, to cease all forbidden acts, to abstain from bloodshed. To avoid obstinacies and false witness, nor to appropriate an orphan's property or slander chaste women, Muhammed ordered us to worship Allah only and not to associate any god with Him, to uphold Salat, to give Zakat and fast in the month of Ramadan, so we believed in him and what he brought to us from Allah and we follow him in what he has asked us to do and we keep away from what he forbade us from doing.”
The Negus was eager to know more about what Jafar said, and so he asked Jafar to read him a part from what Muhammed brought concerning Allah. Jafar recited for him the first portion of Surah Maryam, which narrates the story of Jesus and his mother Mary. On hearing the words of the Quran, the Negus was moved, and said that he will never harm them.
However the two Quraish emissaries did not stop at that, they went to the Negus again and told him that the Muslims say that Jesus is a slave, and asked him to call them and ask them what they think of Jesus.
The Negus called the Muslims and asked them, so Jafar answered him saying, "Our Prophet says that Jesus is Allah’s prophet." The Negus gave back the gifts to Amr so he and his companion left broken and frustrated.
•
In Ethiopia
Jafar and his wife Asma spent about ten years in Ethiopia, which became a second home for them. There Asma gave birth to three children whom they named Abdullah, Muhammad and Awn. In the seventh year of the Hijra, Jafar and his family left Abyssinia with a group of Muslims and headed for Medina.
On their arrival at Medina, Muhammad was returning from the Battle of Khaybar and on seeing Jafar he was very happy and said, "I don't know which event is more cheerful - Jafar's coming or the Conquest of Khaybar!"
Muslims in general and the poor among them specifically were as happy with the return of Jafar as Muhammad was. And quickly Jafar became a well known as a person who was much concerned with the welfare of the poor.
In the Battle of Mu'tah
Jafar did not stay in Medina for long. In the eighth year of the Hijra, Muhammad mobilized an army to confront Byzantine forces in Syria, because a Byzantine governor had treacherously killed one of his emissaries. He appointed Zayd ibn Harithah as commander of the army and gave the following instructions: "If Zayd is wounded or killed, Jafar ibn Abu Talib would take over the command. If Jafar ibn Abu Talib is killed or wounded, then your commander would be Abdullah ibn Rawahah. If Abdullah ibn Rawahah is killed, then let the Muslims choose for themselves a commander."
Despite all the hardship they faced, the Muslim army battled the Byzantines. Zayd ibn Harithah, the beloved companion of Muhammad, was among the first Muslims who was killed in the battle. Jafar ibn Abu Talib then assumed command. Mounted on his horse, he penetrated deep into the Byzantine ranks. As he spurred his horse on, he called out: "How wonderful is Paradise as it draws near! How pleasant and cool is its drink! Punishment for the Byzantines is not far away!" Jafar continued to fight vigorously but was eventually slain.
In the battle of Mauta, Ja'far-e-Tayyar carried the Banner of Islam and was out-numbered by the enemies and killed. The two arms of one of Muhammad's bravest followers and his army's standard-bearer, Jafar-e-Tayyar (the brother of Ali ibn Abu Talib) were cut off in the battle and he was martyred. When the news reached Muhammad he cried and prayed for Jafar's soul and the angel Gabriel came down and consoled (Muhammad), saying "Jafar was a brave and loyal soldier. God has given him everlasting life, and in place of his arms which were cut off in the battle, the Lord has given him a pair of wings".
The news of the death of the three commanders reached Muhammad in Medina. The pain and grief he felt was intense. He went to Jafar's house and met his wife Asma. She was somehow prepared to receive her absent husband. Asma said: "When the Messenger of Allah approached us, I saw a veil of sadness shrouding his noble face and I became very apprehensive. But I did not dare ask him about Jafar for fear that I would hear some unpleasant news. He greeted and asked, 'Where are Jafar's children?' I called them for him and they came and crowded around him happily, each one wanting to claim him for himself. He leaned over and hugged them while tears flowed from his eyes.
O Messenger of Allah,' I asked, 'why do you cry? Have you heard anything about Jafar and his two companions?
Yes,' he replied. 'They have attained martyrdom. The smiles and the laughter vanished from the faces of the little children when they heard their mother crying and wailing.
His tomb in enclosed in an ornate shrine made of gold and silver, made by Syedna Mohammed Burhanuddin.
Sons, daughters-in-law, and grandchildren
• Abdullah ibn Ja'far married Zaynab binte Ali. Their sons were martyred in the battle of Karbala.
• Muhammad ibn Ja'far.
• Awn ibn Ja'far and he married Umm Kulthum binte Ali.
B.E.S.I
Asalammualaikum Saudara-saudari.Semuga dalam rahmat Allah Azzawajala. Disini izinkan saya bercerita serba sedikit tentang besi. Besi ni sangatlah mustahak dan berguna kepada umat manusia. Adapun perihal kaji besi ni biasanya dikaitkan dengan kejadian diri atau kaji diri. Menurut kaji besi, besi ni ada jantan dan betinanya. Kalau kiter tahu dan masak akan kaji diri dan kaji besi, maka tahulah kiter akan asal besi. Maka lemahlah besi pada kita. Tunduklah besi pada kita. Kalau dihunjam dek musuh sejata dari besi. besi tu tak mahu menikam kiter. Besi tersebut akan mengelak ngelak dari menikam kiter. Biasanya kaji besi ni tamat bila kiter dah habis beramal ilmu besi maka datanglah mimpi. Bila kiter mimpi pegang besi merah menyala, cair dan menitis kebumi dari gengeman kiter, ini bererti telah berisyarat termakbullah akan ilmu kiter dek Yang Maha Pengasih. Rasa panas tidak lagi terasa dalam mimpi tadi. Maka bila tak ader manusia atau binatang yang nampak kiter, bolehlah kiter uji dengan memulas mulaskan besi tersebut. Lemah dan lembutlah besi tersebut. Ditest secara tersembunyi agar dapat kiter mengelakkan dari takbur terhadap manusia dan binatang sekeliling kiter. (malu pun ader). Kalau kerja kat kilang besi atau kilang penapis minyak kena hati-hatilah sedikit kerana takut tak boleh panjat tangga besi. Silap-silap melurut kebawah.
Besi ni ader macam macam nama bagi yang mengenal asalnya saperti besi ketopong, besi tuadi, besi markadi dan besi nur karun juga besi kersani. Ader besi yang berasal dari pohon besi. Bagi pengkaji besi, mereka tak pakai perkataan sekeping besi sebaliknya dipakai perkataan setahat besi. Begitulah serba sedikit kisah besi. Sesetengah mampu memicit-micit besi panas untuk dijadikan keris dan sebagainya. Namun keris picit diadun dari 99 jenis besi dan pernah saya terdengar ader yang mengambil besi-besi tersebut dari mulut sahaja. Biasanya para wali-wali yang berbuat begini dengan izin Tuhan kiter Yang Maha Pengasih. Jin, Shyitan dan kapiak (orang kafir yang salah hakikat pada kiter) cukup takut dengan senjata sebegini. Tunjuk saja, terus mintak ampun dan berdesup cabut. Ader yang, bila dihunus keris bergini dalam pertarungan atau peperangan terus terkaku, lemah dan tak mampu bergerak lagi. Kalau nak tamat ilmu besi ni kenalah kiter terjun masuk kedalam perigi yang didalamnya telah dicucuk dengan tombak, parang, tempuling dll dimana matanya mengadap arah kelangit. Setelah mengucapkan beberapa patah kata-kata maka terjunlah kedalam perigi tersebut. Maka hingar-bingar lah bunyi senjata-senjata tersebut mengelak kiter. Bulat penyerahan kiter pada Tuhan kiter. Disaat itu, hidup syukur matipun syukur. Masakan mahu besi menderhaka pada kiter?
Saya ni cuma tahu bercerita sahaja. Ilmu saya tak ader. Dengar orang cakap jer ni. Nanti bolehlah kita sambung lagi yer. Pesan saya cuma hati-hati dengan keris kerana banyak keris yang mempunyai pendamping yang terdiri dari Jin dan Syaitan.
Besi ni ader macam macam nama bagi yang mengenal asalnya saperti besi ketopong, besi tuadi, besi markadi dan besi nur karun juga besi kersani. Ader besi yang berasal dari pohon besi. Bagi pengkaji besi, mereka tak pakai perkataan sekeping besi sebaliknya dipakai perkataan setahat besi. Begitulah serba sedikit kisah besi. Sesetengah mampu memicit-micit besi panas untuk dijadikan keris dan sebagainya. Namun keris picit diadun dari 99 jenis besi dan pernah saya terdengar ader yang mengambil besi-besi tersebut dari mulut sahaja. Biasanya para wali-wali yang berbuat begini dengan izin Tuhan kiter Yang Maha Pengasih. Jin, Shyitan dan kapiak (orang kafir yang salah hakikat pada kiter) cukup takut dengan senjata sebegini. Tunjuk saja, terus mintak ampun dan berdesup cabut. Ader yang, bila dihunus keris bergini dalam pertarungan atau peperangan terus terkaku, lemah dan tak mampu bergerak lagi. Kalau nak tamat ilmu besi ni kenalah kiter terjun masuk kedalam perigi yang didalamnya telah dicucuk dengan tombak, parang, tempuling dll dimana matanya mengadap arah kelangit. Setelah mengucapkan beberapa patah kata-kata maka terjunlah kedalam perigi tersebut. Maka hingar-bingar lah bunyi senjata-senjata tersebut mengelak kiter. Bulat penyerahan kiter pada Tuhan kiter. Disaat itu, hidup syukur matipun syukur. Masakan mahu besi menderhaka pada kiter?
Saya ni cuma tahu bercerita sahaja. Ilmu saya tak ader. Dengar orang cakap jer ni. Nanti bolehlah kita sambung lagi yer. Pesan saya cuma hati-hati dengan keris kerana banyak keris yang mempunyai pendamping yang terdiri dari Jin dan Syaitan.
Sejarah Persatuan Seni Silat Gayong Ma'arifat Malaysia
Gabungan 3 jenis aliran persilatan
Persatuan Seni Silat Gayong Ma'arifat Malaysia telah diasaskan oleh Tk Syeikh Datuk Dr. Azam Zulkifli Al-Qadiri, pada awal tahun 1990-an di Bentong, Pahang Darul Makmur.
PSSGMM merupakan salah satu di antara silat melayu tua yang berada di Malaysia pada waktu ini yang mengekalkan pembelajaran cara lama dan disiplin serta kesenian melayu tua. Seni Silat ini membawa kaedah persilatan yang unik dari gerak tari dan pergerakan permainan serta bela diri dari Minangkabau, Palembang (Melaka), Pahang dan Jawa Tengah (di ambil dari maklumat terkini Tk Syeikh Datuk Dr. Azam Zulkifli Al-Qadiri). Gabungan kesenian dalam persilatan ini sangat menarik dan dapat menambat hati pencinta seni silat kekal membawa budaya seni ini dalam kehidupan mereka.
Disamping kesenian, unsur spiritual kerohanian islam di terapkan juga seperti membaca ayat suci Al-Quran sebagai pendinding diri dari sihir dan penguat semangat, fikiran serta perasaan pesilat. Ilmu ini juga pernah dimiliki oleh Laksamana Hang Tuah, Dato' Bahaman, Mat Kilau dan pendekar - pendekar melayu zaman silam.
Gabungan seni silat tua dari Minangkabau, Palembang (Melaka), Pahang dan Jawa Tengah, telah menghasilkan suatu aliran silat yang canggih, mendidik, mendisiplinkan murid, mendekatkan diri kepada Allah s.w.t. serta unik. Pegangan akidah ahli perguruan ini tidak lari dari fahaman ahli sunnah waljamaah dan mentauhidkan Allah s.w.t.
Permainan Gayong Maarifat
Gayong Maarifat merupakan salah satu di antara silat melayutua yang berada di Malaysia. Disiplin silat tua di gunapakai oleh setiap ahli yang melahirkan sebuah gerak silat yang amat unik dari gerak tari dan pergerakkan dan pergerakkan permainan. Di samping kesenian, unsur spiritual kerohanian Islam turut sama di terapkan dan amat dititik beratkan, seperti membaca serta mengamalkan ayat-ayat suci Al-Quran sebagai pendinding diri dari unsur sihir, penguat semangat, fikiran serta perasaan murid-murid Gayong Maarifat.
Kaedah bela diri dan kesenian dalam Gayong Maarifat terbahagi kepada 7 jenis permainan iaitu
1. Buah Pukul minang
2. Sendeng Dua Beradik
3. Terlak Sumatera
4. Cekak Minang
5. Harimau Minang
6. Panglima
7. Laksamana
Kesemua permainan ini telah di susun dalam bentuk mata pelajaran yang kemas dan mengikut tahap permainan murid.
Persatuan Seni Silat Gayong Ma'arifat Malaysia telah diasaskan oleh Tk Syeikh Datuk Dr. Azam Zulkifli Al-Qadiri, pada awal tahun 1990-an di Bentong, Pahang Darul Makmur.
PSSGMM merupakan salah satu di antara silat melayu tua yang berada di Malaysia pada waktu ini yang mengekalkan pembelajaran cara lama dan disiplin serta kesenian melayu tua. Seni Silat ini membawa kaedah persilatan yang unik dari gerak tari dan pergerakan permainan serta bela diri dari Minangkabau, Palembang (Melaka), Pahang dan Jawa Tengah (di ambil dari maklumat terkini Tk Syeikh Datuk Dr. Azam Zulkifli Al-Qadiri). Gabungan kesenian dalam persilatan ini sangat menarik dan dapat menambat hati pencinta seni silat kekal membawa budaya seni ini dalam kehidupan mereka.
Disamping kesenian, unsur spiritual kerohanian islam di terapkan juga seperti membaca ayat suci Al-Quran sebagai pendinding diri dari sihir dan penguat semangat, fikiran serta perasaan pesilat. Ilmu ini juga pernah dimiliki oleh Laksamana Hang Tuah, Dato' Bahaman, Mat Kilau dan pendekar - pendekar melayu zaman silam.
Gabungan seni silat tua dari Minangkabau, Palembang (Melaka), Pahang dan Jawa Tengah, telah menghasilkan suatu aliran silat yang canggih, mendidik, mendisiplinkan murid, mendekatkan diri kepada Allah s.w.t. serta unik. Pegangan akidah ahli perguruan ini tidak lari dari fahaman ahli sunnah waljamaah dan mentauhidkan Allah s.w.t.
Permainan Gayong Maarifat
Gayong Maarifat merupakan salah satu di antara silat melayutua yang berada di Malaysia. Disiplin silat tua di gunapakai oleh setiap ahli yang melahirkan sebuah gerak silat yang amat unik dari gerak tari dan pergerakkan dan pergerakkan permainan. Di samping kesenian, unsur spiritual kerohanian Islam turut sama di terapkan dan amat dititik beratkan, seperti membaca serta mengamalkan ayat-ayat suci Al-Quran sebagai pendinding diri dari unsur sihir, penguat semangat, fikiran serta perasaan murid-murid Gayong Maarifat.
Kaedah bela diri dan kesenian dalam Gayong Maarifat terbahagi kepada 7 jenis permainan iaitu
1. Buah Pukul minang
2. Sendeng Dua Beradik
3. Terlak Sumatera
4. Cekak Minang
5. Harimau Minang
6. Panglima
7. Laksamana
Kesemua permainan ini telah di susun dalam bentuk mata pelajaran yang kemas dan mengikut tahap permainan murid.
Sejarah dan Pengaruh Jin di Dalam Kehidupan Manusia
Nota: Segala tulisan di bawah adalah hasil rujukan dan ilmu pengarang Hj. Ahmad b. Hj. Che Din dan tidak ada kena-mengena dengan saya. Ianya dimuatkan di sini sebagai tatapan umum untuk menambahkan ilmu pengetahuan, beroleh penjelasan tentang kemusykilan mengenai makhluk Jin di mukabumi dan menjawab persoalan kita mengenai makhluk halus. Tiada perubahan dilakukan daripada teks asalnya kecuali perenggan-perenggan tulisan untuk disesuaikan ke dalam blog ini.
PERUTUSAN
Segala puji-puji bagi Allah Tuhan semesta alam. Tuhan yang Maha mengetahui yang ghaib dan yang nyata. Sesungguhnya Dialah yang menguasai sekian makhluknya daripada Jin, Malaikat dan manusia serta lain-lain lagi, dan Dia jugalah yang berkuasa ke atas sekian mereka itu. Dialah yang mengatur dan mentakbir alam ini dan Dialah yang Maha Pelulus dan Maha Penentu atas sekelian mahluknya.
Selawat dan salam ke atas junjungan Nabi dan Mursalin Nabi Muhammad s.a.w, ahli-ahli bait serta para sahabat baginda serta pengikut sahabat dan ulama-ulama yang menegakkan agama Allah s.a.w serta yang berhubung dengan mereka itu sehingga kepada Nabi Muhammad s.a.w.
Sidang pembaca yang dirahmati;
Alhamdulillah, syukur kepada Allah s.w.t kerana dengan limpah kurniaNya dapat disiapkan sebuah tulisan yang serba kekurangan ini bagi tatapan sidang pembaca yang ingin mencari pengalaman baru dan di harap dapat menjadi pengetahuan yang berguna berhubung dengan Perubatan Tradisional Melayu, Adat Resam masyarakat Melayu Islam, Latihan pertahanan diri Melayu, perkara-perkara Khurafat dan ajaran-ajaran sesat.
Tulisan ini di susun semula hasil dari pengalaman penulis sendiri dan beberapa orang sahabat yang terlibat secara langsung dengan ahli masyarakat yang malang dan memerlukan pertolongan, juga ilmu dari guru-guru yang alim dan dari rujukan kitab-kitab.
Tujuan tulisan ini diperkenalkan supaya ahli masyarakat Melayu Islam tidak terkeliru di antara adat dan agama supaya jangan nanti ada yang mengatakan adat yang bercanggah dengan Islam itu adalah salah satu daripada tradisi agama Islam. Orang-orang Melayu yang sebahagian besarnya banyak yang terkeliru di antara adat dan agama ; antara karamah dengan Istidraj; antara mau’nah dengan sihir atau silap mata. Sehingga kini ramai yang mudah terpengaruh dengan perkara-perkara pelik umpamanya " Bomoh Budak " di Baling sehingga berpusu-pusu mereka pergi untuk mendapatkan rawatan tanpa menyelidiki terlebih dahulu.
Adalah diharapkan setelah membaca tulisan ini anda akan dapat membeza dan menilai kesesatan yang berlaku dalam perbomohan, adat-resam dan latihan pertahanan diri Melayu meskipun faktanya masih banyak yang kekurangan.
Sebarang kesilapan atau kekurangan fakta adalah disebabkan oleh kelemahan diri penulis sendiri samada dari sudut keilmuan maupun dari pengalaman.
Wallahu’alam.
Hj. Ahmad b. Hj. Che Din Kuala Kangsar, Perak Darul Ridzuan. 1hb Ogos 1997.
SEJARAH RINGKAS NUSANTARA
Sebelum kedatangan Islam di Nusantara, penduduk di Asia Tenggara adalah terdiri daripada penganut fahaman Buddha Syinrawath ( Buddha Puja Dewa ). Pada ketika itu penganut-penganutnya sudah pun sedia mengamalkan perkara-perkara luar biasa yang menyalahi kebiasaan iaitu " Mencarik adat " yang lahir hasil daripada pemujaan ‘ dewa-dewi’, jampi serapah atau yang seumpamanya.
Keadaan ini berlaku adalah hasil daripada pertolongan jembalang-jembalang yang terdiri daripada Jin samada dengan menjelma ke dalam diri pemujanya ( Tanasukh Aruah ), Istidraj, Sihir atau silap mata. Semua amalan ini amat kuat pengaruhnya dalam kehidupan seharian mereka pada waktu itu. Mereka mengabdikan diri hanya kepada Dewa-Dewi semata-mata. Dalam konteks ini pegangan fahaman beragama adalah bersumberkan daripada Rahib-rahib yang dikatakan mendapat ilham dari tuhan dewa-dewi samada Dewa Rama, Dewa Sita, Dewa Siva dan yang seumpamanya.
Ketika Islam tersebar luas di Semenanjung Arab hingga ke Eropah dan juga ke Asia, maka banyaklah mubaligh-mubaligh Islam dari kalangan orang-orang Arab dan bukan Arab yang datang membawa agama Islam ke sebelah Asia Tenggara sebagai pedagang. Dari situ Islam mula bertapak dengan kuatnya di negeri-negeri bawah angin ini.
Gejala isma-isma yang tidak sihat pada waktu itu beransur-ansur hilang kegemilangannya bahkan di sesetengah tempat, umpamanya Acheh isma-isma tersebut telah di benteras sehingga ke akar umbinya. Inilah hasil daripada tarbiah dan didikan mubaligh-mubaligh dan para Daei Islam yang benar-benar alim lagi sufi. Kehadiran mubaligh-mubaligh tersebut seumpama membawa sirna kegemilangan dan kecemerlangan kepada penduduk tempatan sehingga pada satu ketika Acheh mendapat jolokan sebagai Serambi Mekah.
Setelah sekian lama gejala pemujaan jampi serapah hilang, akhirnya ia timbul semula setelah Portugis, Belanda, Spanyol, Perancis, Amerika dan Inggeris berusaha menakluki Asia Tenggara dengan memperkenalkan agama Kristian di samping perdagangan yang menyebabkan orang Islam bangun menentang mereka. Pada suatu ketika Belanda telah membunuh lebih daripada 6,000 Ulama Islam di Tanah Jawa. Pada ketika itu ulama merupakan tokoh pemimpin yang utama dalam semua aktiviti harian bermula dari aspek agama, sosial dan kemasyarakatan, ketenteraan hinggalah kepada perubatan dan sebagainya.
Mereka inilah yang banyak memainkan peranan penting dalam menggerakkan penentangan terhadap penjajahan barat, kerana merekalah yang terlebih dahulu mengenali erti hidup beragama serta beramal dengannya, lebih dahulu merasai bahang campurtangan asing, lebih dahulu menghidu bau najis Mughalazah penjajahan dalam kebudayaan, tipu daya pemerintahan dan tipu daya dalam ketenteraan dan sebagainya ke atas negerinya dan anak-anak bangsanya.
Akibat daripada peristiwa itu, maka saki baki pahlawan Islam yang hilang pedoman telah cuba meneruskan perjuangan menentang Belanda dan Inggeris dengan kekuatan dan keilmuan apa saja yang ada pada mereka asalkan mereka mampu. Dalam keadaan terdesak itu mereka berusaha memperolehi daya kekuatan yang yang luar biasa melalui amalan-amalan cara hulubalang, wirid-wirid, jampi serapah dan yang seumpama dengannya, melalui kaedah biasa dan setengah daripada mereka melalui Uzlah ( bertapa dan riadah ), maka datanglah pula jembalang-jembalang daripada Jin samada Jin Islam atau Jin Kafir yang berhubung dengan mereka, dengan cara Tanasukh Aruah ( penjelmaan ke dalam diri ), istidraj, sihir atau silap mata yang menolong mereka menghasilkan hajat mereka, yang pada sangkaan mereka adalah malaikat-malaikat atau wali-wali atau Nabi Khaidir yang telah datang berhubung dengan mereka.
Sementara itu di Tanah Jawa timbul pula fahaman Wahdatu Ujud yang tidak dapat membezakan di antara Wahdatul Ujud Marhumah ( dalam bab Sufi ) dengan Wahdatul Ujud Mazmumah ( dalam I’tiqad di panggil Hulluliah, Mulhid, Zindik ) sehingga tertegaklah kerajaan yang seumpama itu, iaitu kerajaan Mataram. Fahaman ini adalah hasil daripada pengaruh Syiah. Bermula dari sinilah wujud semula berbagai-bagai rupa bentuk amalan kerohanian, wirid-wirid dan jampi serapah yang menyeleweng dari aqidah syari’at Ubudiah Islamiah yang sebenar ke hadrat Allah seperti yang dibentangkan oleh ulama-ulama terdahulu yang mahir dan ahli pada babnya di dalam kitab-kitab karangan mereka.
Terdapat juga dari golongan ini yang memesongkan amalan-amalan mereka bagi kepentingan diri, dengan tujuan :
1. Langkah mempertahankan diri bagi mendapatkan kemegahan dunia ( hanya kepada bangsa semata-mata )
2. Amalan-amalan kebatinan dalam menuntut kemegahan.
3. Perubatan ( bomoh, tok pawang, tok bidan dan sebagainya )
4. Berlagak jadi tok sufi ( wali ) yang sentiasa mendapat jazbah ketuhanan.
Dari sini merebaklah amalan -amalan karut yang mendapat kekuatan luar biasa daripada bantuan Jin-Jin. Maka ramailah pahlawan-pahlawan Melayu mengambil amalan-amalan ini dengan tujuan untuk mempertahankan diri sendiri dan untuk menewaskan musuh di samping untuk kepentingan masyarakat sekitarnya.
Akhirnya mereka telah lupa kepada ajaran-ajaran agama yang telah disampaikan kepada mereka, lalu mereka lebih mementingkan kekuatan material dan kebendaan semata-mata daripada kepentingan akhirat. Lebih jahat lagi, mereka menjadikan adat resam keturunan ke dalam syariat agama Islam sebagai satu amalan yang dimestikan, walaupun terang-terang amalan itu menyalahi ajaran Islam, samada dari segi Fiqh, Akidah, dan Akhlak.
KEPERCAYAAN ORANG-ORANG MELAYU SEBELUM KEDATANGAN ISLAM
Sebelum kedatangan Islam ke Tanah Melayu, anutan masyarakat Melayu pada ketika itu, boleh di bahagikan kepada tiga kumpulan agama yang terbesar iaitu :-
1. Agama Buddha Puja Dewa
2. Agama Hindu Puja Dewi
3. Amalan orang-orang Asli. ( Animisme )
Orang-orang Asli sangat kuat berpegang kepada berbagai-bagai kaedah pemujaan Jin sehingga Tok-tok Batin orang Asli di ukur akan kehebatan diri mereka, dengan had ukuran panjang rambut di kepala mereka.
Percantuman 3 puak ini samada melalui nikah kahwin atau seumpamanya menghasilkan suatu kemantapan yang kukuh dalam adat resam dan istiadat kebudayaan orang Melayu, di samping membuahkan pelbagai rupa bentuk ilmu, amalan dan kaedah pemujaan dengan tujuan untuk mendapatkan sesuatu perkara yang luar biasa dan mencarik adat, berlumba-lumba untuk menjadi jaguh atau orang yang paling handal di kalangan mereka, untuk bermegah-megah, gagah, orang yang paling berkuasa, orang yang paling di hormati, di segani dan sebagainya. (Lihat carta amalan-amalan Khurafat)
Islam datang ke Asia Tenggara samada melalui Negeri China, Yaman, Parsi atau India dan bertapak kukuh sehingga lebih kurang 200 tahun sahaja. Selepas itu masuklah pula pengaruh agama Kristian melalui penjajahan kuasa-kuasa Barat.
Manakala di dalam masyarakat Islam sendiri pula telah di pengaruhi oleh pengaruh-pengaruh Rafidiah, Kharijiah, Qadariah, Jabariah dan sebagainya sehingga menimbulkan berbagai-bagai kefahaman dan aliran dalam mempraktikan ajaran Islam. Keadaan ini menyebabkan sesetengahnya pula terjerumus kedalam gaung kesesatan berikut :
1. Bida’ah Dholalah yang Karohah dan Bida’ah yang haram dalam Syariat
2. Berada dalam salah satu daripada 72 puak yang sesat lagi menyesatkan dalam bab Aqidah.
3. Berada dalam salah satu daripada 13 puak yang sesat lagi menyesatkan dalam bab Sufi
Daripada pecahan di atas maka wujudlah berbagai-bagai kelompok masyarakat Melayu yang mempunyai fahaman dan amalan masing-masing . Dari situ lahirlah amalan-amalan yang di panggil amalan "Kebatinan ´ atau " Ilmu Hakikat " ( Ilmu Isi ) yang meninggalkan amal syariat sehinggakan sembahyang hanyalah dengan niat sahaja. Puak-puak yang sesat ini dapat di lihat menerusi amalan yang mereka lakukan dalam menunaikan ibadat kepada Allah.
Ringkasnya apa jua amalan yang tidak mengikut garis panduan Al-Quran, Hadis Rasullullah s.a.w, Ijma dan Qias adalah termasuk dalam salah satu daripada fahaman-fahaman yang sesat daripada tiga kelompok besar di atas.
Jenis Amalan Beragama Orang-Orang Melayu Sebelum Islam
Pada dasarnya amalan beragama orang-orang Melayu sebelum kedatangan Islam bolehlah dibahagikan kepada tiga kepercayaan yang besar iaitu :-
1. Orang-orang Melayu yang beragama Buddha Puja Dewa
2. Orang-orang Melayu yang beragama Hindu Puja Dewi
3. Orang-orang Melayu yang berpegang dan beramal dengan amalan orang-orang Asli. (Animisme)
Akibat dari ajaran dan pegangan mereka itu lahir dan wujudlah berbagai-bagai bentuk kebudayaan dan adat resam mengikut jenis agama dan kepercayaan yang mereka anuti. Kedatangan Islam ke Nusantara selepas itu telah berjaya membasmi kepercayaan karut dalam masyarakat Melayu pada ketika itu.
Namun tidak semua masyarakat Melayu yang mahu meninggalkan kepercayaan mereka secara keseluruhan dan sehingga ke hari ini, kita masih dapat melihat betapa amalan Khurafat itu masih tegak dan tetap hidup dalam adat resam dan kebudayaan Melayu terutamanya dalam majlis perkahwinan, kematian, perbomohan dan perbidanan, latihan pertahanan diri dan sebagainya. Di samping itu kepercayaan kepada benda-benda keramat seperti keris, kubur, pokok besar, batu dan sebagainya begitu kuat sehingga dapat di lihat sesetengah orang Melayu yang masih menjaga dan menyimpan dengan baik keris pesaka sejak turun temurun, yang dikatakan sebagai "Penjaga keluarga."
Kepercayaan seperti ini ada hubungannya dengan asal-usul orang Melayu yang kebanyakannya berasal dari Kepulauan Indonesia yang memang terkenal pada suatu masa dahulu dengan adat dan kepercayaan Hindu serta Buddha. Walaupun Islam mula bertapak di Mataram, Majapahit dan seluruh Kepulauan Jawa namum sisa-sisa peninggalan Hindu dan Buddha masih kuat dalam pegangan mereka.
Di Semenanjung Malaysia sendiri terdapat berbagai keturunan seperti Melayu, Bugis, Mendiling, Rawa, Jawa, Banjar, Petani, Siam dan sebagainya dan terdapat juga yang berasal dari keturunan orang-orang Asli. Setelah memeluk Islam mereka telah membawa adat resam masing-masing di dalam agama Islam. Walaupun mereka berbeza dari segi suku keturunannya, namun mereka masih lagi tidak terlepas dari adat resam Hindu dan percampuran dengan adat dan amalan orang Asli.
Amalan-amalan kuno seperti puja tanduk lembu/kerbau, hantaran perkahwinan, sireh junjung, nasi tinggi, kelapa-garam-gula dan sebagainya, lenggang perut, kenduri 40/100 hari selepas kematian, sembelih ayam semasa buka gelanggang latihan pertahanan diri, sangkak/ancak untuk jamu Jin dan sebagainya adalah contoh amalan yang ada hubungan dengan pengaruh Hindu dalam adat resam orang-orang Melayu.
Begitu juga adat resam, tingkah laku orang-orang asli sebelum Islam di ambil sebagai adat resam atau sebagai cara beragama yang mesti didahulukan, di tokok tambah lagi dengan redha dan lahapnya kita menerima membabi buta pengaruh kebudayaan penjajah yang memang merupakan suatu perancangan jangka panjang Yahudi dan Kristian khasnya untuk membunuh keperibadian muslim orang-orang Melayu yang berpegang teguh dengan agama Islam.
Sehingga kini amalan-amalan tersebut masih lagi hidup subur, walaupun telah berkali-kali seruan dakwah sampai kepada mereka supaya meninggalkan amalan tersebut, namun bagi sesetengah daripada mereka itu telah beranggapan bahawa adat-adat tersebut seolah-olah sebahagian daripada ajaran Islam yang mereka anuti. Maka dengan sebab itulah mereka telah mencampuradukkan antara ajaran Islam yang suci ini dengan adat resam yang karut lagi menyesatkan itu, yang semata-mata mengikut khayalan, kebijaksanaan pemikiran dan tahsinul ‘aqli mereka semata-mata sahaja.. Perkara Luar Biasa Yang Mencarik Adat
Allah telah menganugerahkan kepada manusia khusus dan awam 8 perkara luar biasa yang mencarit adat yang boleh berlaku ke atas manusia. Perkara luar biasa itu bolehlah dibahagikan kepada 2 bahagian iaitu, 4 perkara yang di puji dan 4 perkara yang di keji dan menyalahi ajaran Islam. Ramai daripada kalangan orang Islam sendiri yang terkeliru tentang konsep dan perbezaan perkara-perkara tersebut, kadang-kala masyarakat tidak dapat membezakan yang mana baik dan yang mana mesti dijauhi. Bagi menjelaskan kekeliruan itu maka diperturunkan serba ringkas tentang perkara-perkara tersebut, agar pembaca semua dapat membuat penilaian dengan sebaik-baiknya.
Empat Perkara Yang Di Puji
1. Irhas.
Irhas ialah perkara luar biasa yang di anugerahkan oleh Allah kepada Nabi-Nabi dan rasul-rasul semasa baginda masih kecil. Contohnya seperti Nabi Isa boleh bercakap semasa baginda masih dalam buaian. Perkara ini tidak menjadi kekeliruan kerana Nabi dan rasul telah tiada pada masa sekarang.
2. Mukjizat.
Mukjizat ialah suatu perkara luar biasa yang dikurniakan oleh Allah hanya kepada Nabi-Nabi dan rasulnya sahaja bagi melancarkan usaha rasul-rasul tersebut menyampaikan dakwah dan risalah Allah. Contohnya seperti Mukjizat Nabi Sulaiman yang boleh memahami bahasa semua binatang.
3. Karamah.
Karamah ialah suatu perkara luar biasa yang Allah kurniakan kepada orang-orang mukmin yang berakhlak rasul dan benar-benar berpegang dengan ajaran Islam zahir dan batin. Hal ini adalah perkara biasa bagi Mereka. Karamah merupakan suatu kemuliaan yang Allah kurniakan kepada diri zahir dan batin hamba-hambanya yang arif tentang Allah ( Arifbillah ) .Mereka ini adalah merupakan orang-orang yang alim dan sentiasa beramal soleh. Mereka mahir sekurang-kurangnya tentang ilmu fardhu Ain, Usuluddin, Fekah dan tasauf serta mereka sentiasa beramal dengannya pada setiap masa dan kelakuan. Ikatan diri mereka sentiasa dengan Allah tanpa dapat dipengaruhi oleh alam sekeliling. Mereka dimuliakan oleh ahli di langit dan diperhinakan oleh kebanyakan ahli di bumi.
4. Maunah.
Maunah ialah perkara luar biasa yang Allah kurniakan kepada orang mukmin awam yang soleh, yang apabila di timpa sesuatu musibah atau hal ke atas dirinya, mereka terus melipat gandakan pergantungan dan keimanan kepada Allah serta memantapkanya melalui berbagai-bagai wirid, jampi dan doa serta amalan-amalan sunat yang lain.
Maunah ini merupakan satu kemuliaan yang Allah kurniakan kepada diri zahir dan batin hamba-hambanya yang soleh. Mereka arif tentang ilmu fardhu Ain, Usuluddin, Fekah dan tasauf tetapi kemampuan beramal mereka adalah terhad. Apabila berlaku sesuatu hal ke atas diri mereka samada mutlak dari Allah atau yang bersangkut paut dengan manusia, mereka terus melipatgandakan pergantungan diri dan keimanan kepada Allah serta memantapkan lagi dengan berbagai-bagai wirid, jampi, doa dan segala amalan sunat. Mereka tidak merasa sedih atau kecewa sekiranya permintaan mereka tidak ditunaikan oleh Allah.
Empat Perkara Yang Di Keji
Perkara luar biasa yang di keji oleh Allah ialah perkara luar biasa yang berlaku ke atas orang biasa melalui pertolongan selain daripada Allah. Contohnya melalui pertolongan khadam-khadam yang terdiri daripada Jin dan Syaitan dan sebagainya. Perkara luar biasa jenis ini mestilah di jauhi oleh setiap orang Islam kerana ianya sesat dan menyesatkan. Perkara-perkara tersebut ialah :-
1. Istidraj
Istidraj ialah perkara luar biasa yang Allah kurniakan kepada mereka yang berpura-pura beramal dengan amalan soleh, walaupun diri mereka mahir dengan fardhu ain, Usuluddin, fekah dan tasauf. Mereka berbangga dengan perkara luar biasa yang berlaku ke atas diri mereka sedangkan mereka mengetahui punca sebenar datangnya perkara luar biasa tersebut. Lazimnya golongan ini terikat dengan perjanjian serta mewujudkan pantang-larang yang selari dengan hukum syarak. Ini kerana khadam-khadam mereka adalah terdiri daripada golongan Jin Islam samada yang soleh, fasik atau terdiri daripada Jin yang kafir.
Setiap amalan wirid, jampi dan doa itu ada penjaganya (Khadam). Orang yang beramal dengan kaedah ini kebiasaannya mempunyai suatu perasaan tidak baik yang telah tersemat dalam diri mereka. Antara matlamat mereka ialah :-
a) Ingin di puja.
b) Ingin dikunjungi oleh orang ramai
c) Cinta kepada pangkat dan kebesaran
d) Ingin mendapatkan harta dan kuasa
Golongan khadam ayat dari golongan puak rohani alam rendah memang dijadikan Allah untuk menyukakan golongan yang seumpama itu dengan beberapa perkara luar biasa. Mereka pada zahirnya kelihatan seperti orang yang beriman dan sentiasa menjaga syariat Islam serta berakhlak Rasul tetapi sebenarnya mereka beramal dengan perkara-perkara kufur dan telah terjun ke lembah kekufuran, samada mereka sedari atau tidak.
Punca kesesatan golongan ini ialah apabila rohani-rohani alam yang rendah mengunjungi mereka dalam tidur ataupun semasa jaga, dengan rupa atas nama-nama orang-orang soleh samada yang masih hidup ataupun yang telah mati atau mereka membuat Tajalli ketuhanan. Lazimnya mereka dibebankan dengan beberapa syarat yang menepati hukum syarak untuk diamalkan sebagai syarat perjanjian persahabatan dalam semua kelakuan melalui lidah, anggota dan hati, di semua tempat, waktu dan masa. Maka bermula di saat itu diri mereka berada di dalam Syirik Uluhiyyah dan segala rupa bentuk amalan syariatnya tidak ada nilai di sisi Allah.
Mereka sebenarnya mengetahui dari mana datangnya zahir perkara luar biasa pada perkataan, perbuatan dan kasad hati, tetapi mereka enggan meninggalkan amalan tersebut kerana mereka ingin menjadi jaguh dalam bidang perubatan dengan mengadakan beberapa keajaiban dari berbagai-bagai jenis ubatan, kaedah perubatan dan sebagainya. Kadang-kadang melalui langkah mempertahankan diri. Mereka juga terjebak dalam permainan tunjuk kuat kebatinan supaya mereka di anggap orang yang paling makbul doanya atau paling keramat. Jika dia seorang ulama, maka dia inginkan supaya di kunjungi, di puja dan di hormati sebagai seorang Ahlillah secara mutlak, sedangkan dalam masa yag sama dia akan terasa hina dan hilang kewibawaan sebagai ulama, jika tiada pada dirinya, nyata beberapa perkara yang luar biasa.
2. Sihir.
Sihir ialah perkara luar biasa yang Allah kurniakan kepada orang-rang Islam yang durhaka (‘asi ) yang tidak faham aqidah, syariat dan ubudiah serta tidak beramal dengannya dan orang-orang yang fasik. Sihir juga diberikan oleh Allah kepada pendita-pendita bukan Islam samada Yahudi, Buddha, Nasrani, Majusi dan yang seumpama dengannya. Sihir ini terjadi melalui pertolongan daripada rohani Jin Islam yang fasik dan Jin-Jin yang kafir melalui perjanjian tertentu. Kebiasaannya golongan ini terikat dengan perjanjian dan mengadakan jamuan yang harus dan haram di sisi Syarak. Mereka mendapat perkara yang luar biasa ini adalah melalui pertolongan kumpulan Jin Islam yang fasik dan daripada Jin yang kafir.
Golongan orang Islam yang mendapat perkara luar biasa melalui kaedah ini selalunya sentiasa bergelumang dengan kejahatan dalam semua hal. Golongan ini sebenarnya Mulhid dan Zindik dalam bab aqidah. Selalunya mereka akan mengadakan berbagai cara atau upacara yang berselindung di sebalik ajaran Islam. Antara mereka yang termasuk dalam golongan ini ialah :-
a) Kumpulan Hassan Anak Harimau
b) Wali Suci
c) Budi (Buddha) Suci
d) Batin Sakti
e) Hakikat Insan
f) Pati Geni
g) Fahaman Wahdatul Ujud dalam I’itiqad
h) Baginda Mukhtar
i) Lain-lain kumpulan yang tumbuh bagaikan cendawan di negara ini.
3. Silap Mata.
Silap Mata adalah perkara luar biasa yang Allah kurniakan kepada orang-orang Islam yang fasik dan juga kepada orang-orang kafir, melalui pertolongan daripada Jin kafir. Oleh itu mereka juga terikat dengan perjanjian dan membuat perkara-perkara yang diharamkan oleh hukum syarak.
4. Sya’wazah.
Sya’wazah ialah perkara yang di kurniakan oleh Allah, yang berlawanan sama sekali daripada kehendak asal. Kebiasaannya perkara ini Allah berikan kepada golongan yang angkuh daripada orang-orang kafir. Misalnya apabila mereka meminta sesuatu yang baik, tetapi Allah kurniakan dengan sesuatu kejahatan yang berlipat ganda.
BALA TENTERA ALLAH
Allah mempunyai bala tenteraNya yang tersendiri yang terdiri daripada sekelian makhluknya samada daripada manusia, tumbuh-tumbuhan, binatang-binatang di lautan, daratan dan yang seumpama dengannya seperti angin, api dan segala carkawala di angkasa raya. Bala tentera Allah tersebut terbahagi kepada beberapa kumpulan yang akan diperintahkan oleh Allah untuk membantu manusia apabila dikehendakiNya.
Antara bala tentera Allah tersebut adalah terdiri daripada :-
A. Bala Tentera alam atas yang terdiri daripada seluruh malaikat alam tinggi.
Bala tentera ini apabila diperintahkan oleh Allah untuk menolong para nabi dan rasul-rasul, maka pertolongan yang menzahirkan perkara yang luar biasa itu akan dinamakan sebagai Mukjizat. Manakala pertolongan yang menzahirkan perkara luar biasa yang terjadi kepada nabi dan rasul semasa kecil pula, dinamakan sebagai Irsad.
Bentuk pertolongan tersebut samada melalui lidah, anggota, kasad hati atau melalui ketiga-tiga bentuk tersebut secara sekali gus. Jika mereka menjadi penolong kepada ulama-ulama dan orang-orang soleh yang arif billah ( iman, syariat dan akhlak mereka menepati sebagaimana iman, syariat rasul zahir dan batin ) maka pertolongan tersebut dinamakan sebagai Keramat. Perkara luar biasa yang berlaku kepada ulama-ulama dan orang-orang saleh yang apabila, mereka di timpa bala dan musibah, maka mereka melipat gandakan ubudiah dan pergantungan kepada Allah dengan penuh ikhlas diri dan amalan mereka, maka perkara luar biasa tersebut dinamakan sebagai Maunah.
B. Bala tentera Allah Alam rendah
Bala tentera Allah alam rendah pula adalah terdiri daripada sekelian rohani jin-jin Islam yang soleh dan jin-jin Islam yang fasik dan kafir serta semua manusia dan makhluk Allah yang lain yang menghuni alam ini, seperti haiwan, tumbuhan, angin, batu dan sebagainya.
Manakala rohani Jin Islam yang alim dan soleh daripada alam rendah yang apabila diperintahlan oleh Allah datang memberi pertolongan kepada manusia yang alim dan soleh yang wujud dalam diri mereka itu sifat-sifat mazmumah, maka pertolongan tersebut dinamakan sebagai Istidraj. Perkara luar biasa tersebut dinamakan sebagai istidraj kerana rohani jin Islam yang soleh tersebut akan mengenakan beberapa syarat yang menepati hukum syarak sebelum memberi pertolongan tersebut.
Jika rohani jin Islam yang fasik atau jin kafir diarah memberi pertolongan kepada manusia Islam yang fasik atau manusia yang pura-pura beriman atau yang seumpama dengannya pula dinamakan sebagai sihir atau silap mata, kerana mereka mengenakan beberapa syarat yang harus pada hukum syarak.
Jika jin -jin yang kafir atau anak keturunannya diperintahkan memberi pertolongan kepada manusia yang kafir yang terdiri daripada rahib-rahib, padri-padri, sami-sami atau yang seumpama dengannya, maka pertolongan tersebut dinamakan sebagai silap mata atau sihir peringkat tinggi, kerana mereka mengenakan syarat-syarat yang haram pada hukum syarak.
JIN
Makna Jin.
Jin adalah satu nama jenis dan dalam bahasa Inggeris di sebut Ginie - perkataan tunggalnya " Jinny " yang bermaksud yang tersembunyi, yang tertutup atau yang gelap pekat.
Dalam Al-Quran terdapat banyak ayat-ayat yang menceritakan tentang Jin. Antaranya :-
1. Surah Al-Hijr ayat 26 - 27 :
Yang bermaksud : Dan sesungguhnya Kami telah menciptakan manusia dari tanah liat yang kering kontang yang berasal dari lumpur hitam yang di beri bentuk dan Kami telah ciptakan Jin sebelum di ciptakan manusia daripada api yang sangat panas.
2. Surah Ar-Rahman ayat 15 :
Yang bermaksud : Dia ( Allah ) menciptakan Jann ( Jin ) dari nyalaan api ( Pucuk api yang menyala-nyala atau Maarij )
3. Surah Al-‘Araf ayat 12 :
Yang bermaksud : " Engkau ciptakan aku ( kata Iblis ) dari api sedangkan ciptakan dia ( Adam ) dari tanah.
4. Dari Hadis Nabi s.a.w yang telah diriwayatkan oleh Muslim r.a
Maksudnya : " Malaikat diciptakan dari cahaya, Jaan diciptakan dari lidah api sedangkan Adam diciptakan dari sesuatu yang telah disebutkan kepada kamu ( tanah ).
Asal Kejadian Jin
Keterangan "Al-Maarij "
Maarij bermaksud nyalaan api yang sangat kuat dan sangat panas bahangnya atau " Al-Lahab " iaitu jilatan api yang sudah bercampur antara satu sama lain iaitu merah, hitam, kuning dan biru. Sesetengah ulama pula mengatakan " Al-Maarij " itu ialah api yang sangat terang yang memiliki suhu yang amat tinggi sehingga bercampur antara merah, hitam, kuning dan biru.
Sesetengah pendapat pula mengatakan Al-Maarij itu ialah api yang bercampur warnanya dan sama maknanya dengan " As-Samuun " iaitu api yang tidak berasap tetapi sangat tinggi suhu panasnya. Angin samuun yang telah sebati dengan Al-Maarij itulah Allah jadikan Jaan.
Menurut suatu Hadis yang diriwayatkan oleh Ibnu Mas’ud pula menyatakan bahawa angin Samuun yang dijadikan Jaan itu hanyalah satu bahagian daripada tujuh puluh bahagian angin Samuun yang sangat panas itu.
Dari api yang amat panas inilah Allah telah menciptakan Jin, iaitu dari sel atau atom atau daripada nukleas-nukleas api. Kemudian Allah masukkan roh atau nyawa padanya, maka jadilah ia hidup seperti yang dikehendaki oleh Allah. Jin juga di beri izin oleh Allah menzahirkan berbagai-bagai bentuk dan rupa yang disukai dan dikehendakinya kecuali rupa Rasulullah s.a.w mengikut tahap dan kemampuan masing-masing.
Jin juga diperintahkan oleh Allah menerima syariat Islam sepertimana yang diperintahkan oleh Allah kepada manusia. Rupa bentuk Jin yang asal selepas di cipta dan ditiupkan roh itu, hanya Allah dan Rasulnya sahaja yang mengetahuinya. Menurut sesetengah ulama rupa, tabiat, kelakuan dan perangai Jin adalah 90 peratus mirip kepada manusia.
Asal kejadian manusia ialah campuran daripada Jisim Kathif iaitu tanah dan air, Jisim Syafaf iaitu campuran api dan angin dan Nurani, iaitu roh, akal, nafsu dan hati yang dinamakan "Latifatur-Rabbaniah " sesuai dengan manusia sebagai sebaik-baik kejadian yang diciptakan Allah dan sebagai Khalifah Allah di muka bumi ini. Manakala kejadian Jin pula ialah campuran Jisim Syafaf iaitu campuran api dan angin dan Nurani iaitu roh, akal, nafsu dan hati yang sesuai dan sepadan dengan kejadian Jin.
Manakala mahkluk-makluk lain pula Allah jadikan daripada salah satu unsur tersebut, contohnya, binatang yang dijadikan daripada campuran Jisim Ksayif dan Jisim Syafaf sahaja. Batu dan tumbuh-tumbuhan pula dijadikan daripada Jisim Kasyif semata-mata. Manakala Malaikat pula dijadikan daripada Nurani semata-mata.
Cara pembiakan Jin
Manusia memerlukan masa mengandung selama sembilan bulan untuk melahirkan zuriat dan anak manusia juga memerlukan masa yang lama untuk matang dan menjadi baligh.
Berbeza dengan Jin di mana, apabila di sentuh alat kelamin lelaki dengan alat kelamin perempuan, maka Jin perempuan akan terus mengandung dan beranak dan anak Jin yang baru lahir itu terus mukallaf. Begitulah keadaannya sehingga ke hari kiamat.
Iblis pula apabila menyentuh paha kanan dengan paha kiri akan mengeluarkan 33 biji telor. Dalam setiap biji telor itu ada 33 pasang benihnya. Tiap-tiap pasang benih itu apabila menyentuh paha kanan dengan paha kiri akan keluar seperti yang terdahulu. Begitulah proses pembiakan Jin dan Iblis sehinggalah ke hari kiamat.
Bunian atau lebih masyhur di kalangan orang-orang Melayu dengan panggilan orang Ghaib pula ialah hasil campuran lelaki atau perempuan Jin dengan lelaki atau perempuan dari kalangan manusia. Anak yang terhasil daripada percampuran itu dikenali dengan nama Bunian. Perangai dan tingkah laku serta rupa bentuknya orang Bunian ini dalam beberapa perkara mengikut manusia dan dalam beberapa perkara pula mengikut Jin.
Jika asal usul datuk manusia ialah Nabi Adam, maka asal usul datuk Jin pula ialah " Jaan " yang asalnya adalah beriman kepada Allah dan melahirkan keturunan yang beriman. Selepas itu terdapat pula dari keturunan Jaan yang kufur dan melahirkan pula keturunan yang kufur. Anak cucu Jaan yang asal beriman itu ada yang kekal dalam iman dan ada pula yang kufur dan ada pula yang kembali beriman kepada Allah.
Agama puak-puak Jin
Jin Juga seperti manusia, iaitu ada yang baik, ada yang jahat, ada yang soleh, ada yang tidak soleh, ada yang alim lagi mukmim, ada ada yang kufur, ada yang murtad, fasik dan zalim, ada yang masuk syurga dan ada yang dihumbankan oleh Allah ke dalam neraka di hari akhirat kelak.
Majoriti puak-puak Jin terdiri daripada golongan Jin kafir. Golongan Jin kafir ini kebanyakanya beragama Yahudi, Kristian, Komunis dan sangat sedikit daripada mereka yang beragama Buddha dan Majusi. Terdapat juga golongan Jin yang tidak beragama. Golongan Jin yang memeluk Islam hanyalah sedikit bilangannya dan terdiri daripada golongan manoriti jika di bandingkan dengan keseluruhan bilangan Jin.
Seperti juga manusia biasa, Jin juga berada dalam tingkat-tingkat iman, ilmu dan amalan yang tertentu berdasarkan kepada keimanan dan amalan mereka kepada Allah. Antaranya ada Jin Islam yang bertaraf awam sahaja , Jin Islam yang di tingkat iman Khawas dan Jin Islam yang berada ditingkat iman yang Khawasil-Khawas.
Walaupun Jin Islam yang paling tinggi imannya dan paling soleh amalannya serta paling luas serta banyak ilmunya , tetapi masih ada pada diri mereka sifat-sifat mazmumah seperti takbur, riak, ujub dan sebagainya, tetapi mereka mudah menerima teguran dan pengajaran.
Mungkin inilah yang sering diperkatakan bahawa " sebaik-baik Jin itu ialah sejahat-jahat manusia yang fasik. " Tetapi yang berbezanya manusia yang paling jahat susah menerima pengajaran dan teguran yang baik.
Golongan Jin Islam yang awam dan Jin kafir suka merasuk manusia yang awam dengan berbagai-bagai cara, kerana pada pandangan mereka manusia-manusia yang awam itu bukanlah manusia sebenarnya, sebaliknya adalah rupa seekor binatang. Manusia yang Khawas dan Khawasil-Khawas tidak dapat di rasuk oleh Jin, bahkan Jin pula akan datang kepada mereka untuk bersahabat.
Rupa Bentuk Jin
Pada asasnya rupa bentuk Jin tidaklah banyak berbeza daripada rupa bentuk manusia, iaitu mereka mempunyai jantina, mempunyai hidung mata, tangan, kaki, telinga dan sebagainya, sepertimana yang di miliki oleh manusia. Pada dasarnya 80 hingga ke 90 peratus Jin menyerupai manusia.
Cuma yang berbezanya fizikal Jin adalah lebih kecil dan halus daripada manusia. Bentuk tubuh mereka itu ada yang pendek, ada yang terlalu tinggi dan ada bermacam-macam warna, iaitu putih, merah biru, hitam dan sebagainya. Jin yang kekal dalam keadaan kafir dan Jin Islam yang fasik itu mempunyai rupa yang huduh dan menakutkan. Manakala Jin Islam yang soleh pula mempunyai rupa paras yang elok.
Menurut sesetengah pendapat tinggi Jin yang sebenarnya adalah kira-kira tiga hasta sahaja. Pengetahuan mereka lebih luas dan umurnya tersangat panjang dan ada yang beribu tahun umurnya. Kecepatan Jin bergerak adalah melebihi gerak cahaya dalam satu saat. Memandangkan Jin adalah terdiri daripada makluk yang seni dan tersembunyi, tidak zahir seprti manusia dan tidak sepenuhnya ghaib seperti Malaikat, maka ruang yang kecil pun boleh di duduki oleh berjuta-juta Jin dan ianya juga boleh memasuki dan menghuni tubuh badan manusia.
Jumlah Jin terlalu ramai sehingga menurut sesetengah pendapat bilangannya ialah jumlah semua manusia daripada Nabi Adam hingga ke hari kiamat di darab dengan haiwan-haiwan, di darab dengan batu-batu, di darab dengan pasir-pasir dan semua tumbuh-tumbuhan. Itu pun baru satu persepuluh daripada jumlah keseluruhan Jin.
Manakala jumlah keseluruhan Jin ialah satu persepuluh daripada jumlah keseluruhan Malaikat. Jumlah keseluruhan Malaikat hanya Allah dan Rasulnya sahaja yang lebih mengetahuinya.
Alam kediaman Jin ialah di lautan, daratan, di udara dan di Alam Mithal iaitu suatu alam di antara alam manusia dan alam malaikat. Jika di berikan oleh Allah kepada kita melihat Jin, sudah tentulah kita akan melihat jarum yang dijatuhkan dari atas tidak akan jatuh ke bumi , tetapi hanya jatuh di atas belakang Jin, disebabkan terlalu banyaknya jumlah mereka.
Sebab itulah orang-orang tua kita selalu berpesan supaya anak-anak segera balik ke rumah apabila telah tiba waktu maghrib dan pintu serta tingkap rumah mesti di tutup, supaya tidak dimasuki oleh Syaitan dan Iblis.
Sebagaimana sebuah Hadis yang telah diriwayatkan oleh Imam Bukhari daripada Rasulullah s.a.w yang bermaksud :
" Apabila kamu menghadapi malam atau kamu telah berada di sebahagian malam maka tahanlah anak-anak mu kerana sesungguhnya syaitan berkeliaran ketika itu dan apabila berlalu sesuatu ketika malam maka tahanlah mereka dan tutuplah pintu-pintu rumahmu serta sebutlah nama Allah, padamkan lampu-lampu mu serta sebutlah nama Allah, ikatlah minuman mu serta sebutlah nama Allah dan tutuplah sisa makanan mu serta sebutlah nama Allah ( ketika menutupnya ) "
Hadis di atas bermaksud bahawa Jin dan Syaitan akan tidur di waktu siang dalam cahaya dan sinar sehingga menjelang petang, di mana pada waktu itu mereka berkeliaran mencari rezeki dan makanan, baik lelaki maupun perempuan, samada yang dewasa atau kanak-kanak.
Melihat Jin
Pada prinsipnya Jin tidak boleh di lihat, di sentuh dan di dengar oleh manusia dalam bentuk yang asal sebagaimana ianya diciptakan, kecuali dalam keadaan-keadaan tertentu, Jin boleh di lihat dalam rupa bentuk yang diingininya.
Jin juga boleh di lihat oleh manusia dalam keadaan sihir atau ketika meminum air sihir atau melalui kemahuan Jin itu sendiri untuk memperlihatkan dirinya kepada manusia.
Di dunia semua Jin boleh melihat manusia manakala manusia yang Khawas dan Khawasil-Khawas sahaja yang boleh melihat Jin selain daripada para Nabi dan Rasul. Manakala di akhirat pula semua manusia mukmin yang ahli syurga boleh melihat Jin manakala Jin yang Khawas dan Khawasil-Khawas sahaja yang boleh melihat manusia.
Antara kelebihan Jin yang telah diberikan oleh Allah ialah kemampuannya untuk mengubah dirinya dalam berbagai bentuk dan rupa. Contohnya dalam peperangan Badar, Iblis telah menampakkan dirinya dalam bentuk seorang lelaki dari Bani Mudlij dan Syaitan pula dalam rupa Suraqah bin Malik yang datang membantu tentera musrikin memerangi tentera Islam. ( Iblis dan Syaitan adalah juga merupakan sebahagian daripada golongan Jin ).
Dalam Sahih Bukhari juga ada meriwayatkan bahawa adanya Jin yang menampakkan dirinya dalam bentuk seekor ular dan membunuh seorang pemuda yang cuba membunuh ular tersebut. Di samping itu Jin juga boleh menampakkan dirinya dalam rupa bentuk haiwan yang lain seperti rupa bentuk kucing, anjing dan sebagainya.
Kumpulan-kumpulan Jin
Jin juga seperti manusia yang inginkan keturunan dan hidup berpuak-puak. Puak dan kumpulan Jin terlalu banyak dan bercakap dalam berbagai-bagai loghat dan bahasa. Ada sesetengah ulama membahagikan Jin kepada beberapa kumpulan, antaranya kumpulan yang menunggu kubur, kumpulan yang menunggu gua, kumpulan yang menunggu mayat manusia, kumpulan yang menunggu hutan rimba, kumpulan yang menunggu bukit bukau, kumpulan yang menunggu air mata air, kumpulan yang menunggu tasik, kolam, teluk, kuala, pulau dan sebagainya.
Jenis-jenis Jin
Sama seperti manusia Jin juga terdiri dari pada berbagai jenis atau bangsa, antara yang tersohor ialah :-
1. Iblis - Bapa dan pujaan kepada semua jenis Jin, Iblis dan Syaitan..
2. Asy-Syaitan - Syaitan-syaitan
3. Al-Maraddah - Peragu-peragu ( pewas-was )
4. Al-Afrit - Penipu-penipu
5. Al-A'waan - Pelayan-pelayan
6. Al-Tayyaaruun - Penerbang-penerbang
7. Al-Ghawwaasuun - Penyelam-penyelam
8. At-Tawaabi - Pengikut-pengikut ( pengekor )
9. Al-Qurana - Pengawan-pengawan
10. Al-Ummaar - Pemakmur.
Gelaran-gelaran Jin dalam istilah orang-orang Melayu
Jin menurut orang-orang Melayu mempunyai beberapa nama dan gelaran menurut perwatakkan dan rupa bentuk penjelmaan mereka. Kebanyakan nama Jin-Jin itu dimulai dengan hantu. Hantu-hantu tersebut sebenarnya adalah terdiri daripada golongan Jin, cuma di kalangan orang Melayu, menganggap hantu itu adalah makhluk yang berbeza daripada Jin.
Antara Jin-Jin yang popular di kalangan orang-orang Melayu ialah :-
a. Hantu Raya j. Hantu Pontianak s. Hantu Polong b. Hantu Toyol k. Hantu Langsuir t. Hantu Penanggal c. Hantu Pelesit l. Hantu Air u. Hantu Bukit d. Hantu Kubur m. Hantu Pari v. Hantu Punjut e. Hantu Jerangkung n. Hantu Laut w. Hantu Bawah Tangga f. Hantu Galah o. Jin Tanah x. Hantu Kum-Kum g. Hantu Bungkus p. Hantu Pocong y. Hantu mati di bunuh h. Hantu Bidai q. Hantu pari-pari z. Hantu Kopek ( Tetek ) i. Harimau Jadian r. Jembalang Tanah zz. Hantu Tengelong.
Kerajaan-kerajaan Jin
Jin juga mempunyai pemimpin dan kerajaannya yang tersendiri. Antara Raja Jin alam bawah yang kafir ialah seperti Mazhab, Marrah, Ahmar, Burkhan, Syamhurash, Zubai’ah dan Maimon. Empat raja Jin Ifrit ( Jin yang paling jahat ) yang mempunyai kerajaan yang besar yang menjadi menteri kepada Nabi Allah Sulaiman a.s ialah Thamrith, Munaliq, Hadlabaajin dan Shughal.
Manakala Raja Jin Alam atas yang Islam pula ialah Rukiyaail, Jibriyaail, Samsamaail, Mikiyaail, Sarifiyaail, ‘Ainyaail dan Kasfiyaail. Raja Jin yang mengusai kesemua Jin tersebut bernama THOTHAMGHI YAM YA LI.. Manakala Malaikat yang mengawal kesemua Jin-Jin di atas bernama Maithotorun yang bergelar QUTBUL JALALAH.
Anak-anak Iblis juga mempunyai kerajaan yang besar antaranya :-
1. Thubar Merasuk manusia yang di timpa musibah dan bala
2. Daasim Merasuk manusia untuk menceraikan ikatan silatulrahim, rumah tangga, keluarga, sahabat handai, jemaah dan sebagainya.
3. Al-‘Awar Merasuk manusia supaya meruntuhkan akhlak, berzina, minum arak, liwat, berjudi dan sebagainya
4. Zalanbuur Merasuk manusia dengan api permusuhan dan pembunuhan.
PERUTUSAN
Segala puji-puji bagi Allah Tuhan semesta alam. Tuhan yang Maha mengetahui yang ghaib dan yang nyata. Sesungguhnya Dialah yang menguasai sekian makhluknya daripada Jin, Malaikat dan manusia serta lain-lain lagi, dan Dia jugalah yang berkuasa ke atas sekian mereka itu. Dialah yang mengatur dan mentakbir alam ini dan Dialah yang Maha Pelulus dan Maha Penentu atas sekelian mahluknya.
Selawat dan salam ke atas junjungan Nabi dan Mursalin Nabi Muhammad s.a.w, ahli-ahli bait serta para sahabat baginda serta pengikut sahabat dan ulama-ulama yang menegakkan agama Allah s.a.w serta yang berhubung dengan mereka itu sehingga kepada Nabi Muhammad s.a.w.
Sidang pembaca yang dirahmati;
Alhamdulillah, syukur kepada Allah s.w.t kerana dengan limpah kurniaNya dapat disiapkan sebuah tulisan yang serba kekurangan ini bagi tatapan sidang pembaca yang ingin mencari pengalaman baru dan di harap dapat menjadi pengetahuan yang berguna berhubung dengan Perubatan Tradisional Melayu, Adat Resam masyarakat Melayu Islam, Latihan pertahanan diri Melayu, perkara-perkara Khurafat dan ajaran-ajaran sesat.
Tulisan ini di susun semula hasil dari pengalaman penulis sendiri dan beberapa orang sahabat yang terlibat secara langsung dengan ahli masyarakat yang malang dan memerlukan pertolongan, juga ilmu dari guru-guru yang alim dan dari rujukan kitab-kitab.
Tujuan tulisan ini diperkenalkan supaya ahli masyarakat Melayu Islam tidak terkeliru di antara adat dan agama supaya jangan nanti ada yang mengatakan adat yang bercanggah dengan Islam itu adalah salah satu daripada tradisi agama Islam. Orang-orang Melayu yang sebahagian besarnya banyak yang terkeliru di antara adat dan agama ; antara karamah dengan Istidraj; antara mau’nah dengan sihir atau silap mata. Sehingga kini ramai yang mudah terpengaruh dengan perkara-perkara pelik umpamanya " Bomoh Budak " di Baling sehingga berpusu-pusu mereka pergi untuk mendapatkan rawatan tanpa menyelidiki terlebih dahulu.
Adalah diharapkan setelah membaca tulisan ini anda akan dapat membeza dan menilai kesesatan yang berlaku dalam perbomohan, adat-resam dan latihan pertahanan diri Melayu meskipun faktanya masih banyak yang kekurangan.
Sebarang kesilapan atau kekurangan fakta adalah disebabkan oleh kelemahan diri penulis sendiri samada dari sudut keilmuan maupun dari pengalaman.
Wallahu’alam.
Hj. Ahmad b. Hj. Che Din Kuala Kangsar, Perak Darul Ridzuan. 1hb Ogos 1997.
SEJARAH RINGKAS NUSANTARA
Sebelum kedatangan Islam di Nusantara, penduduk di Asia Tenggara adalah terdiri daripada penganut fahaman Buddha Syinrawath ( Buddha Puja Dewa ). Pada ketika itu penganut-penganutnya sudah pun sedia mengamalkan perkara-perkara luar biasa yang menyalahi kebiasaan iaitu " Mencarik adat " yang lahir hasil daripada pemujaan ‘ dewa-dewi’, jampi serapah atau yang seumpamanya.
Keadaan ini berlaku adalah hasil daripada pertolongan jembalang-jembalang yang terdiri daripada Jin samada dengan menjelma ke dalam diri pemujanya ( Tanasukh Aruah ), Istidraj, Sihir atau silap mata. Semua amalan ini amat kuat pengaruhnya dalam kehidupan seharian mereka pada waktu itu. Mereka mengabdikan diri hanya kepada Dewa-Dewi semata-mata. Dalam konteks ini pegangan fahaman beragama adalah bersumberkan daripada Rahib-rahib yang dikatakan mendapat ilham dari tuhan dewa-dewi samada Dewa Rama, Dewa Sita, Dewa Siva dan yang seumpamanya.
Ketika Islam tersebar luas di Semenanjung Arab hingga ke Eropah dan juga ke Asia, maka banyaklah mubaligh-mubaligh Islam dari kalangan orang-orang Arab dan bukan Arab yang datang membawa agama Islam ke sebelah Asia Tenggara sebagai pedagang. Dari situ Islam mula bertapak dengan kuatnya di negeri-negeri bawah angin ini.
Gejala isma-isma yang tidak sihat pada waktu itu beransur-ansur hilang kegemilangannya bahkan di sesetengah tempat, umpamanya Acheh isma-isma tersebut telah di benteras sehingga ke akar umbinya. Inilah hasil daripada tarbiah dan didikan mubaligh-mubaligh dan para Daei Islam yang benar-benar alim lagi sufi. Kehadiran mubaligh-mubaligh tersebut seumpama membawa sirna kegemilangan dan kecemerlangan kepada penduduk tempatan sehingga pada satu ketika Acheh mendapat jolokan sebagai Serambi Mekah.
Setelah sekian lama gejala pemujaan jampi serapah hilang, akhirnya ia timbul semula setelah Portugis, Belanda, Spanyol, Perancis, Amerika dan Inggeris berusaha menakluki Asia Tenggara dengan memperkenalkan agama Kristian di samping perdagangan yang menyebabkan orang Islam bangun menentang mereka. Pada suatu ketika Belanda telah membunuh lebih daripada 6,000 Ulama Islam di Tanah Jawa. Pada ketika itu ulama merupakan tokoh pemimpin yang utama dalam semua aktiviti harian bermula dari aspek agama, sosial dan kemasyarakatan, ketenteraan hinggalah kepada perubatan dan sebagainya.
Mereka inilah yang banyak memainkan peranan penting dalam menggerakkan penentangan terhadap penjajahan barat, kerana merekalah yang terlebih dahulu mengenali erti hidup beragama serta beramal dengannya, lebih dahulu merasai bahang campurtangan asing, lebih dahulu menghidu bau najis Mughalazah penjajahan dalam kebudayaan, tipu daya pemerintahan dan tipu daya dalam ketenteraan dan sebagainya ke atas negerinya dan anak-anak bangsanya.
Akibat daripada peristiwa itu, maka saki baki pahlawan Islam yang hilang pedoman telah cuba meneruskan perjuangan menentang Belanda dan Inggeris dengan kekuatan dan keilmuan apa saja yang ada pada mereka asalkan mereka mampu. Dalam keadaan terdesak itu mereka berusaha memperolehi daya kekuatan yang yang luar biasa melalui amalan-amalan cara hulubalang, wirid-wirid, jampi serapah dan yang seumpama dengannya, melalui kaedah biasa dan setengah daripada mereka melalui Uzlah ( bertapa dan riadah ), maka datanglah pula jembalang-jembalang daripada Jin samada Jin Islam atau Jin Kafir yang berhubung dengan mereka, dengan cara Tanasukh Aruah ( penjelmaan ke dalam diri ), istidraj, sihir atau silap mata yang menolong mereka menghasilkan hajat mereka, yang pada sangkaan mereka adalah malaikat-malaikat atau wali-wali atau Nabi Khaidir yang telah datang berhubung dengan mereka.
Sementara itu di Tanah Jawa timbul pula fahaman Wahdatu Ujud yang tidak dapat membezakan di antara Wahdatul Ujud Marhumah ( dalam bab Sufi ) dengan Wahdatul Ujud Mazmumah ( dalam I’tiqad di panggil Hulluliah, Mulhid, Zindik ) sehingga tertegaklah kerajaan yang seumpama itu, iaitu kerajaan Mataram. Fahaman ini adalah hasil daripada pengaruh Syiah. Bermula dari sinilah wujud semula berbagai-bagai rupa bentuk amalan kerohanian, wirid-wirid dan jampi serapah yang menyeleweng dari aqidah syari’at Ubudiah Islamiah yang sebenar ke hadrat Allah seperti yang dibentangkan oleh ulama-ulama terdahulu yang mahir dan ahli pada babnya di dalam kitab-kitab karangan mereka.
Terdapat juga dari golongan ini yang memesongkan amalan-amalan mereka bagi kepentingan diri, dengan tujuan :
1. Langkah mempertahankan diri bagi mendapatkan kemegahan dunia ( hanya kepada bangsa semata-mata )
2. Amalan-amalan kebatinan dalam menuntut kemegahan.
3. Perubatan ( bomoh, tok pawang, tok bidan dan sebagainya )
4. Berlagak jadi tok sufi ( wali ) yang sentiasa mendapat jazbah ketuhanan.
Dari sini merebaklah amalan -amalan karut yang mendapat kekuatan luar biasa daripada bantuan Jin-Jin. Maka ramailah pahlawan-pahlawan Melayu mengambil amalan-amalan ini dengan tujuan untuk mempertahankan diri sendiri dan untuk menewaskan musuh di samping untuk kepentingan masyarakat sekitarnya.
Akhirnya mereka telah lupa kepada ajaran-ajaran agama yang telah disampaikan kepada mereka, lalu mereka lebih mementingkan kekuatan material dan kebendaan semata-mata daripada kepentingan akhirat. Lebih jahat lagi, mereka menjadikan adat resam keturunan ke dalam syariat agama Islam sebagai satu amalan yang dimestikan, walaupun terang-terang amalan itu menyalahi ajaran Islam, samada dari segi Fiqh, Akidah, dan Akhlak.
KEPERCAYAAN ORANG-ORANG MELAYU SEBELUM KEDATANGAN ISLAM
Sebelum kedatangan Islam ke Tanah Melayu, anutan masyarakat Melayu pada ketika itu, boleh di bahagikan kepada tiga kumpulan agama yang terbesar iaitu :-
1. Agama Buddha Puja Dewa
2. Agama Hindu Puja Dewi
3. Amalan orang-orang Asli. ( Animisme )
Orang-orang Asli sangat kuat berpegang kepada berbagai-bagai kaedah pemujaan Jin sehingga Tok-tok Batin orang Asli di ukur akan kehebatan diri mereka, dengan had ukuran panjang rambut di kepala mereka.
Percantuman 3 puak ini samada melalui nikah kahwin atau seumpamanya menghasilkan suatu kemantapan yang kukuh dalam adat resam dan istiadat kebudayaan orang Melayu, di samping membuahkan pelbagai rupa bentuk ilmu, amalan dan kaedah pemujaan dengan tujuan untuk mendapatkan sesuatu perkara yang luar biasa dan mencarik adat, berlumba-lumba untuk menjadi jaguh atau orang yang paling handal di kalangan mereka, untuk bermegah-megah, gagah, orang yang paling berkuasa, orang yang paling di hormati, di segani dan sebagainya. (Lihat carta amalan-amalan Khurafat)
Islam datang ke Asia Tenggara samada melalui Negeri China, Yaman, Parsi atau India dan bertapak kukuh sehingga lebih kurang 200 tahun sahaja. Selepas itu masuklah pula pengaruh agama Kristian melalui penjajahan kuasa-kuasa Barat.
Manakala di dalam masyarakat Islam sendiri pula telah di pengaruhi oleh pengaruh-pengaruh Rafidiah, Kharijiah, Qadariah, Jabariah dan sebagainya sehingga menimbulkan berbagai-bagai kefahaman dan aliran dalam mempraktikan ajaran Islam. Keadaan ini menyebabkan sesetengahnya pula terjerumus kedalam gaung kesesatan berikut :
1. Bida’ah Dholalah yang Karohah dan Bida’ah yang haram dalam Syariat
2. Berada dalam salah satu daripada 72 puak yang sesat lagi menyesatkan dalam bab Aqidah.
3. Berada dalam salah satu daripada 13 puak yang sesat lagi menyesatkan dalam bab Sufi
Daripada pecahan di atas maka wujudlah berbagai-bagai kelompok masyarakat Melayu yang mempunyai fahaman dan amalan masing-masing . Dari situ lahirlah amalan-amalan yang di panggil amalan "Kebatinan ´ atau " Ilmu Hakikat " ( Ilmu Isi ) yang meninggalkan amal syariat sehinggakan sembahyang hanyalah dengan niat sahaja. Puak-puak yang sesat ini dapat di lihat menerusi amalan yang mereka lakukan dalam menunaikan ibadat kepada Allah.
Ringkasnya apa jua amalan yang tidak mengikut garis panduan Al-Quran, Hadis Rasullullah s.a.w, Ijma dan Qias adalah termasuk dalam salah satu daripada fahaman-fahaman yang sesat daripada tiga kelompok besar di atas.
Jenis Amalan Beragama Orang-Orang Melayu Sebelum Islam
Pada dasarnya amalan beragama orang-orang Melayu sebelum kedatangan Islam bolehlah dibahagikan kepada tiga kepercayaan yang besar iaitu :-
1. Orang-orang Melayu yang beragama Buddha Puja Dewa
2. Orang-orang Melayu yang beragama Hindu Puja Dewi
3. Orang-orang Melayu yang berpegang dan beramal dengan amalan orang-orang Asli. (Animisme)
Akibat dari ajaran dan pegangan mereka itu lahir dan wujudlah berbagai-bagai bentuk kebudayaan dan adat resam mengikut jenis agama dan kepercayaan yang mereka anuti. Kedatangan Islam ke Nusantara selepas itu telah berjaya membasmi kepercayaan karut dalam masyarakat Melayu pada ketika itu.
Namun tidak semua masyarakat Melayu yang mahu meninggalkan kepercayaan mereka secara keseluruhan dan sehingga ke hari ini, kita masih dapat melihat betapa amalan Khurafat itu masih tegak dan tetap hidup dalam adat resam dan kebudayaan Melayu terutamanya dalam majlis perkahwinan, kematian, perbomohan dan perbidanan, latihan pertahanan diri dan sebagainya. Di samping itu kepercayaan kepada benda-benda keramat seperti keris, kubur, pokok besar, batu dan sebagainya begitu kuat sehingga dapat di lihat sesetengah orang Melayu yang masih menjaga dan menyimpan dengan baik keris pesaka sejak turun temurun, yang dikatakan sebagai "Penjaga keluarga."
Kepercayaan seperti ini ada hubungannya dengan asal-usul orang Melayu yang kebanyakannya berasal dari Kepulauan Indonesia yang memang terkenal pada suatu masa dahulu dengan adat dan kepercayaan Hindu serta Buddha. Walaupun Islam mula bertapak di Mataram, Majapahit dan seluruh Kepulauan Jawa namum sisa-sisa peninggalan Hindu dan Buddha masih kuat dalam pegangan mereka.
Di Semenanjung Malaysia sendiri terdapat berbagai keturunan seperti Melayu, Bugis, Mendiling, Rawa, Jawa, Banjar, Petani, Siam dan sebagainya dan terdapat juga yang berasal dari keturunan orang-orang Asli. Setelah memeluk Islam mereka telah membawa adat resam masing-masing di dalam agama Islam. Walaupun mereka berbeza dari segi suku keturunannya, namun mereka masih lagi tidak terlepas dari adat resam Hindu dan percampuran dengan adat dan amalan orang Asli.
Amalan-amalan kuno seperti puja tanduk lembu/kerbau, hantaran perkahwinan, sireh junjung, nasi tinggi, kelapa-garam-gula dan sebagainya, lenggang perut, kenduri 40/100 hari selepas kematian, sembelih ayam semasa buka gelanggang latihan pertahanan diri, sangkak/ancak untuk jamu Jin dan sebagainya adalah contoh amalan yang ada hubungan dengan pengaruh Hindu dalam adat resam orang-orang Melayu.
Begitu juga adat resam, tingkah laku orang-orang asli sebelum Islam di ambil sebagai adat resam atau sebagai cara beragama yang mesti didahulukan, di tokok tambah lagi dengan redha dan lahapnya kita menerima membabi buta pengaruh kebudayaan penjajah yang memang merupakan suatu perancangan jangka panjang Yahudi dan Kristian khasnya untuk membunuh keperibadian muslim orang-orang Melayu yang berpegang teguh dengan agama Islam.
Sehingga kini amalan-amalan tersebut masih lagi hidup subur, walaupun telah berkali-kali seruan dakwah sampai kepada mereka supaya meninggalkan amalan tersebut, namun bagi sesetengah daripada mereka itu telah beranggapan bahawa adat-adat tersebut seolah-olah sebahagian daripada ajaran Islam yang mereka anuti. Maka dengan sebab itulah mereka telah mencampuradukkan antara ajaran Islam yang suci ini dengan adat resam yang karut lagi menyesatkan itu, yang semata-mata mengikut khayalan, kebijaksanaan pemikiran dan tahsinul ‘aqli mereka semata-mata sahaja.. Perkara Luar Biasa Yang Mencarik Adat
Allah telah menganugerahkan kepada manusia khusus dan awam 8 perkara luar biasa yang mencarit adat yang boleh berlaku ke atas manusia. Perkara luar biasa itu bolehlah dibahagikan kepada 2 bahagian iaitu, 4 perkara yang di puji dan 4 perkara yang di keji dan menyalahi ajaran Islam. Ramai daripada kalangan orang Islam sendiri yang terkeliru tentang konsep dan perbezaan perkara-perkara tersebut, kadang-kala masyarakat tidak dapat membezakan yang mana baik dan yang mana mesti dijauhi. Bagi menjelaskan kekeliruan itu maka diperturunkan serba ringkas tentang perkara-perkara tersebut, agar pembaca semua dapat membuat penilaian dengan sebaik-baiknya.
Empat Perkara Yang Di Puji
1. Irhas.
Irhas ialah perkara luar biasa yang di anugerahkan oleh Allah kepada Nabi-Nabi dan rasul-rasul semasa baginda masih kecil. Contohnya seperti Nabi Isa boleh bercakap semasa baginda masih dalam buaian. Perkara ini tidak menjadi kekeliruan kerana Nabi dan rasul telah tiada pada masa sekarang.
2. Mukjizat.
Mukjizat ialah suatu perkara luar biasa yang dikurniakan oleh Allah hanya kepada Nabi-Nabi dan rasulnya sahaja bagi melancarkan usaha rasul-rasul tersebut menyampaikan dakwah dan risalah Allah. Contohnya seperti Mukjizat Nabi Sulaiman yang boleh memahami bahasa semua binatang.
3. Karamah.
Karamah ialah suatu perkara luar biasa yang Allah kurniakan kepada orang-orang mukmin yang berakhlak rasul dan benar-benar berpegang dengan ajaran Islam zahir dan batin. Hal ini adalah perkara biasa bagi Mereka. Karamah merupakan suatu kemuliaan yang Allah kurniakan kepada diri zahir dan batin hamba-hambanya yang arif tentang Allah ( Arifbillah ) .Mereka ini adalah merupakan orang-orang yang alim dan sentiasa beramal soleh. Mereka mahir sekurang-kurangnya tentang ilmu fardhu Ain, Usuluddin, Fekah dan tasauf serta mereka sentiasa beramal dengannya pada setiap masa dan kelakuan. Ikatan diri mereka sentiasa dengan Allah tanpa dapat dipengaruhi oleh alam sekeliling. Mereka dimuliakan oleh ahli di langit dan diperhinakan oleh kebanyakan ahli di bumi.
4. Maunah.
Maunah ialah perkara luar biasa yang Allah kurniakan kepada orang mukmin awam yang soleh, yang apabila di timpa sesuatu musibah atau hal ke atas dirinya, mereka terus melipat gandakan pergantungan dan keimanan kepada Allah serta memantapkanya melalui berbagai-bagai wirid, jampi dan doa serta amalan-amalan sunat yang lain.
Maunah ini merupakan satu kemuliaan yang Allah kurniakan kepada diri zahir dan batin hamba-hambanya yang soleh. Mereka arif tentang ilmu fardhu Ain, Usuluddin, Fekah dan tasauf tetapi kemampuan beramal mereka adalah terhad. Apabila berlaku sesuatu hal ke atas diri mereka samada mutlak dari Allah atau yang bersangkut paut dengan manusia, mereka terus melipatgandakan pergantungan diri dan keimanan kepada Allah serta memantapkan lagi dengan berbagai-bagai wirid, jampi, doa dan segala amalan sunat. Mereka tidak merasa sedih atau kecewa sekiranya permintaan mereka tidak ditunaikan oleh Allah.
Empat Perkara Yang Di Keji
Perkara luar biasa yang di keji oleh Allah ialah perkara luar biasa yang berlaku ke atas orang biasa melalui pertolongan selain daripada Allah. Contohnya melalui pertolongan khadam-khadam yang terdiri daripada Jin dan Syaitan dan sebagainya. Perkara luar biasa jenis ini mestilah di jauhi oleh setiap orang Islam kerana ianya sesat dan menyesatkan. Perkara-perkara tersebut ialah :-
1. Istidraj
Istidraj ialah perkara luar biasa yang Allah kurniakan kepada mereka yang berpura-pura beramal dengan amalan soleh, walaupun diri mereka mahir dengan fardhu ain, Usuluddin, fekah dan tasauf. Mereka berbangga dengan perkara luar biasa yang berlaku ke atas diri mereka sedangkan mereka mengetahui punca sebenar datangnya perkara luar biasa tersebut. Lazimnya golongan ini terikat dengan perjanjian serta mewujudkan pantang-larang yang selari dengan hukum syarak. Ini kerana khadam-khadam mereka adalah terdiri daripada golongan Jin Islam samada yang soleh, fasik atau terdiri daripada Jin yang kafir.
Setiap amalan wirid, jampi dan doa itu ada penjaganya (Khadam). Orang yang beramal dengan kaedah ini kebiasaannya mempunyai suatu perasaan tidak baik yang telah tersemat dalam diri mereka. Antara matlamat mereka ialah :-
a) Ingin di puja.
b) Ingin dikunjungi oleh orang ramai
c) Cinta kepada pangkat dan kebesaran
d) Ingin mendapatkan harta dan kuasa
Golongan khadam ayat dari golongan puak rohani alam rendah memang dijadikan Allah untuk menyukakan golongan yang seumpama itu dengan beberapa perkara luar biasa. Mereka pada zahirnya kelihatan seperti orang yang beriman dan sentiasa menjaga syariat Islam serta berakhlak Rasul tetapi sebenarnya mereka beramal dengan perkara-perkara kufur dan telah terjun ke lembah kekufuran, samada mereka sedari atau tidak.
Punca kesesatan golongan ini ialah apabila rohani-rohani alam yang rendah mengunjungi mereka dalam tidur ataupun semasa jaga, dengan rupa atas nama-nama orang-orang soleh samada yang masih hidup ataupun yang telah mati atau mereka membuat Tajalli ketuhanan. Lazimnya mereka dibebankan dengan beberapa syarat yang menepati hukum syarak untuk diamalkan sebagai syarat perjanjian persahabatan dalam semua kelakuan melalui lidah, anggota dan hati, di semua tempat, waktu dan masa. Maka bermula di saat itu diri mereka berada di dalam Syirik Uluhiyyah dan segala rupa bentuk amalan syariatnya tidak ada nilai di sisi Allah.
Mereka sebenarnya mengetahui dari mana datangnya zahir perkara luar biasa pada perkataan, perbuatan dan kasad hati, tetapi mereka enggan meninggalkan amalan tersebut kerana mereka ingin menjadi jaguh dalam bidang perubatan dengan mengadakan beberapa keajaiban dari berbagai-bagai jenis ubatan, kaedah perubatan dan sebagainya. Kadang-kadang melalui langkah mempertahankan diri. Mereka juga terjebak dalam permainan tunjuk kuat kebatinan supaya mereka di anggap orang yang paling makbul doanya atau paling keramat. Jika dia seorang ulama, maka dia inginkan supaya di kunjungi, di puja dan di hormati sebagai seorang Ahlillah secara mutlak, sedangkan dalam masa yag sama dia akan terasa hina dan hilang kewibawaan sebagai ulama, jika tiada pada dirinya, nyata beberapa perkara yang luar biasa.
2. Sihir.
Sihir ialah perkara luar biasa yang Allah kurniakan kepada orang-rang Islam yang durhaka (‘asi ) yang tidak faham aqidah, syariat dan ubudiah serta tidak beramal dengannya dan orang-orang yang fasik. Sihir juga diberikan oleh Allah kepada pendita-pendita bukan Islam samada Yahudi, Buddha, Nasrani, Majusi dan yang seumpama dengannya. Sihir ini terjadi melalui pertolongan daripada rohani Jin Islam yang fasik dan Jin-Jin yang kafir melalui perjanjian tertentu. Kebiasaannya golongan ini terikat dengan perjanjian dan mengadakan jamuan yang harus dan haram di sisi Syarak. Mereka mendapat perkara yang luar biasa ini adalah melalui pertolongan kumpulan Jin Islam yang fasik dan daripada Jin yang kafir.
Golongan orang Islam yang mendapat perkara luar biasa melalui kaedah ini selalunya sentiasa bergelumang dengan kejahatan dalam semua hal. Golongan ini sebenarnya Mulhid dan Zindik dalam bab aqidah. Selalunya mereka akan mengadakan berbagai cara atau upacara yang berselindung di sebalik ajaran Islam. Antara mereka yang termasuk dalam golongan ini ialah :-
a) Kumpulan Hassan Anak Harimau
b) Wali Suci
c) Budi (Buddha) Suci
d) Batin Sakti
e) Hakikat Insan
f) Pati Geni
g) Fahaman Wahdatul Ujud dalam I’itiqad
h) Baginda Mukhtar
i) Lain-lain kumpulan yang tumbuh bagaikan cendawan di negara ini.
3. Silap Mata.
Silap Mata adalah perkara luar biasa yang Allah kurniakan kepada orang-orang Islam yang fasik dan juga kepada orang-orang kafir, melalui pertolongan daripada Jin kafir. Oleh itu mereka juga terikat dengan perjanjian dan membuat perkara-perkara yang diharamkan oleh hukum syarak.
4. Sya’wazah.
Sya’wazah ialah perkara yang di kurniakan oleh Allah, yang berlawanan sama sekali daripada kehendak asal. Kebiasaannya perkara ini Allah berikan kepada golongan yang angkuh daripada orang-orang kafir. Misalnya apabila mereka meminta sesuatu yang baik, tetapi Allah kurniakan dengan sesuatu kejahatan yang berlipat ganda.
BALA TENTERA ALLAH
Allah mempunyai bala tenteraNya yang tersendiri yang terdiri daripada sekelian makhluknya samada daripada manusia, tumbuh-tumbuhan, binatang-binatang di lautan, daratan dan yang seumpama dengannya seperti angin, api dan segala carkawala di angkasa raya. Bala tentera Allah tersebut terbahagi kepada beberapa kumpulan yang akan diperintahkan oleh Allah untuk membantu manusia apabila dikehendakiNya.
Antara bala tentera Allah tersebut adalah terdiri daripada :-
A. Bala Tentera alam atas yang terdiri daripada seluruh malaikat alam tinggi.
Bala tentera ini apabila diperintahkan oleh Allah untuk menolong para nabi dan rasul-rasul, maka pertolongan yang menzahirkan perkara yang luar biasa itu akan dinamakan sebagai Mukjizat. Manakala pertolongan yang menzahirkan perkara luar biasa yang terjadi kepada nabi dan rasul semasa kecil pula, dinamakan sebagai Irsad.
Bentuk pertolongan tersebut samada melalui lidah, anggota, kasad hati atau melalui ketiga-tiga bentuk tersebut secara sekali gus. Jika mereka menjadi penolong kepada ulama-ulama dan orang-orang soleh yang arif billah ( iman, syariat dan akhlak mereka menepati sebagaimana iman, syariat rasul zahir dan batin ) maka pertolongan tersebut dinamakan sebagai Keramat. Perkara luar biasa yang berlaku kepada ulama-ulama dan orang-orang saleh yang apabila, mereka di timpa bala dan musibah, maka mereka melipat gandakan ubudiah dan pergantungan kepada Allah dengan penuh ikhlas diri dan amalan mereka, maka perkara luar biasa tersebut dinamakan sebagai Maunah.
B. Bala tentera Allah Alam rendah
Bala tentera Allah alam rendah pula adalah terdiri daripada sekelian rohani jin-jin Islam yang soleh dan jin-jin Islam yang fasik dan kafir serta semua manusia dan makhluk Allah yang lain yang menghuni alam ini, seperti haiwan, tumbuhan, angin, batu dan sebagainya.
Manakala rohani Jin Islam yang alim dan soleh daripada alam rendah yang apabila diperintahlan oleh Allah datang memberi pertolongan kepada manusia yang alim dan soleh yang wujud dalam diri mereka itu sifat-sifat mazmumah, maka pertolongan tersebut dinamakan sebagai Istidraj. Perkara luar biasa tersebut dinamakan sebagai istidraj kerana rohani jin Islam yang soleh tersebut akan mengenakan beberapa syarat yang menepati hukum syarak sebelum memberi pertolongan tersebut.
Jika rohani jin Islam yang fasik atau jin kafir diarah memberi pertolongan kepada manusia Islam yang fasik atau manusia yang pura-pura beriman atau yang seumpama dengannya pula dinamakan sebagai sihir atau silap mata, kerana mereka mengenakan beberapa syarat yang harus pada hukum syarak.
Jika jin -jin yang kafir atau anak keturunannya diperintahkan memberi pertolongan kepada manusia yang kafir yang terdiri daripada rahib-rahib, padri-padri, sami-sami atau yang seumpama dengannya, maka pertolongan tersebut dinamakan sebagai silap mata atau sihir peringkat tinggi, kerana mereka mengenakan syarat-syarat yang haram pada hukum syarak.
JIN
Makna Jin.
Jin adalah satu nama jenis dan dalam bahasa Inggeris di sebut Ginie - perkataan tunggalnya " Jinny " yang bermaksud yang tersembunyi, yang tertutup atau yang gelap pekat.
Dalam Al-Quran terdapat banyak ayat-ayat yang menceritakan tentang Jin. Antaranya :-
1. Surah Al-Hijr ayat 26 - 27 :
Yang bermaksud : Dan sesungguhnya Kami telah menciptakan manusia dari tanah liat yang kering kontang yang berasal dari lumpur hitam yang di beri bentuk dan Kami telah ciptakan Jin sebelum di ciptakan manusia daripada api yang sangat panas.
2. Surah Ar-Rahman ayat 15 :
Yang bermaksud : Dia ( Allah ) menciptakan Jann ( Jin ) dari nyalaan api ( Pucuk api yang menyala-nyala atau Maarij )
3. Surah Al-‘Araf ayat 12 :
Yang bermaksud : " Engkau ciptakan aku ( kata Iblis ) dari api sedangkan ciptakan dia ( Adam ) dari tanah.
4. Dari Hadis Nabi s.a.w yang telah diriwayatkan oleh Muslim r.a
Maksudnya : " Malaikat diciptakan dari cahaya, Jaan diciptakan dari lidah api sedangkan Adam diciptakan dari sesuatu yang telah disebutkan kepada kamu ( tanah ).
Asal Kejadian Jin
Keterangan "Al-Maarij "
Maarij bermaksud nyalaan api yang sangat kuat dan sangat panas bahangnya atau " Al-Lahab " iaitu jilatan api yang sudah bercampur antara satu sama lain iaitu merah, hitam, kuning dan biru. Sesetengah ulama pula mengatakan " Al-Maarij " itu ialah api yang sangat terang yang memiliki suhu yang amat tinggi sehingga bercampur antara merah, hitam, kuning dan biru.
Sesetengah pendapat pula mengatakan Al-Maarij itu ialah api yang bercampur warnanya dan sama maknanya dengan " As-Samuun " iaitu api yang tidak berasap tetapi sangat tinggi suhu panasnya. Angin samuun yang telah sebati dengan Al-Maarij itulah Allah jadikan Jaan.
Menurut suatu Hadis yang diriwayatkan oleh Ibnu Mas’ud pula menyatakan bahawa angin Samuun yang dijadikan Jaan itu hanyalah satu bahagian daripada tujuh puluh bahagian angin Samuun yang sangat panas itu.
Dari api yang amat panas inilah Allah telah menciptakan Jin, iaitu dari sel atau atom atau daripada nukleas-nukleas api. Kemudian Allah masukkan roh atau nyawa padanya, maka jadilah ia hidup seperti yang dikehendaki oleh Allah. Jin juga di beri izin oleh Allah menzahirkan berbagai-bagai bentuk dan rupa yang disukai dan dikehendakinya kecuali rupa Rasulullah s.a.w mengikut tahap dan kemampuan masing-masing.
Jin juga diperintahkan oleh Allah menerima syariat Islam sepertimana yang diperintahkan oleh Allah kepada manusia. Rupa bentuk Jin yang asal selepas di cipta dan ditiupkan roh itu, hanya Allah dan Rasulnya sahaja yang mengetahuinya. Menurut sesetengah ulama rupa, tabiat, kelakuan dan perangai Jin adalah 90 peratus mirip kepada manusia.
Asal kejadian manusia ialah campuran daripada Jisim Kathif iaitu tanah dan air, Jisim Syafaf iaitu campuran api dan angin dan Nurani, iaitu roh, akal, nafsu dan hati yang dinamakan "Latifatur-Rabbaniah " sesuai dengan manusia sebagai sebaik-baik kejadian yang diciptakan Allah dan sebagai Khalifah Allah di muka bumi ini. Manakala kejadian Jin pula ialah campuran Jisim Syafaf iaitu campuran api dan angin dan Nurani iaitu roh, akal, nafsu dan hati yang sesuai dan sepadan dengan kejadian Jin.
Manakala mahkluk-makluk lain pula Allah jadikan daripada salah satu unsur tersebut, contohnya, binatang yang dijadikan daripada campuran Jisim Ksayif dan Jisim Syafaf sahaja. Batu dan tumbuh-tumbuhan pula dijadikan daripada Jisim Kasyif semata-mata. Manakala Malaikat pula dijadikan daripada Nurani semata-mata.
Cara pembiakan Jin
Manusia memerlukan masa mengandung selama sembilan bulan untuk melahirkan zuriat dan anak manusia juga memerlukan masa yang lama untuk matang dan menjadi baligh.
Berbeza dengan Jin di mana, apabila di sentuh alat kelamin lelaki dengan alat kelamin perempuan, maka Jin perempuan akan terus mengandung dan beranak dan anak Jin yang baru lahir itu terus mukallaf. Begitulah keadaannya sehingga ke hari kiamat.
Iblis pula apabila menyentuh paha kanan dengan paha kiri akan mengeluarkan 33 biji telor. Dalam setiap biji telor itu ada 33 pasang benihnya. Tiap-tiap pasang benih itu apabila menyentuh paha kanan dengan paha kiri akan keluar seperti yang terdahulu. Begitulah proses pembiakan Jin dan Iblis sehinggalah ke hari kiamat.
Bunian atau lebih masyhur di kalangan orang-orang Melayu dengan panggilan orang Ghaib pula ialah hasil campuran lelaki atau perempuan Jin dengan lelaki atau perempuan dari kalangan manusia. Anak yang terhasil daripada percampuran itu dikenali dengan nama Bunian. Perangai dan tingkah laku serta rupa bentuknya orang Bunian ini dalam beberapa perkara mengikut manusia dan dalam beberapa perkara pula mengikut Jin.
Jika asal usul datuk manusia ialah Nabi Adam, maka asal usul datuk Jin pula ialah " Jaan " yang asalnya adalah beriman kepada Allah dan melahirkan keturunan yang beriman. Selepas itu terdapat pula dari keturunan Jaan yang kufur dan melahirkan pula keturunan yang kufur. Anak cucu Jaan yang asal beriman itu ada yang kekal dalam iman dan ada pula yang kufur dan ada pula yang kembali beriman kepada Allah.
Agama puak-puak Jin
Jin Juga seperti manusia, iaitu ada yang baik, ada yang jahat, ada yang soleh, ada yang tidak soleh, ada yang alim lagi mukmim, ada ada yang kufur, ada yang murtad, fasik dan zalim, ada yang masuk syurga dan ada yang dihumbankan oleh Allah ke dalam neraka di hari akhirat kelak.
Majoriti puak-puak Jin terdiri daripada golongan Jin kafir. Golongan Jin kafir ini kebanyakanya beragama Yahudi, Kristian, Komunis dan sangat sedikit daripada mereka yang beragama Buddha dan Majusi. Terdapat juga golongan Jin yang tidak beragama. Golongan Jin yang memeluk Islam hanyalah sedikit bilangannya dan terdiri daripada golongan manoriti jika di bandingkan dengan keseluruhan bilangan Jin.
Seperti juga manusia biasa, Jin juga berada dalam tingkat-tingkat iman, ilmu dan amalan yang tertentu berdasarkan kepada keimanan dan amalan mereka kepada Allah. Antaranya ada Jin Islam yang bertaraf awam sahaja , Jin Islam yang di tingkat iman Khawas dan Jin Islam yang berada ditingkat iman yang Khawasil-Khawas.
Walaupun Jin Islam yang paling tinggi imannya dan paling soleh amalannya serta paling luas serta banyak ilmunya , tetapi masih ada pada diri mereka sifat-sifat mazmumah seperti takbur, riak, ujub dan sebagainya, tetapi mereka mudah menerima teguran dan pengajaran.
Mungkin inilah yang sering diperkatakan bahawa " sebaik-baik Jin itu ialah sejahat-jahat manusia yang fasik. " Tetapi yang berbezanya manusia yang paling jahat susah menerima pengajaran dan teguran yang baik.
Golongan Jin Islam yang awam dan Jin kafir suka merasuk manusia yang awam dengan berbagai-bagai cara, kerana pada pandangan mereka manusia-manusia yang awam itu bukanlah manusia sebenarnya, sebaliknya adalah rupa seekor binatang. Manusia yang Khawas dan Khawasil-Khawas tidak dapat di rasuk oleh Jin, bahkan Jin pula akan datang kepada mereka untuk bersahabat.
Rupa Bentuk Jin
Pada asasnya rupa bentuk Jin tidaklah banyak berbeza daripada rupa bentuk manusia, iaitu mereka mempunyai jantina, mempunyai hidung mata, tangan, kaki, telinga dan sebagainya, sepertimana yang di miliki oleh manusia. Pada dasarnya 80 hingga ke 90 peratus Jin menyerupai manusia.
Cuma yang berbezanya fizikal Jin adalah lebih kecil dan halus daripada manusia. Bentuk tubuh mereka itu ada yang pendek, ada yang terlalu tinggi dan ada bermacam-macam warna, iaitu putih, merah biru, hitam dan sebagainya. Jin yang kekal dalam keadaan kafir dan Jin Islam yang fasik itu mempunyai rupa yang huduh dan menakutkan. Manakala Jin Islam yang soleh pula mempunyai rupa paras yang elok.
Menurut sesetengah pendapat tinggi Jin yang sebenarnya adalah kira-kira tiga hasta sahaja. Pengetahuan mereka lebih luas dan umurnya tersangat panjang dan ada yang beribu tahun umurnya. Kecepatan Jin bergerak adalah melebihi gerak cahaya dalam satu saat. Memandangkan Jin adalah terdiri daripada makluk yang seni dan tersembunyi, tidak zahir seprti manusia dan tidak sepenuhnya ghaib seperti Malaikat, maka ruang yang kecil pun boleh di duduki oleh berjuta-juta Jin dan ianya juga boleh memasuki dan menghuni tubuh badan manusia.
Jumlah Jin terlalu ramai sehingga menurut sesetengah pendapat bilangannya ialah jumlah semua manusia daripada Nabi Adam hingga ke hari kiamat di darab dengan haiwan-haiwan, di darab dengan batu-batu, di darab dengan pasir-pasir dan semua tumbuh-tumbuhan. Itu pun baru satu persepuluh daripada jumlah keseluruhan Jin.
Manakala jumlah keseluruhan Jin ialah satu persepuluh daripada jumlah keseluruhan Malaikat. Jumlah keseluruhan Malaikat hanya Allah dan Rasulnya sahaja yang lebih mengetahuinya.
Alam kediaman Jin ialah di lautan, daratan, di udara dan di Alam Mithal iaitu suatu alam di antara alam manusia dan alam malaikat. Jika di berikan oleh Allah kepada kita melihat Jin, sudah tentulah kita akan melihat jarum yang dijatuhkan dari atas tidak akan jatuh ke bumi , tetapi hanya jatuh di atas belakang Jin, disebabkan terlalu banyaknya jumlah mereka.
Sebab itulah orang-orang tua kita selalu berpesan supaya anak-anak segera balik ke rumah apabila telah tiba waktu maghrib dan pintu serta tingkap rumah mesti di tutup, supaya tidak dimasuki oleh Syaitan dan Iblis.
Sebagaimana sebuah Hadis yang telah diriwayatkan oleh Imam Bukhari daripada Rasulullah s.a.w yang bermaksud :
" Apabila kamu menghadapi malam atau kamu telah berada di sebahagian malam maka tahanlah anak-anak mu kerana sesungguhnya syaitan berkeliaran ketika itu dan apabila berlalu sesuatu ketika malam maka tahanlah mereka dan tutuplah pintu-pintu rumahmu serta sebutlah nama Allah, padamkan lampu-lampu mu serta sebutlah nama Allah, ikatlah minuman mu serta sebutlah nama Allah dan tutuplah sisa makanan mu serta sebutlah nama Allah ( ketika menutupnya ) "
Hadis di atas bermaksud bahawa Jin dan Syaitan akan tidur di waktu siang dalam cahaya dan sinar sehingga menjelang petang, di mana pada waktu itu mereka berkeliaran mencari rezeki dan makanan, baik lelaki maupun perempuan, samada yang dewasa atau kanak-kanak.
Melihat Jin
Pada prinsipnya Jin tidak boleh di lihat, di sentuh dan di dengar oleh manusia dalam bentuk yang asal sebagaimana ianya diciptakan, kecuali dalam keadaan-keadaan tertentu, Jin boleh di lihat dalam rupa bentuk yang diingininya.
Jin juga boleh di lihat oleh manusia dalam keadaan sihir atau ketika meminum air sihir atau melalui kemahuan Jin itu sendiri untuk memperlihatkan dirinya kepada manusia.
Di dunia semua Jin boleh melihat manusia manakala manusia yang Khawas dan Khawasil-Khawas sahaja yang boleh melihat Jin selain daripada para Nabi dan Rasul. Manakala di akhirat pula semua manusia mukmin yang ahli syurga boleh melihat Jin manakala Jin yang Khawas dan Khawasil-Khawas sahaja yang boleh melihat manusia.
Antara kelebihan Jin yang telah diberikan oleh Allah ialah kemampuannya untuk mengubah dirinya dalam berbagai bentuk dan rupa. Contohnya dalam peperangan Badar, Iblis telah menampakkan dirinya dalam bentuk seorang lelaki dari Bani Mudlij dan Syaitan pula dalam rupa Suraqah bin Malik yang datang membantu tentera musrikin memerangi tentera Islam. ( Iblis dan Syaitan adalah juga merupakan sebahagian daripada golongan Jin ).
Dalam Sahih Bukhari juga ada meriwayatkan bahawa adanya Jin yang menampakkan dirinya dalam bentuk seekor ular dan membunuh seorang pemuda yang cuba membunuh ular tersebut. Di samping itu Jin juga boleh menampakkan dirinya dalam rupa bentuk haiwan yang lain seperti rupa bentuk kucing, anjing dan sebagainya.
Kumpulan-kumpulan Jin
Jin juga seperti manusia yang inginkan keturunan dan hidup berpuak-puak. Puak dan kumpulan Jin terlalu banyak dan bercakap dalam berbagai-bagai loghat dan bahasa. Ada sesetengah ulama membahagikan Jin kepada beberapa kumpulan, antaranya kumpulan yang menunggu kubur, kumpulan yang menunggu gua, kumpulan yang menunggu mayat manusia, kumpulan yang menunggu hutan rimba, kumpulan yang menunggu bukit bukau, kumpulan yang menunggu air mata air, kumpulan yang menunggu tasik, kolam, teluk, kuala, pulau dan sebagainya.
Jenis-jenis Jin
Sama seperti manusia Jin juga terdiri dari pada berbagai jenis atau bangsa, antara yang tersohor ialah :-
1. Iblis - Bapa dan pujaan kepada semua jenis Jin, Iblis dan Syaitan..
2. Asy-Syaitan - Syaitan-syaitan
3. Al-Maraddah - Peragu-peragu ( pewas-was )
4. Al-Afrit - Penipu-penipu
5. Al-A'waan - Pelayan-pelayan
6. Al-Tayyaaruun - Penerbang-penerbang
7. Al-Ghawwaasuun - Penyelam-penyelam
8. At-Tawaabi - Pengikut-pengikut ( pengekor )
9. Al-Qurana - Pengawan-pengawan
10. Al-Ummaar - Pemakmur.
Gelaran-gelaran Jin dalam istilah orang-orang Melayu
Jin menurut orang-orang Melayu mempunyai beberapa nama dan gelaran menurut perwatakkan dan rupa bentuk penjelmaan mereka. Kebanyakan nama Jin-Jin itu dimulai dengan hantu. Hantu-hantu tersebut sebenarnya adalah terdiri daripada golongan Jin, cuma di kalangan orang Melayu, menganggap hantu itu adalah makhluk yang berbeza daripada Jin.
Antara Jin-Jin yang popular di kalangan orang-orang Melayu ialah :-
a. Hantu Raya j. Hantu Pontianak s. Hantu Polong b. Hantu Toyol k. Hantu Langsuir t. Hantu Penanggal c. Hantu Pelesit l. Hantu Air u. Hantu Bukit d. Hantu Kubur m. Hantu Pari v. Hantu Punjut e. Hantu Jerangkung n. Hantu Laut w. Hantu Bawah Tangga f. Hantu Galah o. Jin Tanah x. Hantu Kum-Kum g. Hantu Bungkus p. Hantu Pocong y. Hantu mati di bunuh h. Hantu Bidai q. Hantu pari-pari z. Hantu Kopek ( Tetek ) i. Harimau Jadian r. Jembalang Tanah zz. Hantu Tengelong.
Kerajaan-kerajaan Jin
Jin juga mempunyai pemimpin dan kerajaannya yang tersendiri. Antara Raja Jin alam bawah yang kafir ialah seperti Mazhab, Marrah, Ahmar, Burkhan, Syamhurash, Zubai’ah dan Maimon. Empat raja Jin Ifrit ( Jin yang paling jahat ) yang mempunyai kerajaan yang besar yang menjadi menteri kepada Nabi Allah Sulaiman a.s ialah Thamrith, Munaliq, Hadlabaajin dan Shughal.
Manakala Raja Jin Alam atas yang Islam pula ialah Rukiyaail, Jibriyaail, Samsamaail, Mikiyaail, Sarifiyaail, ‘Ainyaail dan Kasfiyaail. Raja Jin yang mengusai kesemua Jin tersebut bernama THOTHAMGHI YAM YA LI.. Manakala Malaikat yang mengawal kesemua Jin-Jin di atas bernama Maithotorun yang bergelar QUTBUL JALALAH.
Anak-anak Iblis juga mempunyai kerajaan yang besar antaranya :-
1. Thubar Merasuk manusia yang di timpa musibah dan bala
2. Daasim Merasuk manusia untuk menceraikan ikatan silatulrahim, rumah tangga, keluarga, sahabat handai, jemaah dan sebagainya.
3. Al-‘Awar Merasuk manusia supaya meruntuhkan akhlak, berzina, minum arak, liwat, berjudi dan sebagainya
4. Zalanbuur Merasuk manusia dengan api permusuhan dan pembunuhan.
Hak Keistimewaan Melayu (law)Kontrak Sosial
PENGENALAN
Setiap negara memerlukan perlembagaan bagi menjamin kestabilan
politik serta sistem pemerintahan negara yang cekap dan adil. Keperluan
perlembagaan menjadi lebih ketara dalam sebuah negara yang berbilang etnik
seperti negara Malaysia. Perlembagaan diperlukan untuk mewujudkan suatu
rangka politik, ekonomi dan sosial yang dapat memudahkan perpaduan nasional
dan pembangunan negara serta melindungi kepentingan semua kumpulan etnik.
Perlembagaan Malaysia juga dikenali sebagai perlembagaan persekutuan
yang mengandungi 183 perkara yang merangkumi undang – undang tertinggi di
Malaysia. Ia merupakan satu dokumen undang – undang yang telah dibentuk
berasaskan kepada dua dokumen terdahulu iaitu Perjanjian Persekutuan Tanah
Melayu dan Perlembagaan Kemerdekaan tahun 1957. Sumber ini dipetik dari
http://ms.wikipedia.org/wiki/Perlembagaan_Malaysia .
Perlembagaan ini telah dirangka berdasarkan nasihat daripada
Suruhanjaya Reid yang telah melakukan kajian dalam tahun 1956. Maka
Perlembagaan berkenaan telah berkuat kuasa sejurus selepas Tanah Melayu
mencapai kemerdekaan pada 31 Ogos 1957. Perlembagaan ini dibahagikan
kepada 15 bahagian, setiap bahagian mengandungi satu atau lebih artikel yang
relevan.
• • Bahagian 1 - Negeri-negeri, agama dan undang-undang persekutuan
• • Bahagian 2 - Kebebasan asasi
• • Bahagian 3 - Kewarganegaraan
• • Bahagian 4 - Persekutuan
• • Bahagian 5 - Negeri-negeri
• • Bahagian 6 - Perhubungan antara persekutuan dan negeri-negeri
• • Bahagian 7 - Peruntukan-peruntukan kewangan
• • Bahagian 8 - Pilihanraya
• • Bahagian 9 - Kehakiman
• • Bahagian 10 - Perkhidmatan awam
• • Bahagian 11 - Kuasa-kuasa khas menentang kuasa subversif dan darurat
• • Bahagian 12 - Am dan pelbagai
• • Bahagian 13 - Peruntukan sementara
• • Bahagian 14 - Perkecualian bagi kedaulatan raja-raja dan sebagainya
• • Bahagian 15 - Prosiding terhadap Yang di-Pertuan Agung dan raja-raja
Menurut Modul OUM HBSS 1203, Halatuju Pembangunan Negara ada
menyatakan pada aswasnya, Perlembagaan ditakrifkan sebagai prinsip asas
yang mengasaskan sesebuah negara dan memperkenalkan sistem
pemerintahan seperti yang termaktud sama ada dalam undang – undang atau
adat perundangan. Perlembagaan adalah sejenis undang – undang yang
mengandungi peraturan – peraturan yang boleh dikuatkuasakan.
A.S. Hornby dalam Oxford Advanced Learner’s Dictionary ada menyatakan
”Perlembagaan dimaksudkan sebagai satu sistem berkerajaan di mana
undang – undang dan prinsip – prinsip kerajaan tersebut berpandukan
bagaimanakah sesebuah negara itu diperintah”.
Setelah mengetahui serba sedikit tentang perlembagaan di atas maka menurut
http://budaklaw.files.wordpress.com/2008/07/tajuk-6- perlembagaan -
malaysia (Dr. Fisol Mydin) telah mendefinisikan Perlembagaan sebagai satu
set peraturan tentang hak, kuasa dan prosedur serta tanggung jawab pihak yang
mengawal dan memandu hubungan di antara satu autoriti dengan autoriti yang
lain dan juga antara autoriti dengan rakyat awam serta sebagai satu dasar
formula yang menyatakan tugasan kuasa – kuasa awam di dalam sesebuah
negara
Apakah konsep Perlembagaan? Menurut Dr. Pisol Maidin melalui pautan
http://budaklaw.wordpress.com di dalam tajuk Perlembagaan Malaysia dalam
Konteks Hubungan Etnik di Malaysia ada menyatakan Perlembagaan adalah
sumber undang – undang tertinggi sesebuah negara. Ia juga berperanan sebagai
panduan bagi pembentukan undang – undang samada di pihak kerajaan atau
rakyat dan secara umumnya, perlembagaan terbahagi kepada dua iaitu
1. Perlembagaan bertulis – Perlembagaan yang dikumpul dan disusun
dalam satu dokumen.
2. Perlembagaan tidak bertulis – Semua prinsip perlembagaan yang tidak
terkumpul dalam satu dokumen seperti undang – undang yang diluluskan
oleh Parlimen dan keputusan – keputusan mahkamah.
Malaysia mengamalkan Perlembagaan bertulis di mana badan perundangan,
kehakiman dan eksekutif mendapat kuasa daripada Perlembagaan. Seperti yang
kita ketahui, Perlembagaan Malaysia terdiri daripada :
1. Teks
• 15 Bahagian
• 183 Perkara dan fasal – fasal
2. Jadual – jadual
• 13 jadual
Yang mana ia menyentuh bidang kuasa eksekutif, legislatif, kehakiman,
kedudukan agama Islam, Kewarganegaraan, Bahasa kebangsaaan, Kedudukan
dan keistimewaan orang Melayu dan Bumiputera Sarawak dan Sabah. Di
Malaysia, tidak ada mana – mana institusi yang boleh mengatasi ketinggian
kuasa Perlembagaan. Malah, ketiga – tiga badan kerajaan iaitu badan
Kehakiman, Perundangan dan Eksekutif serta Yang di Pertuan Agong juga
tertakluk kepada Perlembagaan Malaysia. Kuasa – kuasa perundangan dan
kehakiman yang dijalankan di mahkamah juga tertakluk kepada sekatan –
sekatan yang dikenakan atau tertakluk di dalam Perlembagaan.
Ini semua kerana terkandung dengan nyata di dalam Perlembagaan pada
perkara 4(1): Perlembagaan Malaysia adalah undang – undang utama
persekutuan dan apa – apa undang – undang yang diluluskan yang
berlawanan dengan Perlembagaan adalah setakat mana yang berlawanan
itu terbatal.
Unsur – unsur tradisi di dalam Perlembagaan.
Unsur – unsur tradisi adalah antara faktor penting untuk mewujudkan identiti
Malaysia dan memupuk persefahaman ke arah perpaduan. Ia juga merupakan
sebuah kontrak sosial yang telah dipersetujui dan disepakati. Unsur – unsur
tradisi yang terkandung di dalam Perlembagaan Malaysia meliputi
• Bahasa
• Agama
• Kedudukan istimewa orang Melayu dan Bumiputera Sabah dan Sarawak
• serta kedaulatan pemerintahan beraja.
Ketiga- tiga aspek atau tradisi ini amat penting dan termaktub di dalam
Perlembagaan antara tujuan untuk menstabilkan sistem politik di Nagara
Malaysia. Hak bahasa Melayu sebagai Bahasa Kebangsaan, Agama Islam
sebagai agama rasmi negara serta kedudukan hak istimewa orang Melayu dan
Bumiputera Sabah dan Sarawak serta kuasa raja- raja tidak boleh di sentuh atau
dipertikaikan.
Selain itu, unsur tradisi in juga dilindungi dibawah Akta Hasutan¹ atau
lebih di kenali sebagai Akta Keselamatan Dalam Negeri 1960 ( Internal Security
Act 1960 (ISA) ). Ini menyatakan bahawa jika terdapat sebarang hasutan
berkaitan dengan un sur – unsur tradisi ini maka seseorang atau pemula hasutan
boleh dikenakan tidakan dibawah Akta Keselamatan Dalam Negeri. Maka di sini
unsur – unsur tradisi boleh dianggap sebagai isu yang sensitif serta dilarang
dijadikan isu perbincangan awam.
¹Akta ini bolehlah dinamakan Akta Hasutan 1948.
Tafsiran
Dalam Akta ini—“Kerajaan” ertinya Kerajaan Malaysia dan Kerajaan manamana Negeri di Malaysia;“menghasut” apabila dipakai bagi atau digunakan berkenaan dengan apa-apa perbuatan, ucapan, perkataan, penerbitan atau apa-apa benda lain menjadikan perbuatan, ucapan, perkataan, penerbitan atau benda lain itu sebagai yang mempunyai kecenderungan menghasut; “penerbitan” termasuk semua perkara bertulis atau bercetak dan segala benda sama ada atau tidak serupa jenisnya dengan perkara bertulis atau bercetak yang mengandungi apa-apa gambaran yang boleh dilihat atau yang mengikut rupanya, bentuknya atau dengan apa-apa cara lain boleh menggambarkan perkataan atau gagasan, dan juga termasuk tiap-tiap naskhah dan keluaran semula atau keluaran semula substansial apa-apa penerbitan; “perkataan” termasuk apa-apa ungkapan, ayat atau bilangan perkataan atau gabungan perkataan yang berturut-turut yang lain,
sama ada secara lisan atau bertulis;
Sekarang cuba kita sama –sama lihat ketiga – tiga unsur tradisi ini secara ringkas.
1. Perkara 152. Bahasa kebangsaan.
(1) Bahasa kebangsaan ialah bahasa Melayu dan hendaklah dalam tulisan yang diperuntukkan melalui undang-undang oleh Parlimen: Dengan syarat bahawa—
(a) tiada seorang pun boleh dilarang atau dihalang daripada menggunakan
(selain bagi maksud rasmi), atau daripada mengajarkan atau belajar, apaapa
bahasa lain; dan
(b) tiada apa-apa jua dalam Fasal ini boleh menjejaskan hak Kerajaan
Persekutuan atau hak mana-mana Kerajaan Negeri untuk memelihara
dan meneruskan penggunaan dan pengajian bahasa mana-mana kaum
lain di dalam Persekutuan.
Bahagaian awal petikan yang terdapat pada Perlembagaan pada Perkara 152
telah menerangkan bahawa bahasa rasmi negara Malaysia adalah bahasa
Melayu dan digunakan untuk urusan rasmi. Maka kita sebagai rakyat Malaysia
perlu tahu dan menjunjung bahasa Melayu sebagai bahasa utama dinegara kita.
Namun, remaja kini lebih gemar memartabatkan bahasa asing berbanding
bahasa rasmi negara kita sendiri. Walaupun Bahasa Melayu dijadikan sebagai
bahaswa rasmi negara namun kerajaan tidak menghalang mana – mana kaum
untuk menggunakan bahasa ibunda mereka namun mereka haruslah menerima
dan menghormati dan tidak mempertikaikan bahasa Melayu sebagai bahasa
rasmi negara Malaysia.
2. Perkara 3. Agama bagi Persekutuan.
(1) Islam ialah agama bagi Persekutuan; tetapi agama-agama lain boleh
diamalkan dengan aman dan damai di mana-mana Bahagian Persekutuan.
(2) Di dalam tiap-tiap Negeri selain Negeri-Negeri yang tidak mempunyai Raja,
kedudukan Raja sebagai Ketua agama Islam di Negerinya mengikut cara dan
setakat yang diakui dan ditetapkan oleh Perlembagaan Negeri itu, dan,
tertakluk kepada Perlembagaan itu, segala hak, keistimewaan, prerogatif dan kuasa yang dinikmati olehnya sebagai Ketua agama Islam, tidaklah tersentuh
dan tercacat; tetapi dalam apa-apa perbuatan, amalan atau upacara yang
berkenaan dengannya Majlis Raja-Raja telah bersetuju bahawa perbuatan,
amalan atau upacara itu patut diperluas ke seluruh Persekutuan, setiap Raja lain
hendaklah atas sifatnya sebagai Ketua agama Islam membenarkan Yang di-
Pertuan Agong mewakilinya.
Membincangkan di sini, Perkara 3 dalam Perlembagaan (1) telah
menyebut bahawa agama rasmi negara Malaysia adalah agama Islam. Kesemua
kaum yang terdapat di negara ini harus menerima pernyataan ini namun, adalah
diberi kebebasan beragama jika diamalkan secara aman dan damai. Malah telah
ditetapkan bahawa Ketua Agama Malaysia adalah Yang di Pertuan Agong. Ketua
Agama bagi negeri yang bersultan adalah diketuai oleh Sultan negeri itu sendiri.
Bagi negeri yang tidak bersultan adalah dibawah Yang diPertuan Agong.
Maka, unsur tradisi ini adalah dipersetujui oleh semua kaum ketika
Perlembagaan digubal dan ianya adalah tidak boleh di pinda atau dipertikaikan
lagi.
Perkara 153. Perizaban kuota berkenaan dengan perkhidmatan, permit,
dsb. bagi orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah
dan Sarawak.
(1) Menjadi tanggungjawab Yang di-Pertuan Agong untuk melindungi kedudukan
istimewa orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan
Sarawak dan kepentingan sah kaum-kaum lain mengikut peruntukan Perkara ini.
(2) Walau apa pun apa-aa jua dalam Perlembagaan ini, tetapi tertakluk kepada
peruntukan Perkara 40 dan peruntukan Perkara ini, Yang di-Pertuan Agong
hendaklah menjalnakan fungsinya di bawah Perlembagaan ini dan undangundang
persekutuan mengikut apa-apa cara yang perlu untuk meindungi
kedudukan istimewa orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri
Sabah dan Sarawak dan untuk memastikan perizaban bagi orang Melayu dan
anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak apa-apa perkadaran
yang difikirkan munasabah oleh Yang di-Pertuan Agong daripada jawatan dalam
perkhidmatan awam (selain perkhidmatan awam sesuatu Negeri) dan daripada
biasiswa, danasiswa dan keistimewaan pendidikan atau latihan yang
seumpamanya atau kemudahan khas lain yang diberikan atau diadakan oleh
Kerajaan Persekutuan dan, apabila apa-apa permit atau lesen dikehendaki oleh
undang-undang persekutuan bagi mengendalikan apa-apa pertukangan atau
perniagaan, maka, tertakluk kepada peruntukan undang-undang itu dan Perkara
ini, daripada permit dan lesen itu.
Unsur Tradisi yang ketiga yang terkandung di dalam Perlembagaan ialah
berkaitan dengan kedudukan dak keistimewaan kaum Melayu dan Bumiputera
Sabah dan Sarawak yang menjadi kepentingan untuk dijaga, dilindungi dan tidak
boleh dipertikaikan. Perkara 153 Perlembagaan Malaysia ini juga memberikan
tanggungjawab kepada Yang di Pertuan Agong untuk menjaga hak keistimewaan
berikut termasuk kerajaan dengan mendirikan kuota kemasukan dalam
perkhidmatan awam, biasiswa dan pendidikan awam. Ia juga boleh dianggap
sebagai sebuah Kontrak Sosial yang menjaga dan mempertahankan hak
ketuanan kaum Melayu dan Bumiputera sebagai penduduk asal Malaysia.
Kesimpulannya, unsur – unsur tradisi yang termaktub dan terdapat di
dalam Perlembagaan haruslah dipertahankan dan dijaga. Pengetahuan tentang
perkara ini amat penting untuk semua kaum agar kaum lain mengetahui dan
tidak akan mempertikaikannya. Akta Hasutan yang disediakan adalah semata –
mata untuk menjaga unsur tradisi yang telah dipersetujui ini terjaga.
(BAB 2 )
Sejarah penggubalan Perlembagaan
Menurut Mohamad Salleh Abas (1987) Sejarah Perlembagaan Malaysia,
ada menerangkan bahawa sejarah Perlembagaan Malaysia berasal sejak Tanah
Melayu berlindung di bawah naungan kerjaan Inggeris pada akhir abad ke -19.
Menjelang tahun 1895, kerajaan Inggeris telah berjaya menguasai negeri Perak,
Selangor, Negeri Sembilan dan pahang yang dkenali sebagai Negeri – negeri
Melayu Bersekutu. Pada 10 September 1899, Mesyuarat pertama Majlis Negeri
Perak dirasmikan. Keadaan ini berterusan sehinggalah Jepun berjaya menawan
Tanah Melayu.
Selepas Jepun menyerah kalah dan Inggeris kembali, mereka merancang
untuk memperkenalkan malah meluluskan penubuhan Malayan Union pada 10
Oktober 1945 di mana Sir Harold Mac Micheal dilantik wakil Inggeris untuk
mendapatkan tandatangan raja – raja Melayu. Perkara ini telah mendapat
tentangan hebat dari kaum orang Melayu pada masa itu. Antara sebab – sebab
penubuhan Malayan Union adalah:
1. Untuk menyatukan negeri – negeri dan meningkatkan kecekapan
pengurusan pentadbiran.
2. Pihak British menyimpan perasaan anti-Melayu kerana orang Melayu
telah bekerjasama dengan Jepun sebelum ini dan bertujuan untuk
melemahkan kuasa orang Melayu terutamanya kuasa raja-raja.
3. Menjadi asas kepada pihak British untuk masyarakat tempatan
memerintah negara sendiri.
Namun, Malayan Union telah ditentang habis – habisan oleh orang Melayu
kerana perjanjian yang berat sebelah dan melenyapkan kuasa orang Melayu
terutama kuasa raja- raja. Antara sebab – sebab penentangan orang Melayu
terhadap Malayan Union adalah kerana:
1. Kuasa raja-raja Melayu dilenyapkan dalam urusan pentadbiran Negeri
dan hanya berkuasa dalam soal agama Islam, adat istiadat Melayu
dan mengetuai Majlis Penasihat Melayu.
2. Singapura dipisahkan dari Tanah Melayu (Malayan Union) dan ia kekal
sebagai tanah jajahan British.
3. Hak kerakyatan diberikan atas dasar prinsip Jus Soli iaitu penduduk asing yang bermastautin lebih 10 tahun dan lahir selepas Malayan Union secara automatik akan mendapat kerakyatan atau menjadi warganegara. 4. Hak yang sama rata kepada semua warganegara tanpa mengira bangsa yang menyebabkan kaum Melayu dan Bumiputera hilang keistimewaan. 5. Cara Sir Harold Mac Micheal mendapatkan tandatangan raja-raja Melayu dengan cara paksaan malah ugutan telah menimbulkan kemarahan orang Melayu yang mana cukup setia dan menjunjung ke atas rajanya.
Maka, penentangan yang hebat telah berlaku pada masa itu, pada januari 1946, di Alor Star, dianggarkan seramai 50,000orang Melayu telah mengadakan demonstrasi membantah penubuhan tersebut. Pada tanggal 10 Februari 1946, di Johor, dianggar seramai 150,000 orang telah mengadakan demonstrasi. Namun, pada 11 April 1946, British cuba mengisytiharkan Malayan Union dan Sir Edward Gent sebagai Gabenor pertama Malayan Union. Pengisytiharan itu telah dipulaukan oleh orang Melayu dan mahukan Malayan Union digantikan dengan Persekutuan Tanah Melayu. Akhirnya British sedar bahawa tanpa sokongan orang Melayu, Malayan Union akan gagal.
Akhirnya Malayan Union dimansuhkan dan digantikan dengan Persekutuan Tanah Melayu 1948. Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu ini telah dipersetujui dan berjalan dengan beberapa pengubahsuaian sehinggalah Tanah Melayu mencapai Kemerdekaan pada tahun 1957. Setelah British melihat kemenangan Parti PERIKATAN pada Pilihanraya umum pada 1955, telah menjadi bukti bahawa orang Melayu dan bukan Melayu boleh bekerjasama di dalam membentuk dan mentadbir sebuah negara. Maka British telah menawarkan kemerdekaan andainya semua rakyat di negara ini bersatu padu dan mampu bekerjasama.
Berikutan tawaran tersebut, pada Januari 1956, rombongan lapan orang wakil Persekutuan Tanah Melayu telah berangkat ke London yang diketuai oleh Tunku Abdul Rahman. Rundingan tersebut berlangsung dari 18 Januari sehinggalah 8 Febuari 1956 iaitu telah mengambil masa selama 3 minggu.
Hasilnya pada 8 Febuari 1956, termetrailah perjanjian yang dikenali sebagai
Perjanjian London. Antara kandungan perjanjian tersebut ialah:
• British memberikan kemerdekaan kepada Tanah Melayu pada 31 Ogos 1957.
• Tanah Melayu berada dalam lingkungan Komanwel dan menjalankan
pemerintahan secara demokrasi.
• British mendapat hak menempatkan askarnya di Tanah Melayu.
• Sebuah badan bebas ditubuhkan bagi menggubal Perlembagaan
Tanah Melayu iaitu Suruhanjaya Reid.
• Jawatan Setiausaha Kewangan dan Pengarah Gerakan akan digantkan
dengan Menteri Kewangan dan Menteri Pertahanan dipegang oleh rakyat
tempatan.
Maka, melalui Suruhanjaya Reid, Perlembagaan telah digubal dan antara
mereka yang terlibat di dalam Suruhanjaya Reid ialah :
1. Lord Reid (British)
2. Sir Ivor Jennings (British)
3. Sir Williamn Mckell (Australia)
4. B. Malik (India)
5. Hakim Abdul Hamid (Pakistan)
Menurut pautan http://ms.wikipedia.org/wiki/Suruhanjaya_Reid , Suruhanjaya
Reid merupakan sebuah suruhanjaya bebas yang berperanan merangka
Perlembagaan bagi Persekutuan Tanah Melayu sebelum Tanah Melayu
memperoleh kemerdekaan daripada Britain pada 31 Ogos 1957. Suruhanjaya ini
telah dinamakan sempena nama pengerusinya iaitu seorang hakim Mahkamah
Rayuan England, Lord William Reid. Pertemuan sebanyak 118 kali telah
diadakan antara Jun hingga Oktober 1956, iaitu selepas rombongan Parti
Perikatan pulang dari Perundingan London, dan telah menerima 131
memorandum dari pelbagai pihak individu dan organisasi. Semua surat
memorandum daripada rakyat jelata yang berminat akan dipertimbangkan dan
terdapat juga yang ditolak termasuk daripada Parti Perikatan sendiri.
Suruhanjaya tersebut telah menyerahkan draf kerja atau laporan pada Februari
1957 yang telah diperhalusi oleh Jawatankuasa Kerja. Jawatankuasa Kerja
diwakili oleh empat orang pemerintah Melayu, empat orang lagi daripada parti
yang memenangi pilihanraya pertama iaitu Parti Perikatan, Suruhanjaya Tinggi
British, Setiausaha Agung, dan Peguam Negara. Perbincangan mengenai
laporan yang dikeluarkan mengambil masa dua bulan dan apabila pindaan telah
diterima, rang perlembagaan itu dirujuk kepada Majlis Raja-raja untuk disahkan.
Kemudian rang perlembagaan itu dibincangkan semula dengan kerajaan British.
Rang Perlembagaan itu telah diperkenankan oleh Majlis Raja-raja pada bulan
Jun 1957 dan Majlis Undangan Persekutuan telah menerima dan meluluskannya
pada 15 Ogos 1957 dan Perlembagaan tersebut berkuatkuasa pada 27 Ogos.
(Walau bagaimanapun, secara rasminya pada 31 Ogos iaitu selepas
kemerdekaan.) Perlembagaan tersebut kemudiannya telah dipinda dengan
beberapa perubahan kecil bagi menyesuaikannya menjadi Perlembagaan
Malaysia apabila Tanah Melayu bergabung dengan Singapura, Sabah dan
Sarawak lalu membentuk Malaysia
Kesimpulannya disini, proses penggubalan telah mengambil kira masa dan
pengorbanan yang telah dicurahkan terutama oleh kaum Melayu. Sepanjang
tempoh era penjajahan, orang Melayu sentiasa bangkit menentang. Sifat
keterbukaan orang Melayu pada masa itu menerima kaum lain di dalam Parti
Parikatan untuk menubuhkan kerajaan sendiri biarpun tanpa memerlukan jumlah
kerusi dari MCA dan MIC pada masa itu.
Kepentingan Perlembagaan dalam konteks hubungan etnik di Malaysia
Istilah etnik berasal daripada perkataan Yunani iaitu ethnos yang
bermakna orang. Satu kumpulan etnik ditafsirkan secara sosial atas dasar ciri-ciri
budayanya. Etnisiti ialah rasa kekitaan sesuatu kumpulan etnik tertentu. Ini
bererti wujudnya satu kebudayaan atau sub-budaya yang jelas di mana
anggotanya merasa disatukan dengan satu sejarah, nilai, sikap dan tingkahlaku
yang sama. Etnik sering berbeza dalam ciri-ciri budaya seperti adat resam, pola
keluarga, pakaian, pandangan mengenai kecantikan, orientasi politik, kegiatan
ekonomi dan hiburan. Di Malaysia, orang Melayu, Cina, India, Kadazan,
Melanau, dan pelbagai lagi boleh dianggap sebagai etnik. Etnik pada dasarnya
bersikap etnosentrik iaitu menganggap ciri-ciri budayanya sebagai wajar, betul
dan lebih utama daripada budaya etnik lain yang dipandang rendah dan ganjil,
malah berada ditahap rendah atau tidak bermoral. (Dr. Pisol Maidin,
http://budaklaw.wordpress.com/2008/07/15/nota-hubungan-etnik/ )
Menurut Kamus Dewan, etnik ialah berkenaan bangsa manusia: ia juga
tidak memaksa perubahan terhadap kepercayaan agama atau membuang unsur
sesuatu kaum. Kumpulan etnik lazimnya bermula daripada satu konsep
keterunan, iaitu sesuatu generasi kumpulan etnik hari ini mempunyai nenek
moyang yang sama, dan turun-temurun daripada nenek moyang itu. Etnik dapat
dikelaskan melalui perbezaan budaya. Selain itu, etnik juga dapat dikelaskan
mengikut demografi iaitu mengikut kedudukan geografi dan sempadan negeri.
Contohnya di Sabah dan Sarawak terdapat pelbagai kumpulan etnik pada
kedudukan geografi yang berbeza.
(BAB 3 )
Pertama merujuk kepada Perkara 3 (1), Islam ialah agama bagi
Persekutuan; tetapi agama-agama lain boleh diamalkan dengan aman dan
damai di mana-mana Bahagian Persekutuan.
Perkara ini menunjukkan bahawa setiap etnik di Malaysia harus mengetahui
bahawa agama Islam adalah agama rasmi negara dan tidak boleh dipertikaian
amalan dan hukum – hukum agama tersebut haruslah dipatuhi. Kelonggaran
telah diberikan kepada etnik lain untuk menganut agama pilihan mereka namun
Perlembagaan tetap tertulis bahawa Agama Islam adalah yang utama.
Kontrak Sosial dalam konteks hubungan etnik di Malaysia
Kontrak sosial di Malaysia merujuk kepada perjanjian oleh bapa-bapa
kemerdekaan negara dalam Perlembagaan, dan merupakan penggantian berimemberi
atau quid pro quo melalui Perkara 14–18 yang berkenaan dengan
pemberian kewarganegaraan Malaysia kepada orang-orang bukan Melayu, dan
Perkara 153 yang memberikan hak istimewa rakyat kepada mereka daripada
kaum bumiputera. Istilah ini juga kekadang digunakan untuk merujuk kepada
bahagian-bahagian yang lain dalam Perlembagaan, seperti Perkara yang
mengatakan bahawa Malaysia adalah sebuah negara sekular. (Sumber yang
dipetik daripada http://mymassa.com Artikel 153 Perlembagaan Malaysia,
Ketuanan Melayu dan Kontrak Sosial )
Seterusnya, merujuk kepada Perkara 8: Kesamarataan. Ia merujuk
kepada semua orang adalah sama rata di sisi undang-undang dan berhak
mendapat perlindungan yang sama rata di sisi undang-undang. Maka,
setiap etnik di Malaysia tertakluk di bawah Perlembagaan ini dan tidak terkecuali
di dalam menerima undang – undang yang dikeluarkan oleh negara ini. Namun
terdapat pengecualian peruntukan di dalam soal agama, kedudukan
keistimewaan orang Melayu dan Bumiputera Sabah dan Sarawak. Pentingnya
dimaktubkan di dalam Perlembagaan agar, etnik lain tahu kedudukan mereka
dan sama – sama bernaung di bawah hak kesamarataan.
Antara perkara lain di dalam Perlembagaan yang menyentuh hubungan
etnik ialah pada Perkara 10(4) : Pada mengenakan sekatan-sekatan demi
kepentingan keselamatan Persekutuan atau mana-mana bahagiannya atau
ketenteraman awam di bawah Fasal (2)(a), Parlimen boleh meluluskan
undang-undang melarang dipersoalkan apa-apa perkara, hak, taraf,
kedudukan, keistimewaan, kedaulatan atau prerogatif yang ditetapkan atau
dilindungi oleh peruntukan Bahagian III, Perkara 152, 153 atau 181
melainkan yang berhubungan dengan pelaksanaannya sebagaimana yang
dinyatakan dalam undang-undang itu.
Perkara ini merujuk kepada batasan hak kebebasan bersuara daripada
menyentuh kedudukan Raja – Raja, agama Islam, Keistimewaan hak orang
Melayu dan Bumiputera dan kewarganegaraan. Ini menunjukkan bahawa ia
adalah isu sensitif yang perlu dielakkan dijadikan isu perbincangan awam.
Antara Perkara lain yang terapat di dalam Perlembagaan yang menyentuh
konteks hubungan etnik ialah
• Perkara 38: Memberi kuasa kepada Majlis Raja – Raja untukmenghalang
Parlimen membuat undang – undang yang menyentuh kedudukan Raja – raja Melayu,
Keistimewaan orang Melayu dan Bumiputera, Agama Rasmi dan Bahasa Kebangsaan.
• Perkara 1510(6) : Menyentuh kedudukan agama Islam, adat istiadat orang
Melayu dan Bumiputera Sabah dan Sarawak, bahasa Melayu dan
kewarganegaraan untuk dipertikaikan walaupun keadaan darurat.
• Perkara 152: kedudukan bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan
tanpa menafikan hak – hak bangsa lain untuk menggunakan bahasa
mereka.
• Perkara 153: Kedudukan hak keistimewaan orang Melayu dan Bumiputera
Sabah dan Sarawak tanpa menafikan kedudukan yang sah kaum lain.
Perkara 153 amat penting sekali terutama di dalam konteks hubungan etnik di
Malaysia. Pemahaman yang tinggi perlu diterapkan kepada etnik lain untuk
memahami perjanjian atau Perlebagaan ini yang telah dipersetujui dahulu dan
diambil kira hingga masa kini atau masa akan datang.
Dapat disimpulkan di sini bahawa di dalam Perlembagaan telah termaktub
menyenaraikan undang – undang dan peraturan yang perlu dipegang teguh oleh
setiap etnik di Malaysia bagi menjaga kestabilan politik, keamanan dan
kesejahteraan setiap rakyat di negara ini. Kecuaian kefahaman tentang perkara
ini seringkali menimbulkan suasana yang tidak selesa di Malaysia. Malah
sepatutnya setiap individu warganegara ini perlu memahami dan menjunjung
Perlembagaan yang telah dipersetujui oleh datuk nenek kita terdahulu.
Setiap negara memerlukan perlembagaan bagi menjamin kestabilan
politik serta sistem pemerintahan negara yang cekap dan adil. Keperluan
perlembagaan menjadi lebih ketara dalam sebuah negara yang berbilang etnik
seperti negara Malaysia. Perlembagaan diperlukan untuk mewujudkan suatu
rangka politik, ekonomi dan sosial yang dapat memudahkan perpaduan nasional
dan pembangunan negara serta melindungi kepentingan semua kumpulan etnik.
Perlembagaan Malaysia juga dikenali sebagai perlembagaan persekutuan
yang mengandungi 183 perkara yang merangkumi undang – undang tertinggi di
Malaysia. Ia merupakan satu dokumen undang – undang yang telah dibentuk
berasaskan kepada dua dokumen terdahulu iaitu Perjanjian Persekutuan Tanah
Melayu dan Perlembagaan Kemerdekaan tahun 1957. Sumber ini dipetik dari
http://ms.wikipedia.org/wiki/Perlembagaan_Malaysia .
Perlembagaan ini telah dirangka berdasarkan nasihat daripada
Suruhanjaya Reid yang telah melakukan kajian dalam tahun 1956. Maka
Perlembagaan berkenaan telah berkuat kuasa sejurus selepas Tanah Melayu
mencapai kemerdekaan pada 31 Ogos 1957. Perlembagaan ini dibahagikan
kepada 15 bahagian, setiap bahagian mengandungi satu atau lebih artikel yang
relevan.
• • Bahagian 1 - Negeri-negeri, agama dan undang-undang persekutuan
• • Bahagian 2 - Kebebasan asasi
• • Bahagian 3 - Kewarganegaraan
• • Bahagian 4 - Persekutuan
• • Bahagian 5 - Negeri-negeri
• • Bahagian 6 - Perhubungan antara persekutuan dan negeri-negeri
• • Bahagian 7 - Peruntukan-peruntukan kewangan
• • Bahagian 8 - Pilihanraya
• • Bahagian 9 - Kehakiman
• • Bahagian 10 - Perkhidmatan awam
• • Bahagian 11 - Kuasa-kuasa khas menentang kuasa subversif dan darurat
• • Bahagian 12 - Am dan pelbagai
• • Bahagian 13 - Peruntukan sementara
• • Bahagian 14 - Perkecualian bagi kedaulatan raja-raja dan sebagainya
• • Bahagian 15 - Prosiding terhadap Yang di-Pertuan Agung dan raja-raja
Menurut Modul OUM HBSS 1203, Halatuju Pembangunan Negara ada
menyatakan pada aswasnya, Perlembagaan ditakrifkan sebagai prinsip asas
yang mengasaskan sesebuah negara dan memperkenalkan sistem
pemerintahan seperti yang termaktud sama ada dalam undang – undang atau
adat perundangan. Perlembagaan adalah sejenis undang – undang yang
mengandungi peraturan – peraturan yang boleh dikuatkuasakan.
A.S. Hornby dalam Oxford Advanced Learner’s Dictionary ada menyatakan
”Perlembagaan dimaksudkan sebagai satu sistem berkerajaan di mana
undang – undang dan prinsip – prinsip kerajaan tersebut berpandukan
bagaimanakah sesebuah negara itu diperintah”.
Setelah mengetahui serba sedikit tentang perlembagaan di atas maka menurut
http://budaklaw.files.wordpress.com/2008/07/tajuk-6- perlembagaan -
malaysia (Dr. Fisol Mydin) telah mendefinisikan Perlembagaan sebagai satu
set peraturan tentang hak, kuasa dan prosedur serta tanggung jawab pihak yang
mengawal dan memandu hubungan di antara satu autoriti dengan autoriti yang
lain dan juga antara autoriti dengan rakyat awam serta sebagai satu dasar
formula yang menyatakan tugasan kuasa – kuasa awam di dalam sesebuah
negara
Apakah konsep Perlembagaan? Menurut Dr. Pisol Maidin melalui pautan
http://budaklaw.wordpress.com di dalam tajuk Perlembagaan Malaysia dalam
Konteks Hubungan Etnik di Malaysia ada menyatakan Perlembagaan adalah
sumber undang – undang tertinggi sesebuah negara. Ia juga berperanan sebagai
panduan bagi pembentukan undang – undang samada di pihak kerajaan atau
rakyat dan secara umumnya, perlembagaan terbahagi kepada dua iaitu
1. Perlembagaan bertulis – Perlembagaan yang dikumpul dan disusun
dalam satu dokumen.
2. Perlembagaan tidak bertulis – Semua prinsip perlembagaan yang tidak
terkumpul dalam satu dokumen seperti undang – undang yang diluluskan
oleh Parlimen dan keputusan – keputusan mahkamah.
Malaysia mengamalkan Perlembagaan bertulis di mana badan perundangan,
kehakiman dan eksekutif mendapat kuasa daripada Perlembagaan. Seperti yang
kita ketahui, Perlembagaan Malaysia terdiri daripada :
1. Teks
• 15 Bahagian
• 183 Perkara dan fasal – fasal
2. Jadual – jadual
• 13 jadual
Yang mana ia menyentuh bidang kuasa eksekutif, legislatif, kehakiman,
kedudukan agama Islam, Kewarganegaraan, Bahasa kebangsaaan, Kedudukan
dan keistimewaan orang Melayu dan Bumiputera Sarawak dan Sabah. Di
Malaysia, tidak ada mana – mana institusi yang boleh mengatasi ketinggian
kuasa Perlembagaan. Malah, ketiga – tiga badan kerajaan iaitu badan
Kehakiman, Perundangan dan Eksekutif serta Yang di Pertuan Agong juga
tertakluk kepada Perlembagaan Malaysia. Kuasa – kuasa perundangan dan
kehakiman yang dijalankan di mahkamah juga tertakluk kepada sekatan –
sekatan yang dikenakan atau tertakluk di dalam Perlembagaan.
Ini semua kerana terkandung dengan nyata di dalam Perlembagaan pada
perkara 4(1): Perlembagaan Malaysia adalah undang – undang utama
persekutuan dan apa – apa undang – undang yang diluluskan yang
berlawanan dengan Perlembagaan adalah setakat mana yang berlawanan
itu terbatal.
Unsur – unsur tradisi di dalam Perlembagaan.
Unsur – unsur tradisi adalah antara faktor penting untuk mewujudkan identiti
Malaysia dan memupuk persefahaman ke arah perpaduan. Ia juga merupakan
sebuah kontrak sosial yang telah dipersetujui dan disepakati. Unsur – unsur
tradisi yang terkandung di dalam Perlembagaan Malaysia meliputi
• Bahasa
• Agama
• Kedudukan istimewa orang Melayu dan Bumiputera Sabah dan Sarawak
• serta kedaulatan pemerintahan beraja.
Ketiga- tiga aspek atau tradisi ini amat penting dan termaktub di dalam
Perlembagaan antara tujuan untuk menstabilkan sistem politik di Nagara
Malaysia. Hak bahasa Melayu sebagai Bahasa Kebangsaan, Agama Islam
sebagai agama rasmi negara serta kedudukan hak istimewa orang Melayu dan
Bumiputera Sabah dan Sarawak serta kuasa raja- raja tidak boleh di sentuh atau
dipertikaikan.
Selain itu, unsur tradisi in juga dilindungi dibawah Akta Hasutan¹ atau
lebih di kenali sebagai Akta Keselamatan Dalam Negeri 1960 ( Internal Security
Act 1960 (ISA) ). Ini menyatakan bahawa jika terdapat sebarang hasutan
berkaitan dengan un sur – unsur tradisi ini maka seseorang atau pemula hasutan
boleh dikenakan tidakan dibawah Akta Keselamatan Dalam Negeri. Maka di sini
unsur – unsur tradisi boleh dianggap sebagai isu yang sensitif serta dilarang
dijadikan isu perbincangan awam.
¹Akta ini bolehlah dinamakan Akta Hasutan 1948.
Tafsiran
Dalam Akta ini—“Kerajaan” ertinya Kerajaan Malaysia dan Kerajaan manamana Negeri di Malaysia;“menghasut” apabila dipakai bagi atau digunakan berkenaan dengan apa-apa perbuatan, ucapan, perkataan, penerbitan atau apa-apa benda lain menjadikan perbuatan, ucapan, perkataan, penerbitan atau benda lain itu sebagai yang mempunyai kecenderungan menghasut; “penerbitan” termasuk semua perkara bertulis atau bercetak dan segala benda sama ada atau tidak serupa jenisnya dengan perkara bertulis atau bercetak yang mengandungi apa-apa gambaran yang boleh dilihat atau yang mengikut rupanya, bentuknya atau dengan apa-apa cara lain boleh menggambarkan perkataan atau gagasan, dan juga termasuk tiap-tiap naskhah dan keluaran semula atau keluaran semula substansial apa-apa penerbitan; “perkataan” termasuk apa-apa ungkapan, ayat atau bilangan perkataan atau gabungan perkataan yang berturut-turut yang lain,
sama ada secara lisan atau bertulis;
Sekarang cuba kita sama –sama lihat ketiga – tiga unsur tradisi ini secara ringkas.
1. Perkara 152. Bahasa kebangsaan.
(1) Bahasa kebangsaan ialah bahasa Melayu dan hendaklah dalam tulisan yang diperuntukkan melalui undang-undang oleh Parlimen: Dengan syarat bahawa—
(a) tiada seorang pun boleh dilarang atau dihalang daripada menggunakan
(selain bagi maksud rasmi), atau daripada mengajarkan atau belajar, apaapa
bahasa lain; dan
(b) tiada apa-apa jua dalam Fasal ini boleh menjejaskan hak Kerajaan
Persekutuan atau hak mana-mana Kerajaan Negeri untuk memelihara
dan meneruskan penggunaan dan pengajian bahasa mana-mana kaum
lain di dalam Persekutuan.
Bahagaian awal petikan yang terdapat pada Perlembagaan pada Perkara 152
telah menerangkan bahawa bahasa rasmi negara Malaysia adalah bahasa
Melayu dan digunakan untuk urusan rasmi. Maka kita sebagai rakyat Malaysia
perlu tahu dan menjunjung bahasa Melayu sebagai bahasa utama dinegara kita.
Namun, remaja kini lebih gemar memartabatkan bahasa asing berbanding
bahasa rasmi negara kita sendiri. Walaupun Bahasa Melayu dijadikan sebagai
bahaswa rasmi negara namun kerajaan tidak menghalang mana – mana kaum
untuk menggunakan bahasa ibunda mereka namun mereka haruslah menerima
dan menghormati dan tidak mempertikaikan bahasa Melayu sebagai bahasa
rasmi negara Malaysia.
2. Perkara 3. Agama bagi Persekutuan.
(1) Islam ialah agama bagi Persekutuan; tetapi agama-agama lain boleh
diamalkan dengan aman dan damai di mana-mana Bahagian Persekutuan.
(2) Di dalam tiap-tiap Negeri selain Negeri-Negeri yang tidak mempunyai Raja,
kedudukan Raja sebagai Ketua agama Islam di Negerinya mengikut cara dan
setakat yang diakui dan ditetapkan oleh Perlembagaan Negeri itu, dan,
tertakluk kepada Perlembagaan itu, segala hak, keistimewaan, prerogatif dan kuasa yang dinikmati olehnya sebagai Ketua agama Islam, tidaklah tersentuh
dan tercacat; tetapi dalam apa-apa perbuatan, amalan atau upacara yang
berkenaan dengannya Majlis Raja-Raja telah bersetuju bahawa perbuatan,
amalan atau upacara itu patut diperluas ke seluruh Persekutuan, setiap Raja lain
hendaklah atas sifatnya sebagai Ketua agama Islam membenarkan Yang di-
Pertuan Agong mewakilinya.
Membincangkan di sini, Perkara 3 dalam Perlembagaan (1) telah
menyebut bahawa agama rasmi negara Malaysia adalah agama Islam. Kesemua
kaum yang terdapat di negara ini harus menerima pernyataan ini namun, adalah
diberi kebebasan beragama jika diamalkan secara aman dan damai. Malah telah
ditetapkan bahawa Ketua Agama Malaysia adalah Yang di Pertuan Agong. Ketua
Agama bagi negeri yang bersultan adalah diketuai oleh Sultan negeri itu sendiri.
Bagi negeri yang tidak bersultan adalah dibawah Yang diPertuan Agong.
Maka, unsur tradisi ini adalah dipersetujui oleh semua kaum ketika
Perlembagaan digubal dan ianya adalah tidak boleh di pinda atau dipertikaikan
lagi.
Perkara 153. Perizaban kuota berkenaan dengan perkhidmatan, permit,
dsb. bagi orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah
dan Sarawak.
(1) Menjadi tanggungjawab Yang di-Pertuan Agong untuk melindungi kedudukan
istimewa orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan
Sarawak dan kepentingan sah kaum-kaum lain mengikut peruntukan Perkara ini.
(2) Walau apa pun apa-aa jua dalam Perlembagaan ini, tetapi tertakluk kepada
peruntukan Perkara 40 dan peruntukan Perkara ini, Yang di-Pertuan Agong
hendaklah menjalnakan fungsinya di bawah Perlembagaan ini dan undangundang
persekutuan mengikut apa-apa cara yang perlu untuk meindungi
kedudukan istimewa orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri
Sabah dan Sarawak dan untuk memastikan perizaban bagi orang Melayu dan
anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak apa-apa perkadaran
yang difikirkan munasabah oleh Yang di-Pertuan Agong daripada jawatan dalam
perkhidmatan awam (selain perkhidmatan awam sesuatu Negeri) dan daripada
biasiswa, danasiswa dan keistimewaan pendidikan atau latihan yang
seumpamanya atau kemudahan khas lain yang diberikan atau diadakan oleh
Kerajaan Persekutuan dan, apabila apa-apa permit atau lesen dikehendaki oleh
undang-undang persekutuan bagi mengendalikan apa-apa pertukangan atau
perniagaan, maka, tertakluk kepada peruntukan undang-undang itu dan Perkara
ini, daripada permit dan lesen itu.
Unsur Tradisi yang ketiga yang terkandung di dalam Perlembagaan ialah
berkaitan dengan kedudukan dak keistimewaan kaum Melayu dan Bumiputera
Sabah dan Sarawak yang menjadi kepentingan untuk dijaga, dilindungi dan tidak
boleh dipertikaikan. Perkara 153 Perlembagaan Malaysia ini juga memberikan
tanggungjawab kepada Yang di Pertuan Agong untuk menjaga hak keistimewaan
berikut termasuk kerajaan dengan mendirikan kuota kemasukan dalam
perkhidmatan awam, biasiswa dan pendidikan awam. Ia juga boleh dianggap
sebagai sebuah Kontrak Sosial yang menjaga dan mempertahankan hak
ketuanan kaum Melayu dan Bumiputera sebagai penduduk asal Malaysia.
Kesimpulannya, unsur – unsur tradisi yang termaktub dan terdapat di
dalam Perlembagaan haruslah dipertahankan dan dijaga. Pengetahuan tentang
perkara ini amat penting untuk semua kaum agar kaum lain mengetahui dan
tidak akan mempertikaikannya. Akta Hasutan yang disediakan adalah semata –
mata untuk menjaga unsur tradisi yang telah dipersetujui ini terjaga.
(BAB 2 )
Sejarah penggubalan Perlembagaan
Menurut Mohamad Salleh Abas (1987) Sejarah Perlembagaan Malaysia,
ada menerangkan bahawa sejarah Perlembagaan Malaysia berasal sejak Tanah
Melayu berlindung di bawah naungan kerjaan Inggeris pada akhir abad ke -19.
Menjelang tahun 1895, kerajaan Inggeris telah berjaya menguasai negeri Perak,
Selangor, Negeri Sembilan dan pahang yang dkenali sebagai Negeri – negeri
Melayu Bersekutu. Pada 10 September 1899, Mesyuarat pertama Majlis Negeri
Perak dirasmikan. Keadaan ini berterusan sehinggalah Jepun berjaya menawan
Tanah Melayu.
Selepas Jepun menyerah kalah dan Inggeris kembali, mereka merancang
untuk memperkenalkan malah meluluskan penubuhan Malayan Union pada 10
Oktober 1945 di mana Sir Harold Mac Micheal dilantik wakil Inggeris untuk
mendapatkan tandatangan raja – raja Melayu. Perkara ini telah mendapat
tentangan hebat dari kaum orang Melayu pada masa itu. Antara sebab – sebab
penubuhan Malayan Union adalah:
1. Untuk menyatukan negeri – negeri dan meningkatkan kecekapan
pengurusan pentadbiran.
2. Pihak British menyimpan perasaan anti-Melayu kerana orang Melayu
telah bekerjasama dengan Jepun sebelum ini dan bertujuan untuk
melemahkan kuasa orang Melayu terutamanya kuasa raja-raja.
3. Menjadi asas kepada pihak British untuk masyarakat tempatan
memerintah negara sendiri.
Namun, Malayan Union telah ditentang habis – habisan oleh orang Melayu
kerana perjanjian yang berat sebelah dan melenyapkan kuasa orang Melayu
terutama kuasa raja- raja. Antara sebab – sebab penentangan orang Melayu
terhadap Malayan Union adalah kerana:
1. Kuasa raja-raja Melayu dilenyapkan dalam urusan pentadbiran Negeri
dan hanya berkuasa dalam soal agama Islam, adat istiadat Melayu
dan mengetuai Majlis Penasihat Melayu.
2. Singapura dipisahkan dari Tanah Melayu (Malayan Union) dan ia kekal
sebagai tanah jajahan British.
3. Hak kerakyatan diberikan atas dasar prinsip Jus Soli iaitu penduduk asing yang bermastautin lebih 10 tahun dan lahir selepas Malayan Union secara automatik akan mendapat kerakyatan atau menjadi warganegara. 4. Hak yang sama rata kepada semua warganegara tanpa mengira bangsa yang menyebabkan kaum Melayu dan Bumiputera hilang keistimewaan. 5. Cara Sir Harold Mac Micheal mendapatkan tandatangan raja-raja Melayu dengan cara paksaan malah ugutan telah menimbulkan kemarahan orang Melayu yang mana cukup setia dan menjunjung ke atas rajanya.
Maka, penentangan yang hebat telah berlaku pada masa itu, pada januari 1946, di Alor Star, dianggarkan seramai 50,000orang Melayu telah mengadakan demonstrasi membantah penubuhan tersebut. Pada tanggal 10 Februari 1946, di Johor, dianggar seramai 150,000 orang telah mengadakan demonstrasi. Namun, pada 11 April 1946, British cuba mengisytiharkan Malayan Union dan Sir Edward Gent sebagai Gabenor pertama Malayan Union. Pengisytiharan itu telah dipulaukan oleh orang Melayu dan mahukan Malayan Union digantikan dengan Persekutuan Tanah Melayu. Akhirnya British sedar bahawa tanpa sokongan orang Melayu, Malayan Union akan gagal.
Akhirnya Malayan Union dimansuhkan dan digantikan dengan Persekutuan Tanah Melayu 1948. Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu ini telah dipersetujui dan berjalan dengan beberapa pengubahsuaian sehinggalah Tanah Melayu mencapai Kemerdekaan pada tahun 1957. Setelah British melihat kemenangan Parti PERIKATAN pada Pilihanraya umum pada 1955, telah menjadi bukti bahawa orang Melayu dan bukan Melayu boleh bekerjasama di dalam membentuk dan mentadbir sebuah negara. Maka British telah menawarkan kemerdekaan andainya semua rakyat di negara ini bersatu padu dan mampu bekerjasama.
Berikutan tawaran tersebut, pada Januari 1956, rombongan lapan orang wakil Persekutuan Tanah Melayu telah berangkat ke London yang diketuai oleh Tunku Abdul Rahman. Rundingan tersebut berlangsung dari 18 Januari sehinggalah 8 Febuari 1956 iaitu telah mengambil masa selama 3 minggu.
Hasilnya pada 8 Febuari 1956, termetrailah perjanjian yang dikenali sebagai
Perjanjian London. Antara kandungan perjanjian tersebut ialah:
• British memberikan kemerdekaan kepada Tanah Melayu pada 31 Ogos 1957.
• Tanah Melayu berada dalam lingkungan Komanwel dan menjalankan
pemerintahan secara demokrasi.
• British mendapat hak menempatkan askarnya di Tanah Melayu.
• Sebuah badan bebas ditubuhkan bagi menggubal Perlembagaan
Tanah Melayu iaitu Suruhanjaya Reid.
• Jawatan Setiausaha Kewangan dan Pengarah Gerakan akan digantkan
dengan Menteri Kewangan dan Menteri Pertahanan dipegang oleh rakyat
tempatan.
Maka, melalui Suruhanjaya Reid, Perlembagaan telah digubal dan antara
mereka yang terlibat di dalam Suruhanjaya Reid ialah :
1. Lord Reid (British)
2. Sir Ivor Jennings (British)
3. Sir Williamn Mckell (Australia)
4. B. Malik (India)
5. Hakim Abdul Hamid (Pakistan)
Menurut pautan http://ms.wikipedia.org/wiki/Suruhanjaya_Reid , Suruhanjaya
Reid merupakan sebuah suruhanjaya bebas yang berperanan merangka
Perlembagaan bagi Persekutuan Tanah Melayu sebelum Tanah Melayu
memperoleh kemerdekaan daripada Britain pada 31 Ogos 1957. Suruhanjaya ini
telah dinamakan sempena nama pengerusinya iaitu seorang hakim Mahkamah
Rayuan England, Lord William Reid. Pertemuan sebanyak 118 kali telah
diadakan antara Jun hingga Oktober 1956, iaitu selepas rombongan Parti
Perikatan pulang dari Perundingan London, dan telah menerima 131
memorandum dari pelbagai pihak individu dan organisasi. Semua surat
memorandum daripada rakyat jelata yang berminat akan dipertimbangkan dan
terdapat juga yang ditolak termasuk daripada Parti Perikatan sendiri.
Suruhanjaya tersebut telah menyerahkan draf kerja atau laporan pada Februari
1957 yang telah diperhalusi oleh Jawatankuasa Kerja. Jawatankuasa Kerja
diwakili oleh empat orang pemerintah Melayu, empat orang lagi daripada parti
yang memenangi pilihanraya pertama iaitu Parti Perikatan, Suruhanjaya Tinggi
British, Setiausaha Agung, dan Peguam Negara. Perbincangan mengenai
laporan yang dikeluarkan mengambil masa dua bulan dan apabila pindaan telah
diterima, rang perlembagaan itu dirujuk kepada Majlis Raja-raja untuk disahkan.
Kemudian rang perlembagaan itu dibincangkan semula dengan kerajaan British.
Rang Perlembagaan itu telah diperkenankan oleh Majlis Raja-raja pada bulan
Jun 1957 dan Majlis Undangan Persekutuan telah menerima dan meluluskannya
pada 15 Ogos 1957 dan Perlembagaan tersebut berkuatkuasa pada 27 Ogos.
(Walau bagaimanapun, secara rasminya pada 31 Ogos iaitu selepas
kemerdekaan.) Perlembagaan tersebut kemudiannya telah dipinda dengan
beberapa perubahan kecil bagi menyesuaikannya menjadi Perlembagaan
Malaysia apabila Tanah Melayu bergabung dengan Singapura, Sabah dan
Sarawak lalu membentuk Malaysia
Kesimpulannya disini, proses penggubalan telah mengambil kira masa dan
pengorbanan yang telah dicurahkan terutama oleh kaum Melayu. Sepanjang
tempoh era penjajahan, orang Melayu sentiasa bangkit menentang. Sifat
keterbukaan orang Melayu pada masa itu menerima kaum lain di dalam Parti
Parikatan untuk menubuhkan kerajaan sendiri biarpun tanpa memerlukan jumlah
kerusi dari MCA dan MIC pada masa itu.
Kepentingan Perlembagaan dalam konteks hubungan etnik di Malaysia
Istilah etnik berasal daripada perkataan Yunani iaitu ethnos yang
bermakna orang. Satu kumpulan etnik ditafsirkan secara sosial atas dasar ciri-ciri
budayanya. Etnisiti ialah rasa kekitaan sesuatu kumpulan etnik tertentu. Ini
bererti wujudnya satu kebudayaan atau sub-budaya yang jelas di mana
anggotanya merasa disatukan dengan satu sejarah, nilai, sikap dan tingkahlaku
yang sama. Etnik sering berbeza dalam ciri-ciri budaya seperti adat resam, pola
keluarga, pakaian, pandangan mengenai kecantikan, orientasi politik, kegiatan
ekonomi dan hiburan. Di Malaysia, orang Melayu, Cina, India, Kadazan,
Melanau, dan pelbagai lagi boleh dianggap sebagai etnik. Etnik pada dasarnya
bersikap etnosentrik iaitu menganggap ciri-ciri budayanya sebagai wajar, betul
dan lebih utama daripada budaya etnik lain yang dipandang rendah dan ganjil,
malah berada ditahap rendah atau tidak bermoral. (Dr. Pisol Maidin,
http://budaklaw.wordpress.com/2008/07/15/nota-hubungan-etnik/ )
Menurut Kamus Dewan, etnik ialah berkenaan bangsa manusia: ia juga
tidak memaksa perubahan terhadap kepercayaan agama atau membuang unsur
sesuatu kaum. Kumpulan etnik lazimnya bermula daripada satu konsep
keterunan, iaitu sesuatu generasi kumpulan etnik hari ini mempunyai nenek
moyang yang sama, dan turun-temurun daripada nenek moyang itu. Etnik dapat
dikelaskan melalui perbezaan budaya. Selain itu, etnik juga dapat dikelaskan
mengikut demografi iaitu mengikut kedudukan geografi dan sempadan negeri.
Contohnya di Sabah dan Sarawak terdapat pelbagai kumpulan etnik pada
kedudukan geografi yang berbeza.
(BAB 3 )
Pertama merujuk kepada Perkara 3 (1), Islam ialah agama bagi
Persekutuan; tetapi agama-agama lain boleh diamalkan dengan aman dan
damai di mana-mana Bahagian Persekutuan.
Perkara ini menunjukkan bahawa setiap etnik di Malaysia harus mengetahui
bahawa agama Islam adalah agama rasmi negara dan tidak boleh dipertikaian
amalan dan hukum – hukum agama tersebut haruslah dipatuhi. Kelonggaran
telah diberikan kepada etnik lain untuk menganut agama pilihan mereka namun
Perlembagaan tetap tertulis bahawa Agama Islam adalah yang utama.
Kontrak Sosial dalam konteks hubungan etnik di Malaysia
Kontrak sosial di Malaysia merujuk kepada perjanjian oleh bapa-bapa
kemerdekaan negara dalam Perlembagaan, dan merupakan penggantian berimemberi
atau quid pro quo melalui Perkara 14–18 yang berkenaan dengan
pemberian kewarganegaraan Malaysia kepada orang-orang bukan Melayu, dan
Perkara 153 yang memberikan hak istimewa rakyat kepada mereka daripada
kaum bumiputera. Istilah ini juga kekadang digunakan untuk merujuk kepada
bahagian-bahagian yang lain dalam Perlembagaan, seperti Perkara yang
mengatakan bahawa Malaysia adalah sebuah negara sekular. (Sumber yang
dipetik daripada http://mymassa.com Artikel 153 Perlembagaan Malaysia,
Ketuanan Melayu dan Kontrak Sosial )
Seterusnya, merujuk kepada Perkara 8: Kesamarataan. Ia merujuk
kepada semua orang adalah sama rata di sisi undang-undang dan berhak
mendapat perlindungan yang sama rata di sisi undang-undang. Maka,
setiap etnik di Malaysia tertakluk di bawah Perlembagaan ini dan tidak terkecuali
di dalam menerima undang – undang yang dikeluarkan oleh negara ini. Namun
terdapat pengecualian peruntukan di dalam soal agama, kedudukan
keistimewaan orang Melayu dan Bumiputera Sabah dan Sarawak. Pentingnya
dimaktubkan di dalam Perlembagaan agar, etnik lain tahu kedudukan mereka
dan sama – sama bernaung di bawah hak kesamarataan.
Antara perkara lain di dalam Perlembagaan yang menyentuh hubungan
etnik ialah pada Perkara 10(4) : Pada mengenakan sekatan-sekatan demi
kepentingan keselamatan Persekutuan atau mana-mana bahagiannya atau
ketenteraman awam di bawah Fasal (2)(a), Parlimen boleh meluluskan
undang-undang melarang dipersoalkan apa-apa perkara, hak, taraf,
kedudukan, keistimewaan, kedaulatan atau prerogatif yang ditetapkan atau
dilindungi oleh peruntukan Bahagian III, Perkara 152, 153 atau 181
melainkan yang berhubungan dengan pelaksanaannya sebagaimana yang
dinyatakan dalam undang-undang itu.
Perkara ini merujuk kepada batasan hak kebebasan bersuara daripada
menyentuh kedudukan Raja – Raja, agama Islam, Keistimewaan hak orang
Melayu dan Bumiputera dan kewarganegaraan. Ini menunjukkan bahawa ia
adalah isu sensitif yang perlu dielakkan dijadikan isu perbincangan awam.
Antara Perkara lain yang terapat di dalam Perlembagaan yang menyentuh
konteks hubungan etnik ialah
• Perkara 38: Memberi kuasa kepada Majlis Raja – Raja untukmenghalang
Parlimen membuat undang – undang yang menyentuh kedudukan Raja – raja Melayu,
Keistimewaan orang Melayu dan Bumiputera, Agama Rasmi dan Bahasa Kebangsaan.
• Perkara 1510(6) : Menyentuh kedudukan agama Islam, adat istiadat orang
Melayu dan Bumiputera Sabah dan Sarawak, bahasa Melayu dan
kewarganegaraan untuk dipertikaikan walaupun keadaan darurat.
• Perkara 152: kedudukan bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan
tanpa menafikan hak – hak bangsa lain untuk menggunakan bahasa
mereka.
• Perkara 153: Kedudukan hak keistimewaan orang Melayu dan Bumiputera
Sabah dan Sarawak tanpa menafikan kedudukan yang sah kaum lain.
Perkara 153 amat penting sekali terutama di dalam konteks hubungan etnik di
Malaysia. Pemahaman yang tinggi perlu diterapkan kepada etnik lain untuk
memahami perjanjian atau Perlebagaan ini yang telah dipersetujui dahulu dan
diambil kira hingga masa kini atau masa akan datang.
Dapat disimpulkan di sini bahawa di dalam Perlembagaan telah termaktub
menyenaraikan undang – undang dan peraturan yang perlu dipegang teguh oleh
setiap etnik di Malaysia bagi menjaga kestabilan politik, keamanan dan
kesejahteraan setiap rakyat di negara ini. Kecuaian kefahaman tentang perkara
ini seringkali menimbulkan suasana yang tidak selesa di Malaysia. Malah
sepatutnya setiap individu warganegara ini perlu memahami dan menjunjung
Perlembagaan yang telah dipersetujui oleh datuk nenek kita terdahulu.
Nabi & Rasul & Khalifah
Nabi
Ialah seorang manusia lelaki yang merdeka yang di wahyukan Allah swt kepadanya suatu syariat serta tidak disuruh ia menyampaikan kepada umatnya.
Rasul
Ialah seorang manusia lelaki yang merdeka yang di wahyukan Allah swt kepadanya suatu syariat serta disuruh ia menyampaikan kepada umatnya.
Bilangan Nabi & Rasul
Jumlah Nabi
124000 Orang
Jumlah Rasul
313 Orang
Nabi Lagi Rasul Yang Wajib Di Ketahui 25 Orang
01. Nabi Adam A.S
02. Nabi Idris A.S
03. Nabi Nuh A.S
04. Nabi Hud A.S
05. Nabi Salleh A.S
06. Nabi Ibrahim A.S
07. Nabi Luth A.S
08. Nabi Ismail A.S
09. Nabi Ishaq A.S
10. Nabi Ya’qub A.S
11. Nabi Yusuf A.S
12. Nabi Ayyub A.S
13. Nabi Zulkifli A.S
14. Nabi Syuib A.S
15. Nabi Musa A.S
16. Nabi Harun A.S
17. Nabi Ilyas A.S
18. Nabi Ilyasa A.S
19. Nabi Daud A.S
20. Nabi Sulaiman A.S
21. Nabi Yunus A.S
22. Nabi Zakaria A.S
23. Nabi Yahya A.S
24. Nabi Isa A.S
25. Nabi Muhammad S.A.W
Nabi Yang Ulul Azmi 5 Orang
1. Nabi Nuh A.S
2. Nabi Ibrahim A.S
3. Nabi Musa A.S
4. Nabi Isa A.S
5. Muhammad SAW
Nabi Yang Terakhir
1.Muhammad SAW
571M – 632M
Khulafah Ar Rashidin
1. Saidina Abu Bakar R.A
632M – 634M
2. Saidina Umar Al Khattab R.A
634M – 644M
3. Saidina Usman R.A
644M – 661M
4. Saidina Ali K.H.W
661M
Khalifah Selepas Zaman Sahabat
1. Saidina Hassan (Cucu Rasulullah SAW)
661M
2. Saidina Muawiyah R.A (Bani Umaiyah)
661M – 750M
3. Saidina Abbas R.A (Bani Abbasiah)
750M – 1258M
Jika ada kekhilafan data harap di perbetulkan, sebarang kekhilafan amat dikesali.
Ialah seorang manusia lelaki yang merdeka yang di wahyukan Allah swt kepadanya suatu syariat serta tidak disuruh ia menyampaikan kepada umatnya.
Rasul
Ialah seorang manusia lelaki yang merdeka yang di wahyukan Allah swt kepadanya suatu syariat serta disuruh ia menyampaikan kepada umatnya.
Bilangan Nabi & Rasul
Jumlah Nabi
124000 Orang
Jumlah Rasul
313 Orang
Nabi Lagi Rasul Yang Wajib Di Ketahui 25 Orang
01. Nabi Adam A.S
02. Nabi Idris A.S
03. Nabi Nuh A.S
04. Nabi Hud A.S
05. Nabi Salleh A.S
06. Nabi Ibrahim A.S
07. Nabi Luth A.S
08. Nabi Ismail A.S
09. Nabi Ishaq A.S
10. Nabi Ya’qub A.S
11. Nabi Yusuf A.S
12. Nabi Ayyub A.S
13. Nabi Zulkifli A.S
14. Nabi Syuib A.S
15. Nabi Musa A.S
16. Nabi Harun A.S
17. Nabi Ilyas A.S
18. Nabi Ilyasa A.S
19. Nabi Daud A.S
20. Nabi Sulaiman A.S
21. Nabi Yunus A.S
22. Nabi Zakaria A.S
23. Nabi Yahya A.S
24. Nabi Isa A.S
25. Nabi Muhammad S.A.W
Nabi Yang Ulul Azmi 5 Orang
1. Nabi Nuh A.S
2. Nabi Ibrahim A.S
3. Nabi Musa A.S
4. Nabi Isa A.S
5. Muhammad SAW
Nabi Yang Terakhir
1.Muhammad SAW
571M – 632M
Khulafah Ar Rashidin
1. Saidina Abu Bakar R.A
632M – 634M
2. Saidina Umar Al Khattab R.A
634M – 644M
3. Saidina Usman R.A
644M – 661M
4. Saidina Ali K.H.W
661M
Khalifah Selepas Zaman Sahabat
1. Saidina Hassan (Cucu Rasulullah SAW)
661M
2. Saidina Muawiyah R.A (Bani Umaiyah)
661M – 750M
3. Saidina Abbas R.A (Bani Abbasiah)
750M – 1258M
Jika ada kekhilafan data harap di perbetulkan, sebarang kekhilafan amat dikesali.
Subscribe to:
Posts (Atom)